40 kilo afgevallen: 40 kilo minder en meer levensvreugde

Na ruim 9 maanden stond de weegschaal vorige week voor het eerst op 40 kilo minder Bar. Inmiddels is er ruim 35% van mijn gewicht af. Nu ik, sinds mijn maagverkleining 40 kilo afgevallen ben, is mijn leven heel ingrijpend veranderd. Tijd voor een ervaringsblog met hoe het nu gaat, hoe het voelt om ruim 40 kilo lichter te zijn, waar ik tegen aan loop en wat me is meegevallen.

40 kilo afgevallen: hoe gaat het nu?

Heel eerlijk, ik vind het lastig om nu direct deze vraag te beantwoorden met: ‘het gaat goed‘. Laat ik dit proberen uit te leggen. Als iemand vraagt hoe het met me gaat is mijn eerste reactie vaak: het gaat goed. Horen dat het goed gaat is het gewenste antwoord van veel vraagstellers (die uit beleefdheid vragen hoe het met je gaat en vaak niet de tijd of de behoefte hebben om het echte volledige antwoord aan te horen), maar degene die de vraag beantwoord (ik in dit geval) is het vaak maar deels met dat gegeven antwoord echt eens.

Het gaat goed met me, zeker als ik kijk waar ik vandaan kom. Enkel is het niet zo dat ik nu totaal klachtenvrij ben en na de operatie verder geen omkijken meer heb naar de maagverkleining. Het is echt leren leven met een kiwimaag en zal de rest van mijn leven aandacht blijven vragen. Er zijn zelfs onderdelen van dat omgaan met mijn nieuwe maag en de nieuwe werking van mijn darmstelsel waar ik best moeite mee heb. Daarover verderop meer.

Hoe voelt het om met 40 kilo minder rond te lopen?

Over het algemeen kan ik zeggen dat het goed met me gaat. Fysiek ben ik er enorm op vooruit gegaan. Ik ben totaal pijnklachten vrij en sinds kort ook totaal medicatie vrij (op de blijvende vitaminepreparaten na). Beiden doelen die ik niet had durven hopen geheel te bereiken, maar het is wel gebeurd. Daarnaast ben ik na 40 kilo afvallen veel wendbaarder, sneller, kan ik fysiek veel meer aan conditioneel en voel ik me letterlijk lekkerder in mijn vel.

Dan heb ik het wel enkel over het ‘voelen’, want als ik in de spiegel kijk naar mijn naakte lichaam moet ik erg slikken. Er is weinig moois meer om naar te kijken met het vele huidoverschot waar ik mee kamp. Hier wil ik nog een apart blog over schrijven inclusief eerlijke foto’s, maar dat is best een grote stap nog om te nemen. 😉

Eenmaal met kleren aan voel ik me letterlijk een ander mens en daar moet ik (nog steeds) aan wennen. Het schijnt dat het geestelijk wennen aan de fysieke veranderingen nog veel langer in beslag neemt dan het wennen aan je nieuwe fysieke verschijning, dus ik bereid me er maar op voor dat dit nog heel lang gaat duren, zeker omdat ik ook heel lang (ruim 25 jaar) in een volle versie van mezelf heb rondgelopen.

Ik weet inmiddels wel dat ik niet meer ben wie ik was, maar ik ben nog steeds verrast als ik in de spiegel kijk en ik niet alleen. Manlief heeft mij leren kennen toen ik op mijn volst was en nu is daar ineens een dunne den die hij in zijn armen heeft, die anders voelt, actiever is en echt een heel andere uitstraling heeft. Hij moet hier net als ik nog aan wennen, al verzekerd hij me dagelijks dat hij me heel graag ziet en lief heeft en laat hij dit op vele manieren merken. Dat ik me onzeker voel nu als dunnere Bar vindt hij logisch en hij steunt me dan ook waar mogelijk in dit proces.

