Text Swag 4 5 2018 125518 AM
| |

Stereotype ontkracht: Afgekeurd en afgeschreven is NIET hetzelfde!

Naar aanleiding van een van de onderwerpen in de aflevering van Pauw op 4 april werd ik ‘getriggerd’ door het feit dat nog steeds veel vrouwen niet in staat zijn onafhankelijk rond te komen los van hun partner. Van de vrouwen die werken (70%) werkt 70% parttime en dit blijkt niet altijd vrijwillig. Functies waarin vooral veel vrouwen werkzaam zijn worden enkel in parttime aangeboden.

Afgekeurd en afgeschreven is NIET hetzelfde
©Achtergrond Pixabay, eigen bewerking.

Veel stereotypen worden door ons allen in stand gehouden!

Veel stereotypen worden in stand gehouden. Vrouwen die fulltime werken worden gezien als ‘slechte mama’s‘, oma’s de niet willen oppassen worden bestempeld als ‘weiger-oma’s‘, vrouwen die bewust thuis willen blijven om te zorgen voor hun kinderen worden ook weer negatief gezien als ‘niet productief en niet bijdragend aan de maatschappij‘.

De media laat veelal reclames zien met vrouwen in de rol van de verzorgende ouder, huisvrouw, kokkin en de man als zakenman, leidend figuur met ‘aanzien’ in het gezin, die ‘schattig’ stuntelt met het doen van ‘typisch’ vrouwelijke bezigheden. Moeten we niet eens heel rap van deze stereotypes af? Wanneer wordt de vrouw nu eindelijk eens voor vol aangezien? Sterker nog: ‘als volwaardig en gelijk aan haar mannelijke soortgenoten behandeld’!

Men (ver)oordeelt ook in stereotypen!

Het feit dat het onderwerp me ‘triggert’ richting het onderwerp waarover ik het in deze blog wil hebben, laat zich raden. Ik ben afgekeurd en met mij helaas velen. Hoe vaak wordt deze ‘groep’ mensen, die echt niet vrijwillig ervoor kiezen om door goede redenen niet mee te kunnen in de ‘reguliere werkmaatschappij’ niet met de nek aangekeken? Hoe vaak worden deze mensen niet bestempeld als ‘profiteurs’, ‘aanstellers’, ‘mensen die een schop nodig hebben’ en als ze ‘willen’ best ‘kunnen’ werken?

Ik kan de opsomming nog wel langer maken hoor, meerdere termen heb ik zelf mogen aanhoren, zelfs vanuit hoeken die je niet direct zou verwachten. Mensen in mijn directe kenniskring die duidelijk hun ongenoegen lieten blijken over het feit dat ik niet ‘net als zij’ werkte. Dat ik ‘wel werk als zzp-er’, en dit vanuit huis ‘doe’ in combinatie met het opvoeden van mijn dochter telt blijkbaar niet.

Werk is pas werk als het inkomen genereert waarmee je jezelf kunt onderhouden, werd me voorgehouden. Tot die tijd is het puur hobby!

Dat er aan de andere kant van de medaille juist ook veel mensen (zoals ik) wel willen, maar niet altijd kunnen. Een groeiende groep mensen die vastlopen (door hun beperkingen uitdagingen) in de harde reguliere werkmaatschappij. Mensen die (net als ik) via een andere weg proberen het voor elkaar te krijgen zelf hun inkomen te verdienen en daar met veel passie en doorzettingsvermogen voor strijden. Die groep wordt vaak niet of nauwelijks erkend, en zeker niet voldoende gesteund.

Afgekeurd en afgeschreven is NIET hetzelfde

Van alle mensen die afgekeurd zijn, zijn niet alle mensen die afgekeurd zijn van plan die situatie zo te laten. Enkel is er vaak een enorme weerstand vanuit de maatschappij om deze mensen, die om goede redenen langere tijd niet hebben kunnen deelnemen aan het arbeidsproce,s opnieuw toe te laten tot de arbeidsmarkt. Of indien ze wel welkom zijn, is het niet mogelijk de werkplek zo te faciliteren dat het haalbaar is om te re-integreren.

Zelf loop ik hier ook tegenaan. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het al een decennia geleden ‘heb opgegeven’ te proberen te functioneren in de huidige reguliere werkmaatschappij. Na 4x met succes op eigen kracht mezelf uit de WAO te hebben geknokt, viel ik binnen afzienbare tijd weer terug. Heus zal mijn persoonlijkheid, en mijn ‘uitdaging in het leven’ hierbij een rol hebben gespeeld, maar in hoeverre dit enkel aan mijn rol in het geheel heeft gelegen?

Ik had dan wel het ‘geluk’ dat het me lukte steeds weer op eigen kracht werk te vinden, maar blijkbaar was het niet mogelijk dit in goede gezondheid vol te houden. Er is me op een gegeven moment indirect gevraagd voorlopig niet nogmaals te trachten uit de WAO te komen. Ik moest werken aan herstel en dat heb ik gedaan.

Naast het worden van mama van ‘mini me’, ben ik de afgelopen 10 jaar bezig geweest om te ‘werken aan mezelf’. Met enkele cursussen, een Propedeuse en momenteel weer studerend (HBO bachelor opleiding) heb ik niet stilgezeten.  Sinds (bijna) 3 jaar ben ik eigenaresse van deze website en werk ik sinds 2 jaar als zzp-er.

Opgeven staat niet in mijn woordenboek: ik zal uiteindelijk totaal zelf in staat zijn in mijn inkomen te voorzien.

Via alternatieve route weer aan het werk

Feitelijk werd me 10 jaar geleden geadviseerd mijn ‘uitdagingen’ te accepteren en het feit dat ik afgekeurd ben. Ik moest me voortaan bezig te gaan houden met ‘vrijwilligerswerk’ en het zinvol de dagen doorkomen. Dit aanhorend als 30-jarige dame kwam best hard aan. In eerste instantie heb ik de eerste bijna 5 jaar dan ook echt geprobeerd daar een zo goed mogelijke invulling aan te geven.

Het ‘kunnen werken’ en ‘meedoen aan de maatschappij’ bleef echter steeds op de achtergrond aan me trekken.

Uit ervaring wist ik dat ‘weer’ gaan werken voor een werkgever niet echt een grote kans van slagen zou hebben, tezamen met het inmiddels als alleenstaande ouder opvoeden van ‘mini me’, werd dit nog ingewikkelder.

Mijn passie voor schrijven kreeg uiting op eerst anonieme blogs en later hier op Onlybyme, dat begon als persoonlijke blog ‘voor later’, zonder doel er ooit iets mee te verdienen. Sterker nog, mij was destijds verteld dat je als WAO-er niet mocht bijverdienen. Ik hield me hier dan ook netjes aan. Tot de informatie naar me toekwam dat er wel degelijk mogelijkheden waren om bij te ‘mogen’ verdienen met toestemming van het UWV. Dat moment veranderde mijn leven.

ONLYBYME staat voor denken in mogelijkheden niet in beperkingen!

Inmiddels verdien ik met deze website een klein bescheiden inkomen (denk vooral niet in grote getallen, het is net kostendekkend) dat in de toekomst wellicht de mogelijkheid biedt om totaal uit de WAO te komen.

Op eigen kracht, gelovend in het feit dat ik ‘ondanks afgekeurd’, zeker niet afgeschreven ben de rest van mijn leven. Sterker nog, ik ben sterker geworden door de tegenslagen die ik moest overwinnen om te komen waar ik nu ben en waar ik heen wil. Door te negeren wat mensen roepen en me te richten op adviezen die stimuleren. Door mensen toe te laten in mijn leven die opbouwend adviseren, die kritisch meekijken maar denken in mogelijkheden (niet in beperkingen).

Denken in mogelijkheden: het motto in het Onlybyme team!

Inmiddels is Onlybyme niet meer een website die ik alleen onderhoud. Het draait op een team van vrijwilligers die boeken recenseren, in de achtergrond ondersteunen, impressies verzorgen en informatieve content schrijven. De mensen die tot dit team behoren hebben elk hun reden om te willen bijdragen, maar beperkingen uitdagingen zijn zeker nooit een reden om iemand ‘niet’ toe te laten.

Niet dat alle recensenten ‘uitdagingen’ hebben, velen werken gewoon regulier, studeren of zijn op andere redenen niet werkzaam in de reguliere maatschappij. Het is – omdat ik weet hoe belangrijk het is om te ‘mogen’ deelnemen – met name belangrijk dat eenieder zichzelf durft te zijn. Indien het ‘even’ niet gaat, dan wordt dit geaccepteerd. Iedereen wordt in zijn eigen waarde gelaten en er wordt gedacht in mogelijkheden, iets wat vaak in de zakelijke wereld door het belang van geld verdienen niet mogelijk is.

Onbewust heb ik mijn persoonlijke motto een plek kunnen geven binnen Onlybyme en ben ik trots op wat deze website is geworden in 3 jaar tijd. Een plek waar iedereen telt, waar je mag bijdragen naar eigen kunnen. Een klein mini ‘bedrijf’ draaiend op een hecht team dat vrijwillig tijd investeert in hun hobby (lezen en schrijven).

Ik kan enkel maar besluiten met dankbaarheid! Naar dit team, naar de mogelijkheden die Onlybyme mij en andere biedt en hopelijk nog vele jaren zal bieden. Dankjewel!

 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten