Vrijdag las ik een blog  waarvan ik dacht: ze heeft gelijk! Ze schrijft over dat ‘men’ allemaal maar zo positief mogelijk probeert te zijn in blogs over het eigen leven. Enkel de positieve kanten van het leven worden gedeeld.

Het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn!

Een tijd geleden ben ik gestopt om tot in detail te schrijven over de wat mindere zaken in Huize Onlybyme. Echter zonder details kan je nog heel wat kwijt online… dus bij deze:

Een blog vol MEGA GROTE FRUSTRATIES!

Iedereen heeft ze en ze schrijven er niet over, maar geloof me, iedereen heeft momenten, dat hij of zij er even flink de balen van heeft. Wat dan ‘er’  inhoudt is niet eens zo relevant, maar het feit dat het ‘er’ is, is al erg genoeg!

Frustratie 1 – Nogmaals op de wachtbank!

Eerder schreef ik er al over in: En toen was er een wachtlijst op 23 april. Ik zat met velen anderen lang op de wachtbank en mocht vrijdag EINDELIJK de specialist spreken.

De eerste conclusies waren snel duidelijk, meer onderzoek nodig… dus met 3 onderzoeken naar de balie voor het maken van een nieuwe afspraak.

Weer mag ik wachten… ditmaal geen 6 weken maar 4… zucht… het kan altijd erger, heus ik realiseer me dat en velen wachten met mij, tot ze aan de beurt zijn, maar heus dat het je af en toe tot ‘hier’ zit…

Dat is menselijk, dat is compleet normaal… zulke gevoelens van onmacht hebben. Je voelt je gefrustreerd, kan er niets aan veranderen, moet de tijd uitzitten en ondertussen de kwalen die er zijn voor ‘lief’ nemen, zonder enig idee, hoe er mee om te gaan, anders dan je nu doet, met zeer wisselend resultaat.

Zelden lees je over frustraties en ongemakken, … mensen bloggen liever over de leuke dingen in het leven. Over de veilige onderwerpen, of gooien er een flinke saus overheen, waardoor het niet hun persoonlijke ervaring meer is, maar een informatief verhaal.

Zelfs als het zwaar kut gaat, weten de meesten er nog een positieve draai aan te geven. Klagen is niet van deze tijd, dat wordt gelijk gezien als zeuren en dus negatief… nou… op dit moment kan het me werkelijk even gestolen worden… IK BAAL EN BEN GEFRUSTREERD, iets wat heel normaal is….

Frustratie 2 – Beperkt worden

Door mijn kwalen, waar ik liever inhoudelijk niet over schrijf tot ik weet wat ik mankeer en het kan onderbouwen, heb ik duidelijk beperkingen in mijn leven. Dat geeft frustraties. Ik kan niet meer doen wat ik wil doen, moet altijd rekening houden met. Nu is mijn dametje redelijk zelfredzaam en nu begint mijn lichaam me beperkingen op te leggen. NIET TOF!

Accepteren is niet altijd eenvoudig. Heus ik leg me erbij neer, maar er zijn momenten dat het me aanvliegt. Logisch en normaal. Enkel dat hoor je ‘normaal’ niet, want dat is ‘not done’… schrijven over je ellendige momenten…

Frustratie 3 – Gedwongen opvang regelen

Die onderzoeken die komen zijn dermate heftig en de voorbereiding thuis er ook nog bij, dat ik mijn dametje laat logeren bij haar vader. Zo iets voelt voor mij als mama zooooo niet leuk… ik wil haar helemaal niet missen, wil haar helemaal niet wegbrengen, wil helemaal niet mijn zorg overdragen… maar ik moet… geen keuze… gezien ik haar niet wil laten ervaren, waar mama doorheen moet.

Nu gaat zij logeren en leuke dingen doen, terwijl mama even een paar pittige dagen doorgaat. Zo niet leuk allemaal…  Heus ik ben dankbaar dat dametje wordt opgevangen en haar vader vrij heeft kunnen regelen, dat is het niet… maar ik voel mezelf als mama te kort schieten. Nog zovelen kunnen dan zeggen dat ik haar een dienst bewijs, door haar dit te onthouden en in plaats daarvan leuke dagen bij papa, maar toch voelt het niet fijn… dat ik niet zelf voor haar kan zorgen… Een gevoel van onmacht.

Daarbij zijn die onderzoeken verre van een pretje en zie ik er nu al tegenop en moet ik ook nog eens een maand wachten tot het zover is. Liever morgen gelijk dan maar als het toch moet. Heel bewust lees ik geen brochures door, dat kan een paar dagen van te voren wel… ik weet voor nu genoeg en ik ga niets opzoeken, ik maak me dan enkel nog maar drukker om alles, mezelf kennende. Toch hoop ik dat de maand juni heel snel zal omgaan. Liefst zo snel mogelijk alles achter de rug.

Frustraties 4 t/m tig ….. de conclusie

Afijn, ik kan nog wel doorgaan met andere frustraties, maar de boodschap is duidelijk. Nu, terwijl ik dit schrijf,  vliegt het me allemaal naar de keel… zit ik er ‘heel even’ compleet doorheen.

Wanneer dit online komt, is het alweer gezakt dat weet ik zeker. Ga ik weer strijdvaardig door met wat ik doe. Probeer ik elke dag de zon mijn leven binnen te halen en de grijze wolk te negeren aan de horizon. Het komt heus goed. We blijven doorgaan!

Geïnspireerd door een medeblogger Younique, besloot ik voor deze ‘ene keer’ duidelijk te verwoorden dat het heus niet ‘enkel’ goed gaat in Huize Onlybyme… dat ook hier soms de tranen vloeien uit onmacht, woede, verdriet en FRUSTRATIE.

Bedankt voor het lezen.