Het is een ‘euvel’ dat,  denk ik,  iedere creatieve geest wel eens meemaakt: een blokkade op je creatieve uitspattingen.

Zelf heb ik af en toe last van een schrijfblokkade. Uiteraard kan ik wel schrijven, dat doe ik hier in deze blog tenslotte ook , maar dat is niet hetgeen ik op doel. Vrijuit mijn gedachten opschrijven is niet het probleem, wel het schrijven van in mijn ogen ‘goede content’.  Ideeën genoeg, maar de energie ontbreekt tezamen met de schrijfdrift die daarbij heel handig is (dan gaat het schrijven namelijk 3 x zo snel als wanneer het een ‘moeten’ is). Hoewel de oorzaken van deze schrijfdip me bekend zijn, is het wel frustrerend dat dit net nu gebeurd.

Een schrijfblokkade komt nooit gelegen voor een creatieve geest!

Net na de beslissing om Onlybyme anders in te richten, gebeurde er iets in ons directe persoonlijke leven, naast de aanstaande verhuizing – vanwege het heuglijke feit dat we gaan samenwonen in het Twentse land – , waardoor letterlijk ons leven op zijn kop staat.

Een verhuizing op zich geeft al genoeg stress, maar een extra stressfactor erbij hadden we zeker niet zien aankomen. Iets wat onverwacht in ons leven is binnengewandeld en we moeten inplannen in het toch al drukke schema vol voorbereidingen richting het daadwerkelijke verhuizen: het afscheid nemen van de huidige plaats en school voor dochterlief en alle organisatorische zaken.

Er is geen keuze dus acceptatie is het enige logische. Toch baal ik stevig van het niet genoeg voor mijn gevoel toekomen aan mijn schrijfpassie. Mijn dagelijkse energie is echter op voor ik goed en wel toekom aan meer dan de verplichte zaken. De me-time bestaat momenteel dan ook vooral uit slaap inhalen (voor zover mogelijk), uitrusten en proberen nieuwe energie op te doen.

De verhuizing mag wel achter de rug zijn!

Over de extra stressfactor wil ik geen nadere mededelingen doen, maar je kan je wellicht voorstellen dat we als gezin blij zullen zijn wanneer de verhuizing achter de rug is. Nog een aantal weken en dan daarna bijkomen. Als veertigjarige is het op en neer reizen elke week over behoorlijke afstand me niet in de koude kleren gaan zitten. Dat is vermoeiend. Je weet op een gegeven moment niet meer goed welke spullen waar zijn, leeft soort van uit reistassen en zaken versloffen omdat er te weinig tijd is om alles te doen. Het elkaar moeten missen wordt zwaarder en zwaarder en de gedachte van samen willen gaan wonen bleek al snel voor ons een vanzelfsprekendheid.

Echte liefde laat zich niet plannen en tegenhouden, ook al zit er 2 uur reistijd (zonder files) tussen onze beide woningen.

>> Benieuwd naar het verhaal achter het ontstaan van onze relatie? <<

Persoonlijk schrijven gaat dus nog wel, maar wie zit daar op te wachten?

Best een lastige afweging. Onlybyme is niet echt een persoonlijke blog meer over. De blogs zijn wel op persoonlijke wijze geschreven, maar er staan weinig echt persoonlijke blogs meer op de site die direct over ons gezinsleven of mijn eigen ik gaan. Moet ik dat weer meer gaan doen vraag ik me af, of misschien wat minder blogs dan maar de komende tijd?

Uiteraard kan ik nu geregeld persoonlijk wat zaken van me afschrijven, een soort dagboekachtig relaas, maar op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat de Onlybyme lezers daar op zitten te wachten. Maar misschien heb ik het mis? Voel je vrij je mening toe te voegen hieronder of via een van de sociale kanalen.