garbage 3259455 1920
|

Wil je echt weten hoe het met mij gaat? | CO#46

Afbeelding met propjes en een hoekje van een schrijfblok.

Rare titel wellicht, want als je Onlybyme ‘kent’ en graag de persoonlijke blogs leest, dan is deze vraag ‘soort van’ overbodig.

Toch is het een vraag die mij wel bezighoudt. Ik schreef er daar recent een blog over, waarbij ik eindigde met deze vraagstelling: Wil je echt weten hoe het met mij gaat?


Hoe het met mij gaat?

Niet zo goed. Dat is denk ik het algemene antwoord. Ik had graag iets vermeld in de trant van: op de weg terug naar de oude Bar. Helaas is de waarheid anders. De overspannenheid is dieper dan ik had gehoopt en hoewel verklaarbaar daarmee niet makkelijk te accepteren.

Ik heb de werkzaamheden voor Onlybyme zo goed als stilgelegd. Zelfs persoonlijke blogs of blogs die al bijna gereed zijn komen maar mondjes maat online. De mailafhandeling duurt dan ook veel langer dan gewenst en ergens baal ik er grondig van dat ik (net nu Onlybyme duidelijk succesvol werd) de stekker tijdelijk uit mijn werkzaamheden moet trekken om te herstellen.

Mezelf ziekmelden

Als ik in loondienst zou zijn, dan zou ik nu ziek thuis zijn en de opdracht hebben te herstellen. Als kleine zzp-er ligt dat ingewikkelder. Zeker naast het feit dat ik ben afgekeurd(WAO) en dit juist deed om een beetje betrokken te blijven bij de maatschappij (met toestemming van het UWV) en mijn leven (naast mama en partner zijn) wat extra inhoud te geven.

Het voelt daarom nu als dubbel falen. Wat het gevoel van het niet meer onder controle hebben van mezelf enkel maar versterkt.

Overspannen, en nu?

Door te lange blootstelling aan teveel stress ben ik behoorlijk overspannen geraakt. Ik heb er al eerder over geblogd, en schaam me er niet voor. De oorzaken zijn bekend. De oplossing blijkt minder eenvoudig dan ik eerder had ingeschat. Het puur zoeken naar meer ontspanning en wegnemen van (werk)druk is blijkbaar niet afdoende om mijn geest weer stabiel in het gareel te krijgen.

Tijdelijk stoppen met ‘werken’

Hoewel ik al sinds de zomer de rem er goed op heb om slechts opdrachten aan te nemen die me goed afgaan en niet meer energie kosten dan ik heb, is het herstel dermate lastig dat ik merk dat het beter is om voorlopig geen nieuwe opdrachten meer aan te nemen. Dit voelt verre van fijn om te doen, want Onlybyme symboliseert voor mij veel meer dan ‘een blog’. Het is voor mij het ‘bewijs’ dat je als afgekeurd niet afgeschreven bent, maar nog heel veel kunt betekenen voor de maatschappij.

Van niets is Onlybyme ‘iets’ geworden. Een blog die steeds bekender wordt met steeds meer gemiddelde views. Met de rem al maanden op mezelf en nu het besluit om tijdelijk geen nieuwe opdrachten meer aan te nemen neemt dit weer iets af. Toch blijft Onlybyme ‘mijn kindje’ en iets waar ik trots op ben met inmiddels bijna 1500 blogs online.

De stagnatie in groei zal langer gaan aanhouden. Hoe wrang dat ook voelt nu juist Onlybyme zo lekker gaat en ik feitelijk door zou willen pakken. Mijn leven is echter veel meer dan Onlybyme en in het belang van mezelf en de rest van mijn leven moet de rem er nog harder op. Voor onbepaalde tijd.

Persoonlijke blogs

Vanaf heden dus een tijd lang enkel persoonlijke blogs, of blogs die ik vanuit een persoonlijke behoefte wil schrijven over een onderwerp dat me raakt. Zoals de net hiervoor geschreven blog: Hoe gaat het met je? Geef jij een eerlijk antwoord? Met de vraag ‘hoe gaat het met je?’ als onderwerp.

Na het online zetten schreef ik een persoonlijke update op de Facebookpagina van Onlybyme en kreeg daarop binnen no-time tientallen bemoedigende reacties.

Taboesfeer

Ik realiseerde me dat ook schrijven over mindere kanten van het leven goed is. Het zit teveel in de taboesfeer in de huidige maatschappij waarin alles draait om moeten/willen presteren. Overspannen zijn, past daar niet in. Toch overkomt het velen en hoor je er enkel summier iets over.

Overspannen zijn is iets wat ‘men’ graag voor zichzelf houdt omdat ‘de maatschappij’ je een gevoel geeft dat je jezelf ervoor moet schamen. Je hebt het zelf zover laten komen. Het voelt als je eigen schuld en eigen probleem. Je wil er niemand anders mee lastig vallen.

Ondanks dat ik weet waarom ik overspannen ben en dat ik er niet veel aan had kunnen doen om het te voorkomen. Het gevoel blijft overheersen dat ik faal. Een gevoel is verstandelijk niet makkelijk te weerleggen. Ook al zouden velen op zijn minst ‘last’ ondervinden van het pakket aan stress dat mijn leven de laatste tijd is gepasseerd. Alsnog voelt het als mega onderpresteren van mezelf. Ik blijk niet in staat er mee om te kunnen gaan. Niet meer.

Schaamte in hoofdletters

Het gevoel dat overheerst is falen op alle fronten. Ook al doe ik volgens manlief nog best veel, het voelt echt alsof alles te weinig is. Het blijkt niet (meer) mogelijk om te doen van wat ik zou willen doen (of voorheen deed). Dat ik het verstandelijk eerder moet zoeken in de hoek dat ik te lange tijd ‘veel te veel’ heb gedaan is heus wel binnengekomen. Enkel gevoelsmatig wil dat niet landen.

Onzeker

En met het gevoel te falen, voel ik me als gevolg daarvan onzeker. Dagelijks loop ik tegen vraagstukken aan die ik ‘normaal’ zonder aarzelen afhandelde, waar ik nu over twijfel. En dan heb ik het over de ‘normale doorlopende zaken’, moeilijkere beslissingen zijn al helemaal een euvel om te nemen. Bijvoorbeeld een planning maken voor afspraken. Feitelijk is dat haast niet te doen en alles gaat nu dan ook onder voorbehoud. Want op het laatste moment afzeggen of wijzigen voelt nog erger.

Als planner en controlefreak die alles altijd graag goed regelt en onder controle heeft is dat voor mij mega lastig.

Hoezo geen keuze kunnen maken over de volgende vakantiebestemming? Gaan we überhaupt wel op vakantie? Of een meubelstuk aanschaffen in ons nieuwe huis. Altijd een lastig ‘iets’ wat je goed wilt doen in een nieuwe woning, maar nu (tijdelijk) een niet te nemen horde. Kortom: veel wordt uitgesteld tot een moment dat het wel lukt om een keuze te maken (uiteraard samen met manlief). En sociale afspraken worden liefst spontaan op het laatste moment gemaakt of de betrokkenen weten dat het kan zijn dat ik niet of slechts deels van de partij ben. Gelukkig is er veel begrip vanuit onze directe omgeving, met manlief daarin voorop.

Lastige beslissing

Zo vond ik het ook erg moeilijk om tot de keuze te komen tijdelijk totaal te stoppen met ‘werken’. Feitelijk heb ik het in etappes gedaan door eerst het rustigere tempo van de zomermaanden aan te houden en nu uiteindelijk in te zien dat ik echt behoefte heb aan rust op dit front. Als ik iets doe, wil ik het namelijk goed doen. Dus gaf dit steeds meer druk.

De beslissing geen nieuwe opdrachten meer aan te nemen tot ik mezelf weer herken en het herstel echt goed doorzet, vond ik heel ingewikkeld. Het bracht weer een sloot aan tranen met zich mee, maar het is goed zo. Onlybyme is immers veel meer mijn ‘werk’, het is mijn online thuishaven. Een plek met voorlopig vooral persoonlijke blogs. Iets wat nu goed voelt en daarom ook goed is.

Al met al gaat het hier dus niet zo goed als ik zou willen. Heb ik nog een lange weg te gaan, maar is de situatie zeker niet uitzichtloos. Ik kan nog steeds genieten van het leven, enkel hangen de wolken altijd in de buurt en is overprikkeling standaard. De energie is dus beperkt en hoewel ik graag schrijf blijkt het vinden van de woorden soms lastig tot onmogelijk. De aantallen blogs zullen de komende tijd dus wat onvoorspelbaar zijn.

Wordt vervolgd.

Liefs, Barbara


Nawoord

Wellicht vraag je je af waarom ik dit zo persoonlijk beschrijf? Ik ben de fase van mezelf schamen voor een mindere periode in mijn leven voorbij. Dat heeft me in het verleden niet verder geholpen en ik merk dat het juist wel verwoorden van mindere momenten, mij helpt. Het van me af schrijven als het ware. Het is niets om me voor te schamen, ik weet waarom het is ontstaan en ik had niets kunnen doen om het te voorkomen.

Juist niet verbergen dat je mens bent en kwetsbaar, maakt het leven in mijn ogen zoveel meer waard. Er wordt in de ‘sociale wereld’ al vaak genoeg een beeld gecreëerd dat alles perfect dient te zijn om aan de norm te voldoen.

Persoonlijke blogs die eerder zijn verschenen op Onlybyme

Hoe om te gaan met drukte? – verhuizen, ontzwangeren, (regel)werk, gezin, etc.

Zwanger en extreme vermoeidheid

Hidde 5 weken oud. Hoe gaat het?

Dan stop je toch met bloggen! | Goed bedoelde opmerking?

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten