Zwangerschapshormonen, van kwaad tot erger! – Zwanger, be warned! | CO#8
Hoewel ik om me heen heel veel herkenning ervaar bij andere mama’s die totaal een ander ‘wezen’ zijn (geweest) tijdens hun zwangerschappen, lees je er voor mijn gevoel maar bitter weinig over. Het gevoel kan je daardoor bekruipen is dat je de enige bent die zich totaal anders voelt en ook anders gedraagd.
Geloof me, velen ervaren het in meer of mindere mate! Enkel wie staat er nu graag te koop met het feit dat je minder aardig bent naar de mensen om je heen, tot op het snauwerige af? Of dat je als emotionele kip de hele wereld gevoelsmatig ziet vergaan terwijl er feitelijk (verstandelijk) niet veel aan de hand is. Juist, logisch toch dat er niet mega uitgebreid over wordt geschreven.
Inhoudsopgave
Zwangerschapshormonen: voel jij je ook een totaal andere vrouw sinds je zwanger bent?
Daar een verhaal het beste steek houdt als je uit eigen ervaring spreekt, deel ik je mijn eigen ervaringen van 3 zwangerschappen. De eerste eindigde helaas in een miskraam, de tweede bracht me dochterlief en de derde is in volle gang: stadium hormoon alarmfase rood! Ik hoef dus niet ver na te denken over ‘incidenten’ die zich hier hebben afgespeeld, daar ze dagelijks passeren. Op een goede dag zijn het er ‘slechts’ enkele. 😉
Alles ervaar je minimaal 10x intenser! ALLES!
Of het nu vreugde, liefde, verdriet, angst of woede is, echt alles ervaar je intenser. Naarmate je een aantal weken onderweg bent, raak je een beetje gewend aan je ‘nieuwe ik’. Dan is het ‘makkelijker’ om je soms in te houden, wat uiteraard niet altijd lukt. Het is immers niet al te fijn om op elk slakje dat je maar kunt vinden zout te leggen. Hier heb ik inmiddels de nodige slakken gevonden die uitgebreid werden bezout. Slakken die ik ‘normaal’ nog niet een seconde de kans had gegeven om me dermate uit mijn humeur te brengen dat ik daadwerkelijk de behoefte zou voelen om er iets mee te doen.
Zwangerschapshormonen geven dagelijkse vulkaanuitbarstingen!
Arme partner! Ja, echt, ik heb het met vriendlief te doen. Je kiest onvoorwaardelijk voor elkaar en uiteraard heeft ieder zo zijn eigenaardigheden die je niet direct zelf als ideaal beschouwd, maar die het normaal ‘levend’ houden. Je weet hoe de ander is en weet dat je zijn karakter niet kan en ook niet moeten willen veranderen.
Waarom je dat als je zwanger bent ‘ineens’ vergeet en waar je normaal hooguit een halve opmerking aan zou spenderen? Nu is het ‘voorval’ voeding voor complete gesprekken, ben je totaal niet voor rede vatbaar en erger nog, ook niet meer te stuiten als je eenmaal in stand woedend staat. Zucht.
Het erge is nog wel: je weet het, het gebeurt en je kan werkelijk weinig anders doen dan uitrazen. Als een vulkaan die uitbarst. Pas als de druk weer is afgenomen, is er de mogelijkheid om te proberen het onderwerp te laten rusten . Tenminste, als je partner zo slim is je niet op welke manier dan ook opnieuw te triggeren, want dat heb je uitbarsting 2 te pakken.
Huilen om niets
Emoties, ze zijn er rijkelijk. Eenmaal geraakt door iets (en dat kan echt al heel snel zijn) dan vloeien de tranen rijkelijk. Normaal ben ik goed in staat om mijn emoties in bedwang te houden, maar nu komt het geregeld voor dat mijn ogen vochtig worden. Een tedere gedachte aan iets wat je eerder heeft geraakt kan al genoeg zijn. Je loopt als het ware over en uit dat in tranen. Ook zijn de huilbuien hier veel intenser. Huilen is goed, maar soms weet ik niet eens meer waarom ik huil en de tranen kunnen zonder duidelijke reden minuten lang rollen. Daarna voel je je wel opgelucht, dus dwars heeft er zeker ‘iets’ gezeten.
Korter lontje
Dochterlief wist al voor dat ze wist dat mama zwanger was, dat er iets aan de hand was. Mama was namelijk ‘anders’. Veel sneller dan ‘normaal’ is mijn stem al op de toon die bij haar het signaal afgeeft dat het de allerlaatste waarschuwing betreft. Mama is strenger geworden. Om te voorkomen dat zij ging twijfelen aan zichzelf en op de gedachte zou komen dat mama is veranderd, doordat zij iets heeft gedaan om dat te veroorzaken, hebben we haar al met 5 weken verteld over de baby in mijn buik. Het laatste wat je wil is een kind van slag.
Inmiddels is ze eraan gewend en weet ze waarom mama anders is. Wel is duidelijk geworden dat ze best ook met minder waarschuwingen toe kan. Ze wordt ouder, dus dit is iets wat ik na de zwangerschap niet weer wil wijzigen, hooguit de toon waarop. 😉
Angsten zijn veel levendiger, net als je dromen.
De meest bizarre dromen komen levensecht voorbij. Met geluk heb je zelfs meerdere dromen. Veelal weet je als je wakker wordt dat het te bizar is voor woorden maar vaak is het thema wel duidelijk. Je verwerkt je angsten heftiger, droomt heftiger. Je maakt je eerder zorgen om zaken die je normaal veel verstandelijker zou benaderen. De stress is dan soms ook zeer hoog en het enige wat helpt is er veel over praten, hoe irreëel de angst wellicht ook is en hoe belachelijk je je er ook over voelt. Een goed gesprek met vriendlief met veelal de nodige tranen kan veel goed doen hier.
Jezelf kwijt zijn
Voor mij is het geheel aan hormonen en het me ‘anders’ voelen geregeld onderwerp van gesprek. Elke zwangerschap is anders, maar hier is regelmatig het gevoel heersend dat ik mezelf terug wil. Het eerste trimester is heel zwaar verlopen, met extreme vermoeidheid als meest heftige ‘klacht’.
Nu begint dit iets af te nemen en kan ik weer iets meer per dag doen, maar ik ben nog ver weg van ‘normaal’. Buiten dat ik minder energie heb (en minder actieve uren in de dag), voel ik me totaal niet mezelf. Het voelt alsof mijn lichaam is overgenomen door die kleine druif van binnen. Feitelijk is dit ook letterlijk het geval, daar je lijf ervoor zorgt dat al het nodige naar de baby toegaat. Je hebt geregeld last van opstoppingen en daardoor een heel vol gevoel, hebt het warmer of soms juist ineens heel erg koud door een andere bloedhuishouding. Je ervaart aanrakingen anders. Zo kan ik momenteel zeer geïrriteerd raken van gekriebel terwijl ik het normaal zalig vind, om maar een voorbeeld te noemen.
Ontzwangeren
Ik weet – van horen – dat sommige vrouwen zwanger zijn als fantastisch ervaren en de baby enorm missen als deze niet meer in de buik zit. Zelf kan ik haast niet wachten tot ik weer zelf baas ben in eigen lijf.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind zwanger mogen zijn bijzonder en ben dankbaar dat ik al voor dat de baby in de lente wordt geboren, een band kan opbouwen met hem of haar door alle bewegingen die ik binnen een paar maanden ga voelen. Maar ik vermoed dat ik me vooral opgelucht zal voelen naderhand dat ik weer op mijn buik kan slapen. Dat ik door het missen van de bewegingen veel beter slaap en uitgeruster wakker word. (Al is dit uiteraard afhankelijk van het slaappatroon van babylief.) En dat is nog maar het fysieke aspect. Eenmaal ontzwangert ben ik weer mijn eigen ik en daar kan ik echt naar uitkijken, zeker op dagen dat het zwanger zijn me zwaar valt.
Wellicht herken je weinig in mijn verhaal of is het vol herkenning. Elke zwangerschap geeft andere klachten en belevingen daarvan. Voel je in ieder geval niet alleen als je je ‘anders’ voelt. Velen met jou!
Re-pinnen mag.
