Morgen word ik 40 jaar! Hoewel het ‘ouder worden’ slechts een gegeven is, voelt het toch meer beladen dan andere jaren dat mijn verjaardag zich aandient. Heus weet ik dat je elke dag een dag ouder wordt en we er een maal per jaar aandacht aan besteden.

Sterker nog, ik besteed er bewust zo min mogelijk aandacht aan, want ik ben geen liefhebster van het vieren van verjaardagen. Toch, ditmaal voelt het anders… dus besloten mijn gedachten eens weg te schrijven. Misschien ervaar jij herkenning? 

 

Vandaag ben ik voor het laatste een dertiger…

De laatste tijd heb ik geregeld gesprekken met leeftijdsgenoten die al 40 zijn geworden of ook spoedig die leeftijd bereiken en ja er is wel iets gaande wat mensen om mij heen herkennen. Niets ernstigs hoor, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het niet zozeer het 40 worden is wat me bezighoudt, maar meer het feit dat ik me nu ongeveer op de helft van mijn leven bevind. Uiteraard zou het kunnen dat ik aan het einde van de rit weet dat ik nog lang niet op de helft ben, of misschien het grootste deel al heb gehad. Toch is het voor mij het besef dat ik nu, met de wijsheid van nu, terugkijk op wat is geweest en wat ik van plan ben nog te willen beleven de komende ‘andere helft’ duidelijk iets wat me bezighoud.

Midlifecrisis

Uiteraard hoor je het rondgaan. Merk je aan dierbaren dat ze (deels) in de knoop raken geestelijk of ‘ineens’ het roer omgooien. Beslissingen nemen die hun leven rigoureus of gedeeltelijk wijzigt. Ze komen tot het besef, dat ze indien ze iets willen wijzigen in hun leven dat ‘nu’ moeten doen.

De eerste signalen van veroudering beginnen te tonen. De huid is wat minder strak, een nacht over slaan gaat echt niet meer zonder je totaal brak te voelen daarna. Energie is niet meer onuitputtelijk aanwezig, slaap en rust inbouwen is echt noodzakelijk geworden. Ook bemerk je ‘ineens’ dat je toch wel heel anders denkt dan toen je twintig was, nu een half leven geleden. De afstand tot hoe je toen deed en dacht en nu is ineens mega duidelijk aanwezig. Je voelt je ten opzichte van twintigers (althans ik) de wijze(re) vrouw die feitelijk biologisch gezien hun ouder had kunnen zijn.

Kortom: je bent op je veertigste echt geen twintig meer.

Godzijdank! Zelf zou ik er niet aan moeten denken terug te gaan naar die periode, met de kennis van toen. Ik kan het erg waarderen dat ik met het ouder worden ook beter in staat ben om te anticiperen op gebeurtenissen in het leven. Elke 10 jaar kom ik weer tot de conclusie volwassener te zijn geworden. Je kan beter inschatten hoe iets aan te pakken. Reageert minder heftig, er komt meer rust over jezelf. Kortom, je bekijkt zaken die je vroeger mega konden bezighouden nu met een andere blik.

Het is zoals het is

Bij mijzelf is vooral de acceptatie dat zaken zijn zoals ze zijn een bewustwording die ik tien jaar geleden nog niet had. Acceptatie geeft rust. Je kunt niet altijd alles veranderen, de wereld redden in je eentje is onbegonnen werk. Hoe mooi idealisme ook is, je gaat keuzes maken wat je wilt betekenen voor anderen (en jezelf) in dit leven. Je gaat je bewust inzetten op vlakken waar je wel iets aan kunt/wilt bijdragen. Keuzes maken. Het is lastig om te kiezen, maar eenmaal de keuze gemaakt (op welk vlak dan ook) geeft rust.

Waarschijnlijk maken veertigers daardoor voor de buitenwereld ogende soms drastische keuzes die totaal niet worden begrepen. Want als veertiger voel je je niet meer genoodzaakt om goedkeuring te hebben van je ouders of vrienden om zelf iets te beslissen over jouw leven. Je bent oud (en wijs) genoeg om zelf te bepalen wat goed is voor jou en jouw gezin.

Niet dat ik nu ‘ineens’ drastische wijzigingen doorvoer, maar ik bemerk duidelijk in mijn hoofd wijzigingen van hoe ik zaken aanpak, hoe ik reageer op gebeurtenissen en hoe ik zelf in het leven wil staan. Ook ben ik duidelijk bezig met mijn toekomst planning. Niets is daarin totaal vastgelegd nog, wel zijn er ‘wensen’ waar ik me op wil richten. Doordat ik weet dat het leven niet te plannen valt zijn het bewust wensen en kom ik tot de conclusie gelukkig te zijn met wat is en te accepteren wat niet is.

Afnemend nastreven perfectionisme

Een ander groot verschil is een wijziging in het nastreven van alles zo goed mogelijk te willen doen. Heus zijn er gebieden waar ik nog steeds probeer mijn ‘standaard’ door te voeren, zoals bijvoorbeeld de huisstijl en persoonlijke schrijfwijze op Onlybyme. Enkel zijn er ook hier wijzigingen merkbaar. Vroeger had ik deze blog geschreven en later eerst nog uitgebreid onderworpen aan meerdere redigeer ronden. Ditmaal lees ik de geschreven tekst na en corrigeer ik waar nodig en dat is het. Dus ja, deze tekst zal waarschijnlijk ‘meer’ taalfouten bevatten dan anders.

Heel eerlijk? Het kan me niet bezighouden. Waarom? Het doel van deze persoonlijke blog is het overbrengen van een mening, een gevoel. Niet bewijzen dat ik in staat ben om foutloos te schrijven. Het gevoel me te ‘moeten’ bewijzen is aan het veranderen. Iets wat best lang in mijn leven een grote rol heeft gespeeld. Tegenwoordig besef ik dat goed, goed genoeg is en dat fouten in een tekst de inhoud zelf daardoor niet ineens ‘minder’ maakt.

Feitelijk kies je je momenten meer waarop je probeert zo goed mogelijk te presteren. De overige momenten accepteer je dat je goed genoeg bent, zoals je bent. Je kiest als het ware je gevechten. Je kan wel bij alles waar je het niet mee eens bent hoog in de boom klimmen. Bijvoorbeeld met betrekking tot school, in relaties, werk. Inmiddels besef ik dat het veel beter is om enkel indien het onderwerp het echt waard is om ophef over te maken, daar dan extra op door te gaan. Het principe van: ‘choose your battles’.

Dankbaarheid

De status ‘maak je niet druk’ heb ik nog niet bereik, is dat wellicht van toepassing bij de leeftijs van vijftig jaar? Toch zijn de veranderingen zeker merkbaar. Het morgen veertig worden staat voor mij symbool voor mijn huidige ontwikkeling als mens. Ik ben dankbaar morgen veertig te mogen worden.

Niet iedereen is zo gezegend deze leeftijd te mogen bereiken. Hoewel het leven soms best pittige bergen neerlegt onderweg, is het genieten van de uitzichten tijdens de klim naar de volgende top zo intens mooi dat ik dankbaar ben dit te mogen beleven.

Conclusie: mijn leven tot nu toe heeft me gemaakt wie ik nu ben en ik koester dat. Het leven in het nu, en stilstaan bij dit besef is mooi. Het niet meer najagen van enkel dromen in de toekomst, maar ook puur kunnen genieten van wat zich elke dag in het nu aandient. Kleine zaken die zoveel geluk bevatten, je moet het enkel willen/kunnen zien. Het leven in het nu beleven is iets wat ik hoop nog heel lang te mogen ervaren. Dankjewel.

Barbara

 

 

Als afsluiting een quote uit een eerder geschreven blog:

Zo snel dat je soms even vergeet dat het leven aan je voorbij vliegt met vele leuke dingen en soms wat pittige momentjes. Zo snel dat je soms even ‘vergeet’ hoe bijzonder het leven eigenlijk is.

Nu even een bewust moment van dankbaar zijn. Het leven is een geweldige ervaring!