De verandering is dus niet te missen, voor niemand niet, dus iedereen die mij een tijdje niet heeft gezien kan niet anders dan hierop reageren. Ik ben qua uitstraling echt een totaal andere vrouw nu, dan ruim 9 maanden geleden. De foto hieronder zegt feitelijk meer dan al deze woorden.

Na het te groot zien worden van mijn eigen kleren maat 48/50, blijft het raar om de kleinere tussenmaten te groot te zien worden. Een deel van de kleren in maat 42 zijn zelfs al veel te groot. Een maat die ik heel mijn volwassen leven niet heb gehad, is nu te groot en hoewel ik dankbaar ben voor mijn gezondere gewicht had ik liefst in maat 42 gebleven. Ik heb nooit de wens gehad om een dunne den te worden en ik ben daar gevoelsmatig nu wel hard naar onderweg. Sterker nog, ik denk dat indien het teveel aan huidoverschot nu weg zou zijn (fictief), ik al gezond gewicht zou hebben. Bizar!

Ik was al tevreden toen de weegschaal onder de 90 kilo dook, inmiddels zit ik al ver onder de 80 kilo en zit mijn BMI in de 26. Alles onder de BMI 30 vond ik al fantastisch (en had ik nooit gedacht te gaan behalen). Ik was rond de 95 kilo pijnvrij: mijn hoofdreden voor het ondergaan van een maagverkleining en de medicatie ging al heel snel naar beneden en is nu ook totaal gestaakt. Het resultaat is voor mij wat dat betreft al helemaal compleet (dat was het al in een eerdere blog die ik daarover scheef) en nog verder afvallen heeft voor mij geen meerwaarde meer.

Al begrijp ik dat anderen hier anders over kunnen denken, omdat ze graag naar gezond gewicht willen en maatje 36. Zelf heb ik die behoefte totaal niet, maar krijg ik meer dan ik heb gewenst. Er vloeien dan ook af en toe tranen als ik de weegschaal verder zie zakken. Ergens houd ik me vast aan het gegeven dat je na verloop van tijd weer aankomt, maar of dat is naar een gewicht en kledingmaat die ik wens? Ik vraag het me af!

Tegenwoordig zit ik in maat 38/40 en een S/M. En zelfs dan zijn de broeken vaak te ruim op de benen. Door het huidoverschot is het belangrijk dat ik vooral strakke kleding draag om het geheel bijeen te houden, wat totaal het tegenovergestelde is van het wijd, wijder, wijdst dat ik droeg om e.e.a. te camoufleren voor de operatie. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik nog een maat naar beneden ga mocht ik uiteindelijk besluiten om huidcorrecties te laten uitvoeren.

Waar ik tegen aan loop

Eerlijk is eerlijk, behalve veel voordelen heeft de maagverkleining ook meerdere nadelen. Degenen die ik nu na ruim 9 maanden ervaar zijn de volgende:

Nieuwe stoelgang

Het meest intensieve waar ik tegenaan loop is mijn nieuwe stoelgang. Mijn ontlasting is zelden meer normaal en vrijwel altijd aan de zachte kant tot diarree aan toe. Het lastigste daaraan is dat als ik naar de wc moet, ik ook direct dien te kunnen gaan. Je begrijpt dat dit niet altijd makkelijk kan en dus zal ik toch echt over de schroom heen moeten stappen en incontinentiemateriaal moeten gaan aanschaffen (inmiddels gedaan, nu nog de stap nemen het ook daadwerkelijk te durven gebruiken als extra zekerheid).

Niet voor dagelijks gebruik, maar juist wel als ik wat verder van huis wil en niet zeker weet of ik tijdig bij een toilet kan komen. De ongelukjes vallen gelukkig mee, maar degenen die ik heb ervaren maakten me diep ongelukkig. Ophouden zoals voorheen is gewoonweg niet meer mogelijk en dat is nu echt hetgeen mijn leven het meest beperkt.

De internist heeft wel aangegeven dat ik mag proberen wat een diarree remmer bij mij doet en dan niet de maximale dagelijkse hoeveelheid, maar heel rustig ervaren of het iets uithaalt en zo ja wat. Dit heb ik inmiddels gedaan en de eerste resultaten zijn bemoedigend, maar het is nog te vroeg om hier echt iets verder over te concluderen.

