accepteren

Versie 2.0 Geen andere keuze dan accepteren

De uitspraak ‘het is zoals het is’, is eenvoudig maar erg waar. Niet dat het daarmee makkelijker is om iets te accepteren wat ingewikkeld is, maar het leven is nu eenmaal niet makkelijk. Voor niemand niet. Ook al lijkt het gras altijd groener bij de buren, elk huisje heeft zo zijn eigen kruisje. Als je je dat bedenkt dan is alles iets makkelijker te accepteren, al blijft het soms verrekte lastig.

accepteren

Geen andere keuze dan accepteren

Na vele maanden en diverse medische onderzoeken verder, is inmiddels duidelijk wat er qua gezondheidskwalen aan de hand is.  Het feit dat ik weet wat ik mankeer en wat er aan te doen valt, is waar ik het mee zal moeten doen. Het is echt zoals het is. Niet leuk, maar veranderen zal de uitslag niet. Genezing is niet mogelijk. De symptomen onderdrukken en alles zo leefbaar mogelijk maken is waar het op neerkomt.

Chronisch van aard

De klachten zijn van chronische aard en daardoor niet te genezen. Afgekeurd was ik al, maar ik val nu dus ook officieel onder de categorie ‘lichamelijk chronisch zieken’. Nu ik weet wat dat inhoud weet ik één ding: niemand wil tot deze categorie behoren. Chronisch, het woord zegt het eigenlijk al, dus altijd of zeer vaak aanwezig.

Wel wil ik gelijk duidelijk maken dat ik als mens meer ben dan de kwalen die ik mankeer, ik heb klachten, ziektes zogezegd, maar ben niet de ziekte. Buiten dat probeer ik zoveel als mogelijk te genieten van het leven zoals dit zich zeer boeiend aan me voordoet. Enkel kan ik de ene dag meer dan de andere.

De gestelde diagnoses

In mijn geval is het gedeeltelijk altijd aanwezig en gedeeltelijk zeer regelmatig. Wat is er lichamelijk aan de hand? Het is niet één diagnose, maar meerdere diagnoses die het totaalbeeld maken.




Lege regels…. hierboven had ik in zo’n duizend woorden toegelicht (in versie 1.0) wat er precies allemaal aan de hand was. Gedetailleerde medische informatie, conclusies. Nu zijn het lege regels… niet omdat ik er een groot geheim van wil maken, maar om nu mijn medische dossier zo te delen op het internet, waar het weet ik veel waar naar toe kan… nee, niet verstandig.

In duizend woorden valt veel te vertellen, gelukkig kan ik melden dat de diagnoses niet van dien aard zijn dat ik zeer ernstig ziek ben. Wel heb ik dermate veel combinaties die elkaar negatief beïnvloeden waardoor de kwaliteit van leven geregeld wordt beperkt. Intimi zijn uiteraard op de hoogte, maar het hier zo delen, gaat te ver.

Hopelijk is hier begrip voor.

De wintermaanden zijn het ergst!

De maanden vanaf oktober tot en met mei zijn voor mij de slechtste maanden. Door de ‘kwalen’ is mijn weerstand verminderd en moet ik geregeld mijn belastbaarheid aanpassen. Gelukkig werk ik vanuit huis en kan ik veel werkzaamheden aanpassen aan hoe fit ik me voel. Door vooruit te werken, kan ik mindere dagen opvangen. Ook ben ik me ervan bewust bij het maken van externe afspraken en het niet te vol plannen van de agenda.

Onvoorspelbaar & grillig

De mensen om me heen weten dat ik nooit precies kan voorspellen hoe mijn gezondheid er van dag tot dag bij staat en dat ik de ene dag meer kan dan de andere. In feite is het nooit van te voren te zeggen. Het lastigste is nog wel, het je vrijwel dagelijks niet fit tot ziek voelen in verschillende gradaties. Dat beperkt wat je aankan per dag heel erg en heeft me nu dan ook doen besluiten ondersteuning voor de zware schoonmaakwerkzaamheden in huis te gaan regelen.

Het dagelijks bijhouden lukt me nog wel, maar de echte schoonmaakbeurten zijn soms door de falende gezondheid te zwaar. Dit accepteren en daadwerkelijk uitvoeren is een heftige stap die ik moeilijk heb kunnen maken. Je geeft niet zomaar een deel van je eigen taken door, althans ik niet. Toch weet ik dat een klein beetje ondersteuning mij heel veel kan ontlasten. De aanvraag is de deur uit en hopelijk is er binnen korte tijd hulp op dat vlak geregeld.

Accepteren is heel moeilijk

Al met al moet er in mijn bovenkamer behoorlijk wat acceptatie tot stand worden gebracht. Accepteren dat je geest meer wil dan je lijf toelaat is heel ingewikkeld. Vooral het grillige onvoorspelbare verloop maakt het erg ingewikkeld. Het gevoel van hollen en stilstaan is zeer moeilijk in te plannen, laat staan te accepteren. Geestelijk kan ik het veelal nog wel positief benaderen, maar heus ook daarin mindere dagen, waarin ik soms even flink baal en verdrietig ben. Gelukkig is dat nooit lang en zie ik snel weer de dingen die ik wel kan en waar ik wel intens van geniet. Want juist door beperkingen leer je heel intens te genieten als je je even goed voelt en zijn kleine dingen zeer waardevol in het leven.

Conclusie: Ondanks de beperkingen die ik heb, geniet ik nog elke dag intens van het leven en ben ik van plan daar nog vele jaren mee door te gaan.

 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten