Hoe gaat het nu met me? Ruim 21 weken zwanger met een prenatale depressie en de nodige hobbels die deze zwangerschap verder zwaar maken. Niet bij iedereen is de roze wolk van toepassing. Helaas is dit hier ook nog steeds niet het geval, ook al is de medicatie opgehoogd zoals ik al in de vorige blog schreef na de 20 weken echo.  Als ik het nu teruglees merk ik dat ik hetgeen gaande is – de depressie – wilde afzwakken en alles aangreep om dit te verwoorden.

Zwanger met een prenatale depressie

Het is niet zo dat een depressie heel snel weer weg is als deze is geconstateerd. Feitelijk worstelde ik al vanaf het begin van de zwangerschap met extreme vermoeidheid en is dit erbij gekomen en ook mijn bekken geeft duidelijk grenzen aan qua bewegingsmogelijkheden. Dat de medicatie weer is opgehoogd geeft ondersteuning, maar veel is toch echt ook onderhevig aan gevoelens van het moment.

Donkere maanden helpen niet mee

Voor mij zijn de donkere maanden, behalve veel sfeer in huis, ook maanden waarin ik last heb van minder daglicht. Tel daarbij een behoorlijk aantal ervaringen op die in deze maanden hebben plaatsgevonden in het verleden, waardoor ik liefst de feestmaanden zou overslaan. Dit helpt allemaal niet en is ieder jaar al lastig. Nu zwanger van uk merk ik met de factor 10 aan hormonen dat deze gebeurtenissen extra hard laat binnenkomen, telkens weer. Ik kan het niet goed van me afzetten.

Onderwerpen die ik normaal makkelijk(er) zou kunnen herplaatsen op een draagbare plek in mijn hoofd, zijn nu continu aanwezig. En geven druk op mijn gevoel van welzijn. De hormoonbalans heeft mijn stabiele spiegel (medicatie tegen depressies) laten wankelen. En wankelt flink, het is elke dag een waar gevecht.

Stress van destijds

Zo is dochterlief (7) eind december 2010 gehaald en na een drie dagen durende bevalling met vuurwerk in de nieuwjaarsnacht geboren. Dit nadat ik al in november voelde dat het niet goed met haar ging. Haar uitgerekende geboortedatum lag halverwege januari, maar ik ben blij dat ik heb doorgedrukt bij de gynaecoloog. Ze kwam zeer ziek ter wereld en had hersenabcessen die pas na 8 dagen werden ontdekt. Ik moet er niet aan denken wat er had gebeurd als ik haar had voldragen. Had ze dat wel gered?

— Destijds schreef ik erover in: Volg je moederinstinct! —

Verder zijn voor mij de feestmaanden vaker stresspunten geweest. Het verliep op zijn zachts gezegd niet altijd vlekkeloos.

Vorig jaar belandde ik met een doorgeschoten urineweginfectie in het ziekenhuis en leerde ik dat je een blaasontsteking nooit moet onderschatten. Met als gevolg een zeer langzaam herstel fysiek naderhand.

Ook heb ik vanuit vroeger negatieve gevoelens overgehouden aan de ‘gezellige opgelegde sfeer’ met kerst, die vaak bij ons thuis niet gezellig was door familiaire invloeden.

Ik voel weinig bij het kerstfeest zelf en probeer deze weken altijd terug te blikken op het afgelopen jaar en het komende jaar. En ook dat is dit jaar om meerdere redenen zwaarder dan anders met ziekte dichtbij om ons heen en contacten die zijn verbroken door onenigheid.

Kortom, de sfeer die thuis gezellig wordt gemaakt door versieringen en kaarsen, gecombineerd met kerstmuziek juich ik toe, de rest liever niet.

Proberen er het beste van te maken!

Hoe dan ook probeer ik – zo goed en kwaad als het gaat – niet bij de pakken neer te gaan zitten. We zijn vorige week met dametje naar Slagharen geweest en proberen zo vaak als kan iets te ondernemen. Zij het dan op tempo nul met meer rustmomenten ingebouwd en soms accepteren dat iets doen op de ene dag daarna 2 dagen betekend dat ik moet bijkomen.

Het leuke is dan wel weer tegenwoordig dat je online heel goed kunt shoppen en zo haal ik de schade van het moeten missen van winkelen een beetje online in. De uitverkoop leent zich immers altijd goed voor de aanschaf van leuke babykleding en ook voor dametje kom ik zo tot de nodige aankopen. Ze groeit duidelijk weer sneller dan het seizoen. 😉

De depressie is grillig

Helaas kan ik nog niet echt aangeven dat de depressie op zijn einde loopt. Vooral de tijd van het jaar en de daarmee samenvallende gebeurtenissen zoals hierboven omschreven, maken het nu een ware hel. Heus probeer ik te genieten van de sfeer en gezelligheid en dit lukt best op momenten, maar de sombere negatieve gedachten zijn nooit ver weg en overvallen me dagelijks. De steun van vriendlief en een zonnetje van een dochter om me heen helpen uiteraard, maar toch is het zwarte soms onverbiddelijk hard. Je kan je dan zo ver van jezelf afvoelen staan dat je jezelf in normale doen niet meer herkent.

Irriële angsten

Momenteel heb ik veel last van angsten die niet met logica verklaarbaar zijn. Dus is er een continu gevecht van binnen aanwezig waarmee ik probeer deze angsten het hoofd te bieden, met wisselend resultaat. Zo kan ik me totaal waardeloos voelen, overbodig, een broedmachine, niet voldoen aan verwachtingen en hoor ik continu negatieve mantra’s in mijn hoofd. Logica probeert dit te corrigeren. Enkel is het soms om moedeloos van te worden en geeft dit veel emotionele momenten en onzekere gevoelens. Ik voel mezelf geregeld zo niet mezelf dat ik haast niets meer voel, behalve pijn.

Activiteiten stagneren

Door het heftige gevecht in mijn hoofd en daarbij blijvende fysieke klachten, stagneren mijn activiteiten. Ik heb noodgedwongen moeten accepteren dat ik niet passioneel op volle kracht door kan blijven bloggen. De concenstratie is veelal niet aanwezig om een logisch verhaal op papier te zetten. Zo is deze blog ruim een week in wording geweest en nu pas gereed.

Totaal stoppen met alles helpt niet, weet ik uit het verleden. Dus zo goed en kwaad al het gaat, probeer ik op goede momenten te doen wat dan goed voelt om te doen. Het verklaart denk gelijk met veel stiller zijn op de sociale kanalen, de afname van het aantal blogs (met soms een opleving), kortom, het is niet goed voorspelbaar hoe dit verder gaat. Hopelijk mag ik nog een paar laatste maanden van de zwangerschap iets meer genieten van de aanstaande blijde gebeurtenis. Al zou ik op dit moment liefst helemaal niet meer zwanger zijn, ook al voel ik me over die gedachte intens schuldig. Kon de klok maar een paar maanden vooruit.

Erover praten helpt

De reden waarom ik er nu weer persoonlijk over mijn prenatale depressie schrijf is feitelijk ook dat het voor mij belangrijk is om dit te delen. Ik zoek geen medelijden, want dat helpt mij niet verder deze maanden. Ik wil nogmaals benadrukken dat de baby zeer gewenst is en dat ik echt probeer deze prenatale depressie zo goed en kwaad als het kan het hoofd te bieden.

Wat ik wel mis is het kunnen praten met lotgenoten. Het onderwerp ligt nu eenmaal erg in de taboehoek en veel zwangere vrouwen zwijgen erover. Spreek me gerust eens aan!

Bedankt voor het lezen!

Barbara

Gerelateerde blogs:

Eerder al schreef ik een informatieve blog over het hebben van een prenatale depressie waar ik niet echt inging op mijn eigen verhaal, maar vooral wilde aankaarten dat niemand om een depressie vraagt, en ook dat een prenatale depressie anders is dan een klassieke depressie.

Verder zijn alle persoonlijke blogs over mijn zwangerschap makkelijk via deze link terug te vinden.