Een noodgedwongen studiebreak. Soms zit het mee, soms ….
Terwijl ik de titel voor de derde maal, (in een net even andere variatie) typ vraag ik me af of het een ‘tijdelijke break’ zal zijn of uiteindelijk het staken van de studie. Ik weet het antwoord hierop niet nu. Wel weet ik dat het nu even tegen zit. En dat nu op de rem trappen goed is om te doen (ook al voelt het mega zuur, zeker omdat ik mijn stagedoelen al heb behaald en ‘slechts’ nog mijn stagedagen dien te ‘werken’ om deze stage goed af te ronden). Mijn lijf zegt ho!
Mijn lijf zegt ho! (ook al wil ik liefst doorgaan …)
De reden voor de break ligt op het fysieke gezondheidsvlak. Er zijn inmiddels behoorlijk wat buisjes bloed geprikt en hoewel de meeste uitslagen bemoedigd zijn, dwingen de klachten die me tot het nemen van een studiebreak. De huisarts heeft erop aangedrongen het (even) rustig(er) aan te doen. Als alle uitslagen van de labonderzoeken binnen zijn is het overleggen met de huisarts over hoe verder. Ik vermoed dat ik zal worden doorverwezen naar een specialist voor verder onderzoek.
Dit alles zal niet met een paar weken zijn opgelost en daardoor ben ik niet in staat aan mijn stageverplichtingen te voldoen. Dus heb ik van de week mijn werkbegeleider op de stage geïnformeerd over het moeten afbreken van deze stage. Ze reageert heel betrokken en ook optimistisch. Ze gaf aan dat ik in de toekomst zeker opnieuw contact mocht leggen om de stage alsnog af te maken, iets wat ik erg kon waarderen.
De studie gaat dus een half jaar(?) vertraging oplopen, het is zoals het is. Mijn gezondheid en vooral de oorzaak van de heftige klachten duidelijk krijgen is nu belangrijker. Ik probeer om niet op de stoel van de arts te gaan zitten en zelf te gaan ‘diagnosticeren’. Voor je het weet heb je jezelf als ‘hypochonder in opleiding’ de meest ernstige ziekten aangepraat. Dit is niet echt bevorderlijk en effectief dus houd ik het bij het verwoorden van de klachten en zo objectief mogelijke waarnemingen.
Het scheelt dat ik aan de bloeduitslagen die binnen zijn al wel kan zien dat het er goed uitziet (binnen de normaal waarden), dit geeft geruststelling. Al zal ik niet ontkennen toch uit te kijken naar de afspraak die over een week staat om dit dan mondeling bevestigd te krijgen van de huisarts zelf. Het ‘wat is de volgende stap gesprek‘ probeer ik dan ook daar te laten, want ik ben geen arts, heb daar geen 10 jaar voor gestudeerd en mis de kunde om de juiste inschattingen te kunnen maken voor de te nemen vervolgstappen. R
Rustig aan doen: best ingewikkeld
Als mama van drie zalige kinderen en partner van een man met drukke baan is het ook als ik tijdelijk de studie ‘on hold’ zet lastig om ‘rustig aan te doen’. Er is altijd van alles te doen en door de studie waren er ook juist zaken wat langer blijven liggen die er nu gevoelsmatig om schreeuwen te worden beetgepakt. Dit zit uiteraard in mijn hoofd. Ik heb altijd meer te doen dan tijd in de dag, dus dat is nu met deze mezelf opgelegde studiebreak niet ineens anders. Wel kan ik de activiteiten nu makkelijker afstemmen op de mogelijkheden. Het is dus zoeken naar een soort van balans. Het schrijven van deze blog is -hoewel het onderwerp niet mega positief is- een leuke afleiding. Ik heb nu al een idee voor de volgende blog. 😉
Als kind verveelde ik me geregeld en wist ik niet wat ik moest doen. Iets wat ik nu ook met regelmaat waarneem bij mijn dochter van 10. Tegenwoordig kan ik me daar niets meer bij voorstellen. Het is eerder dat ik baal dat de dag om is, of de energie op, waardoor er val ‘alles’ blijft liggen tot de volgende dag. Dit zijn zowel leuke als noodzakelijke dingen.
Zo ben ik bezig met een groot haakproject (een half bedsprei), wat ik tijdens een moment voor de televisie er direct bij pak. Of als ik kijk naar de jongens die spelen. Het haken gaat haast vanzelf dus ben ik dan vooral ook aan het kijken naar wat ze uitspoken. 🙂 Ook wachten er naaiprojecten, plotterprojecten, ben ik bezig met verven in huis. Is de zolder nog steeds niet klaar, maar inmiddels wel een heel eind gereed. Is er in de tuin altijd wel wat te doen of nog te verbeteren en zit er in diverse kasten en lades nog wel het een en ander dat dient te worden uitgezocht en opgeruimd. En als ik dan iets heb opgeruimd is het op de een of andere manier na een periode die soms schrikbarend kort is, weer een nieuwe chaos. Zou dat iets te maken hebben met de chaotische genen die in ons huishouden behoorlijk goed vertegenwoordigd zijn? Mijn dochter is vaker wel dan niet iets kwijt. Manlief is heel goed in het anders opruimen van zaken dan ik zelf logisch vind en de jongens zijn heel goed in het verplaatsen van alles wat ze beet kunnen pakken. Kortom, het is hier een gezellige boel waar duidelijk geleefd wordt. Het wordt vast opgeruimd ooit als de kinderen ‘groot’ zijn. 😉
Tot de volgende blog.
Barbara
