|

Te weinig tijd! Help, hoe krijg ik het allemaal gedaan?

Er zijn dagen dat ik tot de conclusie kom, dat wat ik had willen doen, niet haalbaar is gebleken. Nu ik erover nadenk, blijft er altijd wel iets liggen wat ik ‘eigenlijk’ ook nog had willen doen. Sterker nog, vaak zijn het meerdere dingen die ik ‘eigenlijk’ ook nog had willen doen. Kortom: ik wil teveel.

te weinig tijd

Als alleenstaande mama heb je slechts twee handen. Deze kunnen geen acties voor minstens vier handen per dag verrichten. Nu zijn er veel singles met kinderen, dus ik ben hier geen uniek geval in. Wellicht pakken zij het anders aan, maar hier is het elke dag weer een race tegen de klok en ‘kiezen’ wat gedaan wordt en wat moet ‘wachten’.

Sinds ik mama ben, kost alles veel meer tijd.

Laat ik beginnen heel duidelijk te zeggen dat mama worden een ervaring is die ik niet had willen missen! Riana is mijn aller grootste liefde, onvoorwaardelijke liefde voor je kind bestaat echt en ik zou haar voor geen goud willen missen. Ook het alleen voor haar zorgen is een bewuste keuze geweest. Na de scheiding is het op organisatorisch vlak zwaarder geworden (soms ronduit pittig dat wil ik best toegeven), maar ik voel me gelukkiger dan in jaren daarvoor en dat is voor haar ook beter.

Nu is mijn dametje(5) best al zelfredzaam, ze kan (als ze mee wil werken) zichzelf aankleden, zelf eten, zelf naar het toilet. Maar ongemerkt, is er toch nog een wakend oog nodig (liefst ook in je achterhoofd) die alles in de gaten houdt. Je bent als ouder dus al een gedeelte afgeleid met een kind om je heen. Afgeleid, betekent minder geconcentreerd, betekent vertraging!

Daarbij kost het zorgen voor het draaien van de dag, alles op tijd getimed met schooltijden, zwemlessen en speelafspraken de nodige planning. Lang leven de telefoon die keurig afloopt met diverse wekkers. Tussendoor mag je meerdere zeer grote ‘kleuterissues’ oplossen, tranen drogen,  aanmoedigen en hier en daar corrigeren. Fulltime voor de kinderen zorgen kost dus ook de nodige energie, die je niet meer geconcentreerd kan besteden aan zaken die je vroeger even snel snel tussendoor deed.

Alles duurt langer dan je vooraf inschat.

Maaltijden duren langer. Kinderen eten, is mijn ervaring, langzaam. Dus dat kost meer tijd. Nu dametje naar school gaat komt daar de vermoeidheid aan het einde van de dag nog eens bij. Probeer er dan nog maar eens wat verantwoord eten in te krijgen, kortom, geduld is heilig.

Snel even weggaan zoals vroeger? Ook nu dochterlief uit de luiers is, geen hele tas aan verschoning meer nodig heeft, geen wandelwagen of buggy meer mee hoeft en ik hoopte dat weggaan ‘snel snel’ weer zou kunnen. Tot nu toe duurt het nog steeds even lang.

Ze wil immers zelf haar schoenen aan doen, dus discussie welke schoenen, daarna welke jas, gedoe met de rits die niet dicht wil… daarna moet er per se iets mee wat niet direct te vinden is… moet dametje toch nog naar het toilet en als we dan eindelijk in de auto zitten, kan er soms even veel tijd verstreken zijn, als ik nodig had om haar als baby in de wagen te krijgen, inclusief alle toeters en bellen. Nu zijn we deze vertraging al 5 jaar gewend en dus calculeer je dat in, ga je al vooraf de dame aansturen richting het vertrek, maar het blijft soms wel eens verlangen, naar plots besluiten ‘even’ iets te gaan doen, de sleutels te pakken en te vertrekken. Ben benieuwd wanneer dat ‘gevoel’ weer een beetje terugkeert?!

De dag plannen, buiten de ‘standaard’ onderdelen is een uitdaging!

Natuurlijk kan je een soort van schema hanteren. Kinderen hebben daar baat bij. Structuur, regelmaat en rust zijn en blijven belangrijk. Echter merk ik dat buiten de vele al vastliggende momenten per dag het best lastig is om de vele neventaken daarin ook nog te verwerken volgens planning. Nu is het ene natuurlijk makkelijker dan het andere in te passen. Mijn ervaring is dat er altijd ‘iets’ gebeurd, waardoor dingen vertragen, dan wel niet meer uit te voeren blijken, ook al denk je vooraf dat dat best wel te doen is.

Wellicht scheelt het wel dat je als alleenstaande alle ‘petten’ zelf draagt, die je in een relatie verdeeld. Je moet meer zelf doen in dezelfde tijd. Juist zaken die je in een relatie verdeeld lopen daardoor geregeld spaak. Juist de zaken die niet ad hoc ‘moeten’ worden afgehandeld, blijven hierdoor (voor mijn gevoel) geregeld te lang liggen. De administratie, zaken uitzoeken die nog moeten worden gedaan (klussen, verbouwing, etc.), sommige extra taken in het huishouden, de eeuwig terugkerende was, de tuin, om wat voorbeelden te noemen.

Het fulltime alleen opvoeden van dochterlief en het huishouden is een fulltime baan, sterker nog, meer dan fulltime, want het gaat 24/7 door. Ook ‘s nachts word ik nog geregeld wakker gemaakt voor het verjagen van spoken, en ‘oplossen van andere dringende zaken’. In de wintermaanden kan je daar nog meerdere keren een griep of ander virus aan toevoegen, waardoor je totaal in de zorgstand staat, en de rest in de wacht staat. In een relatie zou je de opvoeding, het huishouden en alle neven ‘petten’ gedeeltelijk kunnen verdelen, maar als alleenstaande mama mag je het allemaal zelf doen, hoe dat is je eigen verantwoording. Inmiddels heb ik me er maar ‘soort van’ bij neergelegd, dat ik nooit gedaan krijg op een dag, wat ik had willen doen.

Het ‘werken vanuit huis’ heb ik bewust nog niet eens genoemd in dit hele verhaal. Ja, ook dat gaat nog tussendoor. Voor mijn eigen zelfbehoud heb ik werken op een ander niveau, buiten het pure opvoeden en huishouden ‘nodig’. Buitenshuis is voor mij op dit moment niet realiseerbaar en dus is mijn kindje Onlybyme ontstaan. Het kost dagelijks tijd, maar geeft ook veel energie en voldoening terug. Elke verdiende euro geeft het gevoel dat je ‘werkt’ en meedraait in de maatschappij. Ook al is het voor velen geen serieuze baan, maar ”slechts een hobby”. Toch geeft het mij een heel goed gevoel om een ‘steentje bij te dragen’, hoe klein wellicht ook. Dat samen met vrijwilligerswerk op school en andere wijzes, kost tijd (die toch al schaars was).

Het zijn keuzes die je maakt. Dat is met alles in het leven. Hier is de bewuste keuze gemaakt single te zijn en ik ben niet actief aan het rondkijken naar een relatie. Komt het dan is het zo, maar niet bewust nog een extra pet erbij, geen tijd voor en ook niet de behoefte. Voor mijn gevoel werkt dat niet: zoeken. Daarbij, vind ik dat een liefde in je leven er op de juiste wijze in hoort te ontstaan en niet als extra helpende handen in het gezin. Heus, soms droom ik over kaboutertjes die ineens alles gedaan hebben, als ik wakker word de volgende morgen. Dromen mag 🙂

Conclusie van deze post: Te weinig tijd! Help, hoe krijg ik het allemaal gedaan?

Antwoord: NIET! Leg je er maar bij neer, dat scheelt weer stress en nog meer vertraging! Iets wat lastig is voor een persoontje als ikzelf, die alles graag gedaan wil krijgen en wil voldoen aan het ‘gewenste’ beeld van de ideale vrouw met tig petten en alles prima onder controle.

Graag zou ik les krijgen van een vrouw die alles prima onder controle heeft. Overal aan toekomt en ook nog voldoende tijd voor ME TIME kan inroosteren. Timemanagement ging op het werk vroeger goed, maar mu thuis, met meerdere fulltime functies merk ik ‘wat’ structurele problemen.

Ken jij een cursus of vrouw die deze kunst beheerst? Laat het me weten! Tips, over het omgaan met het gevoel te weinig tijd te hebben, zijn ook meer dan welkom! Heb jij hier ook last van?

 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten