– Hoog zwanger wist ik dat ze gehaald diende te worden – Volg je moederinstinct

Moederinstinct heeft het vaak bij het juiste eind.

Vandaag precies 5 jaar geleden werd de bevalling van onze dochter op mijn verzoek ingeleid. Mijn gevoel was zeer duidelijk, ik kon het niet verklaren met aantoonbare feiten, maar het gevoel was zeer duidelijk. Ze moet eruit!

— Dit artikel heeft eerder op Onlybyme.nl gestaan. En is geschreven op 29 december 2015. —

Moederinstinct

Je gevoel heeft het vaak juist, zeker als het gaat om echt serieuze zaken. Je binnenste vertelt je dan wat te doen, hoe te handelen. Ook al kan je het niet altijd verklaren waarom je die drang voelt met aantoonbare feiten. De medische wereld is veelal gericht op de resultaten uit onderzoeken en de gevoelens van ouders worden nogal eens opzij geschoven als  (over)bezorgdheid. Natuurlijk ben je bezorgd als ouder, het betreft immers jouw kind. Echter, soms is de drang van binnen zo groot, tot handelen. Mijn advies is altijd te luisteren naar de drang tot handelen, als je oer gevoel dat aangeeft! Hoeveel tegenwerking van de medici er ook is. In ons geval, heeft mijn moederinstinct het leven gered van dochterlief.

December 2010

In november kreeg ik gevoelsmatig de eerste signalen. Iets vertelde me: er is iets mis goed met de baby. Vanwege mijn overgewicht en de snelle groei van dochter, werd ik heel de zwangerschap extra gecontroleerd. Geregeld vond er een extra echo plaats of een CTG. Mijn bloed werd geregeld gecheckt op zwangerschapssuiker, maar alles ‘leek’ goed, geen enkel onderzoek wees op problemen en toch was ik niet gerust.

Sterker nog, ik werd naarmate de weken vorderden zeer onrustig en voelde dat het niet goed was. Met 32 weken zwangerschap, bracht ik mijn gevoel extra krachtig onder woorden bij de gynaecoloog. Het gevoel dat ze gehaald moest worden, dat ze heel erg ziek was. Nog meer onderzoeken volgden, ik denk met de bedoeling mij gerust te stellen en weer bevestigde geen enkele uitslag mijn zorgen. Ik bleef het gevoel dat ze eruit moest houden en wel zo snel mogelijk.

Toch bleef ik volhouden. Aangeven dat het niet goed ging met haar. Ik kon het niet verklaren, maar ze was ziek en ze moest eruit. Met 36 weken zwangerschap beloofde de gynaecoloog me dat indien ik er bij de volgende controle nog hetzelfde over dacht, ze de bevalling gingen inleiden.

De 3 dagen durende bevalling

Op 29 december 2010 werd er gestart met het opwekken van bevalling. Na een dag daar te hebben doorgebracht en aan het einde van de middag geen tot amper ontsluiting, werd ik geadviseerd naar huis te gaan en daar af te wachten. Indien de bevalling niet uit zichzelf zou doorzetten, zou ik op vrijdag 31 december een infuus krijgen waardoor de weeën actief zouden worden opgewekt.

Naar huis dus met enorme krampen en een gevoel van onbehagen. De volgende avond rond half 11 braken mijn vliezen. We werden gevraagd naar het ziekenhuis te komen voor controles. Aangezien het rustig was op de bevallingsunit, mochten we daar overnachten, ik in een gewoon bed, de vader in spe, op de bevaltafel.

Na nogal wat problemen met inbrengen van een infuus en daarna het snel ophogen van de dosering, kwamen de afschuwelijke kunstmatig opgewekte weeën uren lang in grote heftigheid. Een zeer heftige ervaring. Eerst moet je leren hoe je een wee moet opvangen, daarna kom je in een soort van ‘ritme’. In de middag werd een ruggenprik gegeven, maar helaas niet goed geplaatst, waardoor de verdoving niet goed werkte. De dag is in een roes voorbij gegaan, honderden malen heb ik gezegd: dit nooit meer en de vader in kwestie vervloekt. Toen de pomp in de avond werd stopgezet was er grote opluchting en moment van bijkomen.

De persweeën bleven uit, echter het was mij als moeder heel duidelijk dat ze er hoe dan ook uit moest. Een oerkracht overkwam me en ik heb haar er op eigen kracht weten uit te krijgen. Ze werd met een grote knip 13 minuten na middernacht geboren op 1 januari 2011. Ver op de achtergrond hoorden we het vuurwerk knallen.

Van grote vreugde was echter geen sprake, toen duidelijk was dat het met onze dochter totaal niet goed ging. Na enkele seconden op mijn borst te hebben doorgebracht, werd ze met spoed meegenomen en heeft ze direct gevochten voor haar leven.

Zelf heb ik van die spannende minuten niet veel meegekregen, geheel verdoofd van de grote inspanning werd ik gehecht. Ik was erg veel bloed verloren tijdens de bevalling, daardoor extra suf en werd zo goed en kwaad als het ging gewassen door een lieve verpleegkundige. Na ruim anderhalf uur was ons kleine meisje stabiel genoeg, dat de vader even bij haar weg kon en konden we bijpraten. Ze lag in een couveuse, kreeg extra zuurstof. Pas uren na de bevalling kon ik mijn dochter voor het eerst goed zien. Wat is ze mooi!

Ze dachten aan een ‘onschuldige’ infectie

Ons wonder zag er blakend van gezondheid uit met haar ruim 9 pond en 57 centimeters, liggend in een couveuse tussen allemaal kleine baby’s die prematuur waren geboren. Totaal niet de uitstraling van een heel ziek meisje. Aangezien ik een bacterie bij me droeg, kreeg ze de daarvoor standaard geldende antibiotica. Ze leek er in eerste instantie van op te knappen. Ook al was mijn gevoel nog steeds van mening, dat er iets heel goed mis was. Dat gevoel werd gesust door de optimistische berichten van de dokters die heel positief waren. Tot de toestand van dochterlief ineens sterk verslechterde.

Paniek! Wat is er aan de hand?

Achteraf weet ik dat veel ons niet verteld is, destijds door de medische staf. Ze wilden ons niet nog ongeruster maken, dan we al waren. De ontstekingswaarden van dametje schoten binnen een paar dagen de pan uit. Ineens was ze het ziekste kindje van de hele kinderafdeling en was de diagnose niet vast te stellen. Haar temperatuur schommelde extreem van hoge koorts naar onder temperatuur en weer terug binnen een uur. Ze dronk niet, dus kreeg voeding en vocht via het infuus.

Alle mogelijke onderzoeken werden verricht om erachter te komen wat ze mankeerde. Ze werd lek geprikt en op alles wat maar mogelijk was getest, zonder resultaten. Op dag 8 besloten ze haar onder de MRI door te laten gaan en kwamen ze tot ontdekking wat ze mankeerde.

Diagnose: Hersenabcessen

De lieve schat bleek meerdere hersenabcessen te hebben in haar hoofd. (Voor de beeldvorming: ze had 8 knikkers en een pingpong bal in haar kleine babyhoofd.) Holtes gevuld met bacteriën, die af en toe beetje bij beetje in het lichaam terecht kwamen en het zeer zieke beeld verklaarden. Ze was doodziek en had eigenlijk direct naar een specialistisch ziekenhuis gemoeten. Er werd met spoed landelijk overlegd tussen specialisten, wat de behandeling was van deze zeer zeldzame aandoening en besloten dat ze een grote cocktail van diverse soorten antibiotica toegediend moest krijgen via infuus gedurende 6 weken. Gezien de ‘eenvoudige’ aard van de behandeling kon ze in het streekziekenhuis blijven.

Heel langzaam knapte ze op en na 3 weken kon ze van de couveuse afdeling naar de kinderafdeling met een eigen kamer. Daar kregen we meer ruimte voor uitgebreide knuffelsessies. In het begin gingen we driemaal daags naar haar toe, uiteindelijk besloten de vader en ik de bezoeken te verdelen, hij in de ochtend een periode en ik in de middag/avond enkele uren.

Toen onze engel 7 weken oud was werd er opnieuw een MRI gemaakt van haar hoofd om te kijken hoeveel er nog van abcessen over was gebleven. Ik ben met haar mee gegaan de MRI in om haar rustig te houden. Wat een intens akelig lawaai! Dat gaat echt door merg en been.

De uitslag was vrij positief, de ‘knikkers’ waren weg enkel van de ‘pingpongbal’ was nog een restant zichtbaar. Ze mocht met 7 weken mee naar huis, al moesten we haar wel tot 3 maanden nog dagelijks medicatie geven. Ze begon met een achterstand aan haar leven, al kan ik nu 7 jaar verder aangeven dat ze deze totaal heeft ingehaald en totaal gezond door het leven gaat als vrolijke jonge dame.

Conclusie van deze ervaring

Geloof in je moederinstinct! Het is er niet voor niets! Ook al lijkt er niets aan de hand, als je oer gevoel je anders vertelt, volg dat gevoel en blijf net zo lang aandringen tot er naar je wordt geluisterd! 

Ons prinsesje is nu een blakend gezonde jonge dame, alles is goedgekomen! Eind goed, al goed!

Vergelijkbare berichten