“Je bent een sterke vrouw!”

Geïnspireerd door een blog die ik tegenkwam op de blog van Jootje door een gastblogger, die de vraag beantwoordde, hoe ze haar drukke leven draaide als single mama van 2 kinderen, een baan en een huishouden.

Een inkijkje in mijn hoofd

Vaste volgers/lezers, vrienden, kennissen en intimi, geven het me geregeld aan: Ik ‘schijn’ over te komen als een sterke vrouw. Hoe ervaar ik dat zelf?

sterke vrouw

Hoe zie ik mezelf? Als sterke vrouw? Nee, niet echt…

Heel eerlijk, ik vind mezelf verre van sterk. Wel een echte doorzetter, opgeven dat nooit, is ook geen optie. Je ‘moet’ gewoon door, geen zin, ziek, gammel, of welk excuus je ook kan verzinnen om in stand ‘winterslaap’ of ‘ze bekijken het allemaal maar’ te verdwijnen, het gaat niet. Er is een kleine dame die op je rekent, die haar mama nodig heeft. Dus hoe rot je je wellicht soms ook voelt, hoe labiel door hormonen, hoe verdrietig door de zoveelste deur in je gezicht, hoe teleurgesteld door de zoveelste keer dat je iemand verkeerd hebt ingeschat, overeind blijft staan: je moet door… accepteren, laten voor wat het is en gewoon doorgaan.

Dat ‘gewoon’ doorgaan is soms echt niet zo eenvoudig als het wellicht ‘lijkt’. Je beschrijft niet alles online, hoe open je ook overkomt, er zijn dingen die je achterwege houdt, die privé worden verwerkt, veelal in je eentje. Je kunt nu eenmaal niet vrijuit praten onder je eigen naam, wetend dat er misbruik van gemaakt wordt, veelal door de persoon waar je het het minste van verwacht. Helaas heb ik dat moeten ervaren en inmiddels die wijsheid toegepast en de blogs iets algemener van toon laten zijn.

Kies voor jezelf, scherm je af van negativiteit en ga door!

Door het alleenstaande mama zijn, daarnaast beginnend ondernemer en schrijfster, homemanager en nog wat neventaken is ook mijn agenda overvol te beschouwen. Een kind opvoeden kost gewoon veel tijd, tenminste als je dit goed wilt doen en je dametje goed wilt wegzetten in de wereld. Het houdt niet op bij de praktische zaken als persoonlijke verzorging en de dagelijkse regelzaken.

Vooral haar geestelijk stimuleren, een warme veilige omgeving creëren om in op te groeien, genegenheid bieden en vooral ook duidelijkheid en structuur, kost veel tijd (die ik met veel liefde aan haar geef) en energie.

Het werken voor Onlybyme, het schrijven aan mijn boek en freelance klussen, geven me de nodige energie, die ik als vrouw nodig heb om mijn gedachten, mijn ‘ei’ in kwijt te kunnen. Geven me het gevoel iets te kunnen bijdragen aan de maatschappij, hoe klein ook.

Het is goed voor mijn eigenwaarde, los van het zijn van fulltime mama. Even niet bezig zijn met opvoeden en je de nodige zorgen maken over dochterlief en of je het wel goed doet allemaal in je eentje. Even je aandacht verleggen naar taken op een andere niveau, hoeveel tijd deze ook opslokken, ik heb ze nodig om daarnaast een goede mama te kunnen zijn, die heus haar fouten maakt, maar probeert naar eer en geweten haar meisje zo goed mogelijk te begeleiden.

Accepteer dat je niet alles kunt!

Dat het huishouden hier soms wat chaotische vormen aanneemt, vooral als er bovenop de ‘normale’ belasting nog eens ziekte of andere redenen komen, die extra aandacht en vooral tijd vragen, valt te raden.

Nee, hier geen huishouden dat altijd op rolletjes loopt. De wasmanden geregeld overvol, de bedden niet standaard netjes opgemaakt, en ja ook is hier wel eens een stofvlokje aanwezig en slingert er ‘wat’ meer rommel rond, dan ik eigenlijk zou willen. Wel ben ik me bewust dat ik gewoon weg niet de genen van mama heb meegekregen, die het huishouden als geen ander beheerst. Het is mijn grootste gruwel om die nooit eindigende taken op de rit te houden. Daar ik de andere taken van mijn leven als belangrijker bestempel, maar daarnaast wel graag leefbaar wil leven en met een gerust hart visite wil kunnen ontvangen, zonder dat deze de neiging krijgen te gaan opruimen. Een echte fan van onaangekondigd bezoek ben ik dus niet echt, liever hoor ik het een half uurtje van te voren, zodat de ‘rommel’ even kan worden beteugeld. De dozen van pakketjes opgeruimd, de paperassen daar waar ze behoren te liggen, het speelgoed geconcentreerd daar waar dametje aan het spelen is, de bank vrij van verzamelde schatten die Riana graag meeneemt in haar spel en dan argeloos achterlaat zodra het spel veranderd… de aanrecht net even iets leger, ik denk dat het beeld duidelijk is.(Misschien toch dat opruimboek eens lezen en gaan toepassen… al vraag ik me af of het echt zoden aan de dijk zou gaan zetten, maar doen is weten.)

Nooit zal ik een huishoudelijk wonder worden, het zit niet in me... zodra het netjes is, is er ook ‘zo’ weer chaos, zowel door mezelf, als dochterlief veroorzaakt. Een ‘wervelwind’ die overal haar sporen nalaat en het huis laat leven. Ik heb het maar leren accepteren, nee dat zeg ik verkeerd: ik probeer het te accepteren en weet dat ik nooit aan de ‘standaard’ zal voldoen,  die velen anderen wel in de vingers hebben.

Hoe anders is het in mijn werk, waar ik eerder het allemaal te goed wil doen. Het steeds weer aanpassen van teksten, het proberen een goede uitstraling te hebben naar betrokken partijen en interactief zijn. Veel aandacht besteden aan zakelijke maar ook persoonlijke contacten. Het goed willen doen, legt daarmee ook weer extra druk en kost tijd. Leren accepteren dat je fouten maakt is een proces, wat me steeds beter afgaat. Dan maar geen totaal foutloze blogs. Het laat me menselijk zijn, geen robot die werkt op de automatische piloot.

Ook als mama probeer ik het zo goed mogelijk te doen. Al heb ik de illusie laten varen dat ik altijd de juiste beslissing zal nemen. Ik hoor adviezen aan van de mensen om me heen en kies wat me het beste lijkt te passen, ongeacht of dit wel of niet uiteindelijk de snelste, beste of meest zinvolle route blijkt te zijn geweest. Je leert als ouder steeds beter om je kind op te voeden, het is een proces waar je in meegroeit. Fouten maken mag, je kan ze bijsturen en soms toegeven dat je iets niet handig hebt aangepakt is helemaal niet erg, zolang je maar kritisch naar jezelf durft te kijken en eerlijk, ook naar je kind toe, zodra deze de leeftijd heeft bereikt waarop dat kan.

Wat niet wordt gezien, maar er wel is…

Veel wordt niet weergegeven van hoe het ook is. De momenten dat alles op je afvliegt, alles in het honderd lijkt te lopen, een issue komt immers nooit alleen. Als het fout gaat, dan gaat het veelal ook goed de mist in. Je probeert dat te maskeren. Ik ben gestopt met me te verklaren hier op Onlybyme, waarom ik ‘soms’ minder blogs schrijf dan ‘normaal’ en laat het in het midden. Wat de lezers daarbij bedenken, laat ik daar waar het hoort, bij hen. Zodra de storm gaat liggen of de vakantie voorbij is, of dochterlief weer beter, of wat de reden dan ook is voor het iets minder actief aanwezig zijn, gaat de productie weer omhoog. Ja, het is werk, maar mijn privéleven gaat nog altijd voor.

Ik kan het me (niet meer) permitteren om zwak te zijn openlijk en publiekelijk hier op deze blog, maar dat betekent niet dat ik hier soms in mijn eigen wereld soms even ‘alles’ goed zat ben. Ervaringen hebben me moeten laten ervaren dat via via alles toch bij me terecht komt en dat ik daardoor in de war raak, me geraakt voel… ik kan niet goed tegen het via de achterdeur gedoe, is er iets, dan liever rechtstreeks.

Mensen lezen en oordelen, zonder te beseffen dat er altijd onderdelen niet belicht worden, dat er altijd meer is, dan beschreven, dus door minder te beschrijven, ook minder oordelen. Althans geen oordelen meer waar ik dan in mijn eigen leven mee lastig gevallen word en geacht word er iets mee te doen.

Ieder huisje draagt zijn kruisje, nooit weet je precies waarom dingen lijken over te komen, zoals ze lijken te zijn. Pas als je de ‘ins en outs’ weet kan je oordelen, maar men neemt vaak die moeite niet en ook al wordt die moeite wel genomen, dan nog weet je nooit of je tot alle kennis geraakt, om echt objectief een mening te kunnen vormen.

In een klein dorp is de kleinste gebeurtenis al reden om van alles te bedenken en voor je het weet gonst het van de geruchten. Al is het niet persoonlijk hoor, ik hoor van meer kanten, dat het door velen zo wordt ervaren. Het is een vorm van sociale controle die een wat mindere bijwerking kent… maar vaak wel ontstaat uit goede bedoelingen. Voor mij een reden om de persoonlijke dingen wat meer voor mezelf te houden… te delen wat gedeeld kan worden en de rest voor mezelf te houden… de vuile was buiten hangen betekent gegarandeerd veel gedoe en dat leer je heel snel af, hoe goed de bedoelingen ook zijn. Buiten dit kleine minpuntje vind ik het hier zalig wonen, er is veel rust, iets waar naast mijn drukke leven veel behoefte aan is. Is er tijd voor ontspanning, dan is er ook de stilte om van te kunnen genieten.

Om te voorkomen dat echt alle lezers afhaken vanwege het veel te lang worden van dit verhaal, een slotopmerking. Dat ik ‘schijnbaar’ sterk overkom, is dus het gevolg van hoe ik bewust kies om over te komen. Dat ik veel alleen regel hier, niet kan terugvallen op een partner is een feit. Maar of dat gegeven mij een sterke vrouw maakt, weet ik niet. Ik hoef geen bewondering voor wat ik als heel normaal beschouw, het zijn van een mama, die uit liefde voor haar kind keuzes heeft gemaakt en daar volledig achter staat. Als je dan als sterk gezien wordt, dankjewel daarvoor. Maar geloof me, iedereen heeft zijn zwakheden en ik meer dan een paar hoor. 😉

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten