Hoe gaat het in huize Onlybyme?

Soms zit het bij iedereen wel eens tegen en de wet van Murphy kent ook vrijwel iedereen wel(als het misgaat gaat het ook goed mis), alles komt altijd tezamen. Denk je het één nog niet gehad te hebben, dan volgt het volgende weer. Het is hoe het leven is, bij niemand gaat het allemaal perfect: elk huisje heeft zijn kruisje.

Het leven lacht ons toe, maar….

Wetend dat iedereen zijn hobbels heeft, gaat het hier best aardig hoor. Riana doet het goed op school, heeft het daar erg naar haar zin en komt stralend naar me toe gelopen, als ze naar huis mag. Het huis hier is echt ons thuis geworden, met heus nog wel e.e.a. wat moet veranderen… maar goed werk heeft nu eenmaal tijd nodig.

Zojuist de vrouw van de man gesproken, die een prijsopgave komt doen voor tegelwerk in de tuin, dan weet ik gelijk waar ik aan toe ben en wat dit jaar nog kan en wat tot volgend jaar moet wachten. (Niet alles kan altijd wanneer je dat graag wil, soms heeft iets tijd nodig.)

We wonen hier mooi, mooie omgeving, lekker rustig. Riana is goed ingeburgerd en speelt graag met klasgenootjes. De zwemlessen gaan heel goed. Vorige week behaalde ze badje twee. Ze springt zo onverschrokken het water in en wil liefst gister nog afzwemmen, maar begrijpt dat ze gewoon zo door moet, door alle badjes heen… het ongeduldige zit ook bij haar in de genen. 😉

…. iedereen heeft zaken die tegenzitten….

Het is normaal, dat niet alles perfect verloopt. Een leven zonder hobbels is een illusie. Een roze wolk wordt snel genoeg weer gewoon grijs. Een bloem verwelkt ook al geef je deze nog zoveel water en liefde. Een roos is schitterend, maar blijft doornen hebben.

Een ongelukje zit in een klein hoekje….

Zo was ik dit weekend zo slim dom om te besluiten onder het douchen de noppen mat los te trekken, voor een chloorbeurt. Op zich een goede beslissing. Alleen waarom ik besloot de mat weer neer te leggen en er ook nog op te gaan staan daarna, is me nog steeds een raadsel. FOUTTTTT, het was binnen een seconde dan ook BOEMMMM… AWWWWWW. Nu dus een heerlijke blauwe arm… die enkel bij aanraking al pijn doet… gelukkig niets gebroken.

De ene dag is het makkelijker om de minpuntjes te accepteren dan de andere. Je bent en blijft een mens en hebt nu eenmaal allemaal je mindere momenten. Momenten waarop je liefst je nog een keertje omdraait als de verrekte wekker gaat, terwijl je nog verder wil slapen. Dat je het vrolijke gebabbel van dochterlief even wat minder kan hebben, door een minder humeur, of dat je gewoon weg even niet lekker in je vel zit (de bekende hormonen).

Als ik het van een afstandje bekijk, mogen we hier niet klagen: Riana is gezond, groeit op als een wijsneusje, die me dagelijks verbaasd, met uitspraken. Soms heel dicht bij de waarheid en dan weer heerlijk doorspekt met veel fantasie. Kon ze nog maar even zo blijven!  Het gaat zo hard.

Verder mag ik leuk werk doen: Onlybyme en daarnaast nog losse klussen buiten de website. Zitten er leuke zaken aan te komen en verheugen we ons op deze maanden met lekker weer. Zijn er zelfs wat vakantieplannen in de maak, maar een keuze maken is lastig. Ontmoet ik fijne mensen die mijn leven zoveel meerwaarde geven. Gaat het in mijn familie goed. Wat kwaaltjes her en der, maar verder alles rustig.

Enkel de grote maar… (het ‘elk huisje heeft zijn kruisje’ bij ons)

Iedereen heeft er eentje of een paar, ik ook…

Het gaat lichamelijk niet echt lekker met me, al langere tijd niet. (understatement) Ik sta op de wachtlijst voor de specialist. Inmiddels komt die datum gelukkig wel dichterbij. Ik maak me niet hele ernstige zorgen, maar heb genoeg hinder van mijn kwaal, dat ik daar geregeld veel rekening mee moet houden in belastbaarheid. Iets waar ik erg van kan balen.

Het is duidelijk dat er echt iets aan de hand is, maar wat precies nog niet. Onderzoeken moeten dat gaan uitwijzen. Ik ben er niet dag en nacht mee bezig, kan de zorgen redelijk beteugelen en wel door genieten van wat het leven ons te bieden heeft. Maar als de kwaal dan opspeelt, word ik weer met de neus op de feiten gedrukt dat ik moet leven met nieuwe beperkingen, die in de loop der tijd zijn toegenomen.

Nu niet ongerust worden hoor, het is niet dermate ernstig (naar verwachting), dat grote zorgen op zijn plaats zijn. Ook al komt er uit de onderzoeken, wat het vermoeden is, dan betekent dat veel rekening houden met de beperkingen en accepteren dat het is zoals het is. Iets waar ik nu dus al mee bezig ben. Proberen elke dag te nemen zoals deze komt en er zoveel als mogelijk van te genieten. Hoe ouder hoe wijzer zegt men toch… 😉

Slotconclusie

Ons leven is mooi. We genieten van elke dag en nemen de normale hobbels op de koop toe. Verder hoop ik binnen 2 maanden meer te weten over de kwaal en of er wat aan te doen is en zo ja wat. Wordt vervolgd.

Onthou: een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Er is zoveel moois elke dag weer te ervaren. Leef in het nu en laat je niet enkel verleiden tot wat nog komen moet, of al is geweest. Je zou zomaar de meest kostbare momenten van het nu kunnen missen.