thick 373064 1280
| |

Statement: Dik zijn is mooi en zeker niet lelijk!

Er moet me iets van het hart, iets wat me, al langere tijd bezighoudt en zelfs een gedeelte van mijn leven langere tijd negatief heeft beïnvloed. Daar ik vanuit oprechte persoonlijke visie het niet snel schuw om me vrij uit te spreken, wil ik het onderwerp dik zijn, overgewicht, obesitas vanuit een andere hoek belichten.

dik zijn
©Pixabay

De focus bij overgewicht gaat in de media meestal richting het ‘ongezond’ zijn, iets wat ik niet wil betwisten daar het wetenschappelijk is onderbouwd dat zwaarlijvige mensen meer risico lopen op het krijgen van bepaalde aandoeningen. Wat me echter tegen de borst stuit is dat we vanaf kinds af aan nu worden geprogrammeerd met het beeld dat het hebben van een rubensfiguur lelijk is. Dit is in mijn ogen een verkeerde manier van doen.

Hoe kan je dit jezelf aandoen?

Ik snap niet hoe jij jezelf ‘dit’ hebt kunnen aandoen!

Deze woorden zijn letterlijk tegen mij uitgesproken. Een bekende deelde oprecht haar persoonlijke mening en haar intentie was niet kwetsend, eerder van totaal onbegrip dat ik mezelf het had toegestaan om nu tot de volle vrouwen te behoren die ons land rijk is. Het was in haar ogen onbegrijpelijk dat ik wilde leven in een lijf dat in haar ogen niet voldeed aan de normen waar het aan zou moeten voldoen. Het was in haar ogen lelijk, niet aantrekkelijk is wellicht een betere omschrijving en daarbij zou het me ook nog in veel beperken doordat ik al dat ‘gewicht’ diende mee te slepen. Dat de woorden wel kwetsend overkwamen lijkt me duidelijk, maar toch ken ik haar goed genoeg om te weten dat ze het meer uit bezorgdheid dan met het doel te kwetsen tegen me uitte.

Dik is niet lelijk! Het is mooi!

Los van het feit dat ik zelf ‘dik’ ben, vind ik mezelf alles behalve lelijk. Lelijk is een niet vast te leggen begrip. Wat de één lelijk vindt, is voor de ander juist erg mooi. Niet dat ik mezelf zie als schoonheidsideaal, maar heel eerlijk, ik zie liever een vrouw met vormen dan een vrouw die totaal is afgetraind en zo de catwalk op kan. Feitelijk zou ik liever zien dat de media ruimdenkend(er) het onderwerp oppakt.

Schaamte omdat ik niet voldeed aan het beeld dat ‘normaal’ is.

10712770 820065528038370 786111254144902618 n e1519811811900
#uithetarchief – 17 jaar – ©Barbara Oosthoek

Heel veel jaren heb ik ermee gezeten dat ik vanaf kinds af aan al niet voldeed aan het ideaalbeeld. Het feit dat er zoiets bestaat als het ideaalbeeld is op zichzelf staand al zorgwekkend. Men wordt door de media en opvoeding geprogrammeerd en het maakt kinderen onderling heel hard tegen elkaar.

Als kind werd ik gepest voor een figuur dat buiten de groep viel, niet omdat ik toen al dik was (hooguit stevig gebouwd meegekregen vanuit ‘boeren’ genen). Het was het begin van mijn (negatieve) ervaringen dat je als dikker persoon de wind tegen hebt.

Sla maar een willekeurig blad open, kijk naar de televisie, en zie dat er geen eerlijke afspiegeling aanwezig is op het gebied van de gemiddelde Nederlandse bevolking. Dit betreft overigens meerdere segmenten in onze samenleving. Zo worden ook andere huidskleuren dan ons eigen blanke vel minder getoond. Is het dragen van een hoofddoek een onoverkomelijk probleem en mag je blijkbaar nog steeds niet als homoseksueel jezelf vrij bewegen in Nederland.

Van ruimdenkend naar nationalistisch

Ons eens zo ruimdenkend zijn is verworden tot een steeds meer naar nationalisme neigende manier van denken. De “Eigen volk eerst” gedachten waar ik niet trots op ben en dan ook totaal niet toe wil behoren. Door angstzaaiing worden we bang gemaakt. Het terrorisme wordt aangegrepen om het volk bang te maken en te kiezen voor zichzelf.

Dat men daarmee totaal voorbij gaat aan het feit dat we juist dankbaar zouden moeten zijn voor de multiculturele samenleving, wordt weggevaagd. Eerder al schreef ik een artikel over Ik-cultuur versus Wij-cultuur, om juist een tegengeluid te geven tegenover de veelal belichtte nadelen. (Waarbij ik mezelf nog steeds afvraag in hoeverre die nadelen werkelijk zijn onderbouwd met wetenschappelijke bewijzen, maar dat daar gelaten.)

 — Om te voorkomen dat het onderwerp van dit artikel nu nog verder afdwaalt terug naar het dik zijn.

De vooroordelen zijn hard

Uiteraard is het (weer) dik worden je eigen schuld. De zin: ‘Elk pondje gaat door het mondje’, is zeer veelvuldig in allerlei vormen geuit. Maar is dit ook daadwerkelijk zo eerlijk om te benoemen? Door extreem te lijnen gaat het lichaam in de spaarstand en heeft het maar iets extra aan calorieën nodig om die direct op te willen slaan voor nieuwe slechtere tijden. Gevolg: je hoeft maar iets meer te eten na het jezelf ontzien van geneugten om dit effect direct terug te zien op de weegschaal.

Indien je behoort tot de ongelukkigen die al dik worden door naar een gebakje te kijken (bij wijze van spreken), dan is het heel hard om door een gelukkige dame die alles kan eten en geen gram aankomt te worden terecht gewezen met opmerkingen dat het toch echt aan jezelf ligt en het puur een gebrek aan wilskracht is.

Ik ben dik en niet lelijk!

Als kind ben je gevoelig voor negatieve gedachten. Als je gepest wordt om hoe je eruit ziet dan doet dat pijn. Het wordt als het ware als een soort mantra in je systeem opgenomen. Nu was ik mollig, stevig en zat ik zeker wat aan de hoge kant volgens de ideale BMI lijn. Ik voelde me lelijk door de vele pesterijen met het krijgen van een totaal negatief zelfbeeld. Het was ongegrond.

Wanneer ik terugkijk naar mijn tienerjaren dan werd er geregeld gefloten (iets wat in die tijd nog erg normaal was en niet ongehoord, zoals nu in de #metoo periode). Ik redeneerde dat het gefluit altijd was voor mijn vriendinnen, maar terugkijkend naar foto’s van die tijd, was ik echt niet lelijk. Dat ik mezelf lelijk voelde omdat me dat was aangeleerd, ja, maar de waarheid was dat ik enkel anders was dan de rest.

Lijnen is een oneindige hel

Uit persoonlijke ervaring kan ik meepraten over hoe destructief lijnen kan zijn voor je levensgeluk. Je probeert aan een ideaalbeeld te gaan voldoen, wat feitelijk bij lange na niet haalbaar is, of indien haalbaar slechts voor zeer korte duur.

Eerder is het me gelukt om mijn gewicht door gezonde(re) keuzes, extreem veel sporten en mezelf heel veel ontzeggen tientallen kilo’s te laten afnemen. Enkel is dat helaas door persoonlijke redenen niet blijvend geweest. Dat dit niet blijvend was en nu inmiddels het gevolg heeft dat ik weer op mijn oude zwaardere gewicht terug ben is niet vreemd.

Het Jojo Effect

Heel veel zwaarlijvige mensen die proberen, mede door de druk van de samenleving en uiteraard het wetenschappelijke bewezen gezondere effect, af te vallen en een gezonder gewicht bereiken, behouden dit gezondere gewicht slechts even en vervallen dan weer in toename van het gewicht. Door het zeer bekende jojo effect is het gevolg op de langere termijn veelal een toename van het gewicht, tot een gewicht hoger dan het gewicht waarmee de lijnpoging werd begonnen.

Het is bewezen dat slechts een klein percentage van de zwaarlijvigen die afvallen naar gezond(er) gewicht, in staat zijn dit gezondere gewicht vast te houden de rest van hun leven.

En een maagverkleining dan?

Ook de optie maagverkleining is te overwegen en ik zie werkelijk veel mensen er baat bij hebben, maar hoor ook, minder positieve ervaringen. Je grijpt handmatig in, in een lichamelijke systeem en het is nog niet bewezen wat de effecten zijn op de langere termijn, simpelweg omdat het nog niet lang genoeg wordt toegepast.

Ja mensen vallen snel af, maar ik vind ze er persoonlijk vaak niet mooier van worden. Een subjectieve mening, dat realiseer ik me.

Daarbij, wat gebeurd er op de langere termijn, over een periode van 30 jaar? Mijn gevoel zegt me dat een maagverkleining op dit moment niet is wat voor mij goed is.

Wellicht wel voor de samenleving, die heeft aangetoond met onderzoeken dat zwaarlijvige mensen eerder kans maken op allerlei aandoeningen en de gezondheidszorg veel geld kosten. Indien je zwaarlijvigen allen het plezier van eten ontneemt, simpelweg doordat ze amper meer kunnen eten na een maagverkleining, is het probleem snel door de bocht opgelost?

Vergoedingen en begeleiding beter afstemmen op zorgvraag

Je krijgt me direct geïnteresseerd indien ook alle andere faciliteiten erop worden aangepast om mensen die zoals ik dik zijn goed te begeleiden, net zoals rokers nu worden begeleidt met het stoppen met roken.

Op dit moment dient, na het afvallen, je buikvel bij wijze van spreken op je knieën te hangen eer de zorgverzekeraars het een gegronde reden achten om hun portemonnee te trekken en je ervan af te helpen. Misschien de noodzaak tot cosmetische ingrepen veranderen naar realistische verwachtingen?

Afvallen en dan met veel te veel vel rondlopen is mijn ergste nachtmerrie en niet iedereen heeft een goed gevulde bankrekening om diverse cosmetische behandelingen te kunnen betalen. Dan ben ik veel liever zoals ik nu ben, vol, maar wel netjes gevuld.

Dik zijn is OOK mooi, wees jezelf!

dik zijn
#uithetarchief – juni 2017 ©Barbara Oosthoek

Inmiddels heb ik het geluk dat ik, na jaren strijden tegen mijn eigen negatieve zelfbeeld, het inzicht heb gekregen dat ik mooi ben zoals ik ben.

Heus zitten er nog vele automatische gedachten in mijn systeem die me regelmatig doen verlangen naar wat minder omvang. Toch heb ik geleerd mezelf te accepteren zoals ik ben. Dan maar dik én gelukkig.

De media probeer ik dan ook te ‘lezen’ met een flinke schep zout. Goddank zie ik inmiddels ook de wat vollere vrouw wat meer op de televisie en wordt de grote maten mode wat ‘normaler’ benaderd, want er is echt meer mogelijk dan enkel ‘tenten’ kleding. Dames we hoeven ons echt niet te verstoppen!

Lijnen is hier dan ook een no-go geworden, want ik weet dat het uiteindelijke gevolg zal zijn dat ik nog zwaarder zal worden dan ik nu al ben. Daarbij weet ik dat ik me tijdens het lijnen zeer ongelukkig zal voelen, doordat ik mezelf continu van alles dien te ontzeggen.

Het enige wat wel werkt, daar ben ik inmiddels van overtuigd, is jezelf accepteren en proberen je leefstijl zo gezond mogelijk te houden. Door genoeg beweging en letten op zo gezond mogelijke voeding en op tijd jezelf iets gunnen.

Niet lijnen, maar proberen gezondere keuzes in te voegen in je leven.

 

Accepteer jezelf!

Mijn advies is dan ook: wees jezelf, accepteer dat niet iedereen met maatje 36 rondloopt en dat je mooi bent zoals je bent.

Je zult merken dat zodra je werkelijk tevreden kunt zijn met jezelf, dat je lekkerder in je vel zit en je als ‘vanzelf’ geneigd bent om gezondere keuzes te maken door meer te ondernemen (bewegen).

Daarnaast straal je uit dat je goed in je vel zit en dat wordt onbewust door de mensen om je heen opgepakt. Deze energie geeft andere mensen weer energie en die geven dat weer terug jouw kant op.

Positief denken werkt!

In mijn geval heb ik zo, op het moment dat ik het totaal niet verwachtte (en het feitelijk niet eens uitkwam) de liefde van mijn leven ontmoet. (Ja, subjectief, ik weet pas of vriendlief de liefde van mijn leven is, als mijn leven om is, maar zo voelt het nu wel.) 

Sinds ik op meerdere vlakken in mijn leven heb gekozen om mezelf te zijn en te accepteren wie ik ben en waar ik voor sta, komt het geluk naar me toe. Ik heb de laatste jaren veel mensen mogen leren kennen die in mijn ‘ik ben mezelf’ leven passen. Die ook zoekende waren (of nog zijn) en die goed aanvoelen. Ook heb ik afstand moeten nemen van mensen die het mezelf mogen zijn tegenhielden.

Dit ging niet vanzelf, het mezelf durven zijn, omdat van mij ‘verwacht werd’ dat ik iemand was die ik niet kon zijn, maar het was elke stap naar het mezelf zijn waard.

Je kan niet alle mensen te vriend houden, een harde levensles, maar wel erg waar. Kies zelf de mensen die in jouw leven passen.

Accepteer dat anderen anders denken. Je kan niet beïnvloeden wat anderen denken of zeggen, maar wel hoe jij daarmee omgaat. Benader het geheel vanuit jezelf en jouw behoeften.

Waarom ik dit persoonlijke verhaal hier deel?

Wellicht is het een stimulans voor sommigen om jezelf te waarderen en accepteren om wie je bent inclusief je vollere ‘looks’. Wellicht verruimt het van een enkele lezer zijn/haar denkbeeld een heel klein beetje.

De maatschappij als totaal ervan overtuigen dat ‘mooi’ een subjectief begrip is en dat eenieder dit anders interpreteert en dat er niet een ‘ideaalbeeld’ bestaat? Nee, die verwachting heb ik zeker niet, maar alles wat ik eraan kan bijdragen: graag!

 

Disclaimer: dit artikel is geschreven met de intentie om een tegengeluid te geven. Het is geenszins bedoeld als wetenschappelijke onderbouwing en berust op een subjectieve persoonlijke beleving van hoe er nu tegen de vollere mens wordt aangekeken. Ik heb dan ook geenszins de intentie om mensen te kwetsen op welke manier dan ook. Indien het artikel onwaarheden bevat, dan word ik hier graag van op de hoogte gebracht, zodat ik dit kan corrigeren. 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten