De zomervakantie is hier vrijdagmiddag 22 juli begonnen.  6 weken geen schoolritme. Dochterlief heeft een vakantie gevoel, maar hoe zit dat met haar mama? Heeft die dat ook of juist niet? Hebben mama’s ooit echt vakantie?

Zalig, even geen schoolritme!

Wat gelijk opvalt is het uitblijven van het verplichte schoolritme. Geen vervelende wekkers, daarna proberen dochterlief op tijd op school afleveren. Enkel doordeweekse ochtend een strijd om haar wakker te krijgen (de eerdere periode van vroeg wakker is hier verleden tijd), op tijd de haren in gareel en het eten binnen. Dat is dus verre van ontspannend wakker worden doordeweeks. Het hoort erbij en is ‘normaal’. Als het dan een week of langer vakantie is, is dat echt een zaligheid…. we kunnen vanuit onszelf wakker worden en vaak rustig aan doen, iets wat zowel dochterlief als ik erg kan waarderen.

Toch is vakantie niet echt vakantie

Het is de afspraken zo goed mogelijk verdelen en wat rust inbouwen. Oma wil graag dat ze komt logeren, we gaan een midweekje weg, dat is dus al vastgelegd. Verder is het bekijken hoe je leuke dingen kunt inroosteren en toch ook voldoende rust. De eerste helft van de zomervakantie is dametje hier, daarna gaat ze naar haar papa. Ook daar mag ze weer veel leuke dingen beleven en mee op vakantie.

De activiteiten die ze ‘normaal’ op school krijgt aangeboden krijgt ze die weken in andere vormen van mij. Dat betekent dus feitelijk dat je heel intensief bezig bent met leuke dagen organiseren afgewisseld met wat rust her en der. Nu speelt dametje ook graag alleen hoor, maar toch wil ze ook liefst elke dag leuke dingen doen. Dat lukt wel, maar vraagt wel wat planning, die er ‘normaal’ niet is en wat extra energie om het allemaal in goede banen te leiden. Niet dat dat erg is, maar het vraagt op een andere manier toch energie van je dan het normale ritme. Dat de klok wat losser is afgestemd is wel weer zalig te noemen. 😉

De agenda sluipt al aardig vol… de weekenden hebben we elk weekend wel iets. De vulling van de eerste week zit al vol en ook de derde week is al vol. De tweede hou ik bewust wat leeg nu, om ad hoc ook nog iets te kunnen inplannen. Ze heeft zelf immers ook ideetjes te over van leuke dingen die we samen kunnen ondernemen. 😉

Als alleenstaand ouder heb je de weken dat je kind bij de vader is wel meer rust.

Na de scheiding voelde ik me heel erg schuldig en dubbel over de weken dat Riana bij haar vader verblijft. Ondanks dat je weet dat ze daar aan het genieten is van veel aandacht van papa en leuke dingen onderneemt, voelt het niet lekker dat ze niet thuis is. Daarnaast ga je er toch van genieten. Als je eenmaal gewend bent dat ze elke 2 weken een weekend bij papa is en je dan even kan bijkomen en echt tijd hebt voor jezelf, dan werkt dat met de vakantieweken net zo. Je komt dan even echt toe aan jezelf en nu met een nieuwe liefde in mijn leven, wordt het deze zomer echt samen genieten. Heel toevallig liggen onze vakanties tegelijk gepland dus we gaan eerst met zijn drietjes naar de kust een midweek en dan zijn we daarna nog drie weken samen als Riana bij haar vader is en daar wellicht ook nog op vakantie gaat.

Het gevoel is dubbel

Toch mis je je dametje! Ik al na een week! De eerste week is het zalig om even niet in de zorg stand te staan, maar daarna wil je liefst dat de vakantieweken snel voorbij gaan. Je wilt je meisje weer thuis hebben, je mist haar lach en gekkigheid. Haar warme knuffels en liefdesverklaringen. Haar vrolijke ik. Liefst had ik 6x in het jaar een weekje vrijaf, maar zo werkt het nu eenmaal niet. Dus zal het best afzien zijn, ondanks dat ik me waarschijnlijk prima vermaak met Kanjer samen, je bent zonder je meisje thuis niet compleet.

Herkenning bij andere gescheiden ouders? Dat je je niet compleet voelt zonder je kinderen, maar stiekem ook wel even kunt genieten?