Eten blijft ingewikkeld soms

Verder blijft het lastig dat eten soms echt totaal verkeerd kan vallen en dan voel je je direct hondsberoerd. Het beste kan ik dan even gaan liggen en na een klein uurtje voel ik me dan weer goed. Ook blijft het lastig om het eten en drinken geheel te scheiden. Iets wat je je hele leven lang kon, gaat nu niet meer. De aandacht erbij houden is dan ook echt wel lastig en soms bega je een vergissing die je dan meteen terugkrijgt, want als je maag vol zit met vocht gaat er echt geen eten meer bij en moet je na een hap direct stoppen en wachten tot het geheel wat zakt. Dit geeft wel eens frustraties, maar het hoort erbij.

Darmgeluiden

Nog iets wat echt lastig is, mijn darmen praten zeer luidruchtig. Zo luidruchtig dat je het niet kan verbergen tijdens een meeting en dan voel je je echt ongemakkelijk als je in een afspraak aanwezig bent met een totaal andere reden dan je persoonlijke leven. Negeren is haast niet mogelijk, maar ik wil dan ook geen aandacht naar mezelf toe vestigen. Dus ga ik zoveel als mogelijk stille situaties waarbij veel mensen aanwezig zijn uit de weg, of ik drink en eet totaal niet en hoop er dan maar het beste van.

De winderigheid is ook iets waar ik daarnaast maar moeilijk aan kan wennen. Ik had er voorheen weinig last van en van een odeur was al helemaal zelden sprake. Nou, dat is nu wel anders en goddank kan ik dat gelukkig wel redelijk ophouden, maar toch. Het is een bekend bijverschijnsel waar meer lotgenoten last van hebben, maar leuk is en blijft anders.

Complimenten voelen dubbel

“Wat zie je er goed uit!”

Ik hoor het geregeld de laatste maanden. Tegen intimi zeg ik dan vaak eerlijk hoe die opmerking op mij overkomt. Ze bedoelen het vaak totaal anders, dan hoe ik het aanhoor. Ik hoor iets anders, namelijk wat zag je er ‘slecht uit’… en dat is niet 1 op 1 hetgeen ze zeggen. Ze bedoelen vaak dat ze me er ‘gezond(er) uit vinden zien’ dan ik toen oogde, maar het is echt een zegwijze in Nederland om iemand een compliment te maken door te zeggen dat iemand er goed uit ziet. En dat betekent niet altijd dat ik er dus voorheen niet goed uit zag.

En eerlijk, ook als ik zelf in de spiegel kijk – met kleren aan – vind ik mezelf er beter uitzien dan destijds. Dus feitelijk zeggen ze niets verkeerd, maar ik heb een soort gedachtengang die het lastig vind om degene die ik toen was nu nog hetzelfde te zien (en voelen) als toentertijd. Ik was echt tevreden met mezelf en manlief vond me werkelijk zijn mooiste vrouw van de wereld.

Manlief viel juist voor mijn volle uiterlijk en mist (heel eerlijk) best wat van die rondingen. Daarnaast had ik me al heel lang neergelegd bij een volle versie van mezelf en er zelfs een blog over geschreven waar ik in grote lijnen nog steeds achter sta: Statement: Dik zijn is mooi en zeker niet lelijk! Ik vind gezette mensen dan ook niet lelijk en anders mooi, net zoals ik dunnere mensen mooi kan vinden. Het gaat in mijn ogen altijd om het totaal plaatje en sommige volle vrouwen vind ik werkelijk prachtig en sommige dunne vrouwen erg onaantrekkelijk (en visa versa).

Altijd koud

Tot slot iets wat ik me voorheen niet had kunnen indenken dat me zou gebeuren, maar mij interne thermostaat is van altijd te warm naar altijd te koud gegaan. Ik schreef er al eerder een blog over met alles rondom hoe ik de kou nu te lijf ga, maar het is voor mij echt een bizarre ommekeer. Werd ik vroeger blij van de winter omdat ik dan zonder zweten buiten kon lopen en echt kon genieten van wandelen in de wintermaanden, nu verlang ik juist naar de warmte van de zon.

Daar waar ik juist voorheen letterlijk ziek werd van de warmte, omarm ik nu de warmte en gedij ik prima bij temperaturen van 25 graden, waar ik vroeger dan niet meer functioneerde en chronische migraine aanvallen had. Het is een ongemak waar wel mee te leven valt, maar het is wennen.

Wat me is meegevallen tot nu toe

Geheel pijnvrij

Al met ongeveer 3 maanden na de maagverkleining was ik geheel pijnvrij. Ik hoopte dat dit zou gaan gebeuren. Mijn leven voor de maagverkleining was echt een dagelijkse hel. Ik werd mijn bed uit geduwd door de pijn in mijn onderrug en had dan minimaal een uur warmte nodig op de onderrug waarbij ik dan soms de dag door kon komen zonder pijnstillers, maar vaak had ik toch extra ondersteuning nodig.

Naast de onderrug had ik ook bijna standaard last van fybromyalgie pijnklachten in mijn handen en polsen. Iets wat vaak toch ook afneemt bij gewichtsvermindering. Dat en de voortekenen van het ontwikkelen van Diabetes type 2 maakten voor mij het besluit om te gaan informeren naar de mogelijkheden (en mogelijke resultaten) van een maagverkleining en hoe dit mijn leven zou verbeteren. Ik wilde een ander soort moeder zijn voor mijn kinderen die mee kon doen en niet (heel vaak) enkel kon toekijken. Dat ik nu die andere moeder mag zijn maakt me dagelijks erg dankbaar, ondanks die hierboven genoemde negatieve bijwerkingen.

Het eten

Hoewel dit in het begin zeker niet makkelijk was, kan ik nu na 9 maanden weer normale hoeveelheden (lees: de hoeveelheid van een boterhambordje zonder berg) eten. Hoewel het nog steeds wisselend is hoeveel ik kan eten per eetmoment, kan ik per dag genoeg eten om aan mijn minimale hoeveelheid eiwitten te komen. Al moet ik hier wel bewust op letten en je raad het al: dat lukt niet altijd. Het leven zit vol onverwachtte wendingen en dus op dagen dat alles anders loopt dan standaard heb ik meer moeite om de juiste hoeveelheden te eten.

Ik leer hoe langer de ingreep is geleden steeds beter te luisteren naar de signalen van mijn maag. Als het valt zwaar dan is het vaak genoeg om even een paar minuten te wachten en dan rustig nog een hapje te proberen om te kijken of het dan beter valt. Het kan iets kleins zijn als net niet genoeg gekauwd of toch nog te snel na iets te drinken, een te grote hap, teveel lucht gehapt. Eten is tegenwoordig iets wat heel bewust moet: niet meer happen, kauwen, slikken en dat vergeet je heus af en toe. Toch ben ik niet ontevreden als ik zie wat ik weer kan eten en kan ik met deze hoeveelheden goed leven de komende decennia.

De snelheid van gewichtsverlies

Ik had voor mezelf niet gedacht om zo snel zoveel kilo’s kwijt te raken. Gemiddeld raken lotgenoten het eerste jaar 30% van hun totale gewicht kwijt. Bij mij is dat nu 35% na ruim 9 maanden. Ik schatte mezelf vooraf in als de langzamere helft van het gemiddelde, eenvoudigweg omdat ik me niet kon voorstellen dat ik daadwerkelijk ooit een eindgewicht zou bereiken van 80 kilo of lager. Dit heb ik als mijn ultieme einddoel ingevuld toen mijn reis naar Bar2.0 begon en dat is dus al even terug behaald.

Nu met 40 kilo minder Bar en nog geen stilstand op de weegschaal is het gewoon veel sneller gegaan allemaal dan gedacht. Nu kan het best dat ik de komende maanden stil ga komen te staan (iets wat ik diep van binnen graag zou willen) en soms gaat het gewicht al wat schommelen, maar ik houd er rekening mee dat mijn lijf nog verder naar beneden wil in gewicht. Mijn eindgewicht is niet van te voren te voorspellen, dat is bij iedereen anders.

Gemiddeld verliest je na een maagverkleining blijvend 65% van je overgewicht. Met gemiddelden weet je dat je ook minder dan dit percentage blijvend kan verliezen (of meer). Nu is het natuurlijk nog veel te vroeg om te concluderen waar ik uiteindelijk uit zal komen, misschien schrijf ik over 2 jaar wel een blog waarin ik weer 10? kilo ben aangekomen sinds het laagst gewogen gewicht. Niets zo onbekend en onzeker als waar de weegschaal me uiteindelijk definitief naar toe zal brengen. (En laat ik nu helemaal niet van dat soort onzekerheid houden. 😉 )

Tot slot

Deze blog is een ervaringsverhaal en je moet dit dan ook lezen als mijn persoonlijke ervaring na het ondergaan van een maagverkleining en wat 40 kilo minder Bar met mij als persoon doet. Mocht je zelf overwegen om een maagverkleining te ondergaan, laat je goed informeren bij diverse websites en klim gerust in de telefoon. (Denk hierbij aan De Obesitaskliniek of bijvoorbeeld Thuisarts waar je al enige informatie kunt vinden die je op weg helpt.)

Zelf heb ik via telefoongesprekken behoorlijk wat informatie duidelijk gekregen. Je huisarts is altijd een goed ingangspunt voor een informatief gesprek en deze zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar een specialistisch centrum in de buurt. Zelf heb ik er uiteindelijk voor gekozen om wat verder weg geopereerd te worden met een veel kortere wachttijd en minder begeleiding in groepsvorm. De kortere wachttijd is mij erg goed bevallen, de wat mindere begeleiding rondom het traject is me uiteindelijk tegengevallen, ook al dacht ik dat niet echt nodig te hebben.

Gelukkig zijn er vele manieren om contacten te leggen met lotgenoten (denk aan Facebookgroepen en Instagram) om zo toch die fase na de operatie niet geheel alleen te zijn met je gevoelens en ervaringen. Je hoeft het dus niet alleen te doen, maar zorg wel (indien mogelijk) voor een goed steun netwerk om je heen want het is echt heel erg wennen na de ingreep.

Bedankt voor het lezen van mijn ervaringsverhaal geschreven op het moment dat de weegschaal 40 kilo minder aangaf. In de nabije toekomst zullen er zeker meer blogs volgen over deze ommezwaai in mijn leven.

Mocht je zelf voor dit ingewikkelde traject staan, dan wens ik je heel veel succes.

Warme groet,

Barbara

Eerder verschenen blogs over mijn maagverkleining

Eerder heb ik al meerdere persoonlijke blogs geschreven met mijn ervaringen van dat moment, mocht je meer willen lezen over hoe het me verging eerder in het proces tot nu toe dan zijn de volgende blogs misschien een fijne ingang om bij te starten:

• Overweeg jij een maagverkleining? | 10 tips en ervaringen (informatief)
• Waarom ik bewust wel schrijf over mijn maagverkleining en heel het traject eromheen?
• Waarom moet je fraxiparine injecties na een maagverkleining zo lang zetten? (informatief)
• Na de maagverkleining valt het soms vies tegen, maar geen spijt, totaal niet!
• De eerste keer op vakantie na een maagverkleining
• Ruim 6 maanden na de maagverkleining ruim 30 kilo lichter | ervaringsverhaal
• Doel na de maagverkleining in 7 maanden bereikt
• Wat is het koud: winter je mag gaan!
• Plastische Chirurgie wordt voor mij een serieuze optie

Via de categorie maagverkleining zijn alle blogs over dit onderwerp ook altijd eenvoudig terug te vinden.