Opruimen & Perfectionisme: een goede combinatie?

Zoooo, het papier staat buiten en de kleding uit de kast, die ik nooit meer draag, ligt in de kledingcontainer.  Goed bezig, al zeg ik het zelf, op mijn vrije zaterdagochtend zonder Riana die me al om 6 uur wakker maakt. De zachte wekker was tenminste om 8 uur een stuk aangenamer om te horen, na zelf al een beetje wakker te zijn. Nog even rustig aan mijn ogen laten wennen aan de dag en daarna rustig eruit, aangekleed en het papier en kleding verzameld.

Opruimen

Het ruimt gelijk een beetje op en daarin heb ik de laatste tijd wel een slag geslagen. Het begint zowaar een beetje opgeruimd te worden in ‘huize Barbara’. Iets wat voor een chaoot als ik best indrukwekkend te noemen is. Het volgende doel is opbergzakken met rits halen voor in de slaapkamerkast zodat ik daar beddengoed, dekbedden en kleding die ik tijdelijk niet gebruik in kan wegbergen. Mam vertelde me dat ze bij de IKEA te verkrijgen zijn, misschien een idee om daar eens heen te gaan of eens te snuffelen online en te kijken of het goedkoper is het online te bestellen of daarheen te rijden.

Steeds meer krijg ik de behoefte om dingen op te ruimen. ‘Als je huis opgeruimder is, is je hoofd dat ook’, zegt men. Eigenlijk is dat helemaal waar. Het voelt althans aan alsof mijn bovenkamer er een stuk beter aan toe is, op dit moment de laatste tijd. Tuurlijk zijn er dipjes, die heeft ieder mens, maar over het algemeen zit ik lekker in mijn vel. Het is dat ik lichamelijk behoorlijk heb gekwakkeld een aantal viertal maanden met een griep die maar niet weg wilde gaan en in diverse vormen steeds de kop op stak. Verder gaat het best aardig. Voor een verkoudheid(je) gekregen van dochterlief draai ik nu mijn hand niet meer om, gelukkig is de hoofdpijn waar ik gisteren over schreef* weg.

*deze blog is niet meer online.

Perfectionisme

Vroeger maakte ik nooit foto’s van hoe mijn huisje eruit ziet, en nog ben ik niet totaal tevreden, het kan immers altijd beter! Maar de challenge om een ‘home-tour’ te doen en als blog te plaatsen, zit toch wel in mijn gedachten om binnenkort eens te verwezenlijken. Het komt denk ik ook door het perfectionisme wat in mijn zit. Voor mijn gevoel faal ik eigenlijk altijd. Anders zijn altijd beter dan ik, bij anderen is het opgeruimder, nooit kan ik voldoen aan het schoonmaak ideaal (bestaat dat??), laat staan het ideale huis hebben qua inrichting.

Met de studie al net zo. Ik behaal goede cijfers, maar is het goed genoeg? Mag ik tevreden zijn met een 7? (klinkt idioot hè!) Alsof je later afgerekend wordt op een module waarvan je het examen niet uitstekend hebt gedaan met minimaal een 8. Ik weet dat het belachelijk is! Een 6 is goed genoeg! Maar toch, ik ben pas tevreden als ik weet dat er niet meer in had gezeten. Nu ook zit ik weer te wachten op een eindcijfer voor een module, en ik hoop op een mooie 8, maar als het een 7 wordt, is dat ook goed! Tja, krijg dat maar eens in mijn hoofd!

Vandaag weer lekker met mijn neus een gedeelte van de dag in de boeken. Ik zit echt in een studeerflow en wil dat graag zou houden! Het maakt het behalen van mijn studeer-challenge wel een stuk gemakkelijker. Het kost me immers niet veel moeite om mezelf aan het studeren te krijgen. Laat ik er maar van profiteren, want er komen ook vanzelf weer weken voorbij waarin ik minder ‘zin’ heb om er hard tegen aan te gaan. Het gesprek met mijn coach, nu bijna een week geleden, heeft me heel erg goed gedaan. Tel daar een fantastische eindbeoordeling van mijn praktijkmodule 1 bij op: een 8,5! En je begrijpt mijn ‘drive‘ om weer lekker aan de gang te gaan.

Bewijsdrang

Wat ik enkel nog niet goed duidelijk heb, is waar die drang om goed te presteren vandaan komt. Ik was op de havo geen hoogvlieger met super hoge cijfers en daar zeer content met een voldoende. Ik denk dat het te maken heeft met de drang om deze opleiding tot een goed einde te brengen. Ik wil mezelf bewijzen, naar mezelf en ook naar anderen. Dat ik dit kan, als dertiger gecombineerd met het alleenstaande moederschap! Dat ik op middelbare leeftijd ook nog in staat ben een opleiding af te ronden en als onderwijzer te gaan werken naderhand, als dochterlief wat ouder is en meer vrijgelaten kan worden. Is dat stom? Of verklaarbaar?

Het zijn zomaar gedachten die mezelf bezighouden. Ik ben van origine geen ‘studiebol’ die enkel tevreden is met een 8 of hoger. Dat is voor mij ook niet het belangrijkste. Het einddoel, de handtekening onder het HBO-diploma is hetgeen dat telt! Dus ik moet maar snel leren tevreden te zijn met lagere voldoendes. Want je kunt nu eenmaal niet in alle vakken uitblinken! Een persoonlijk leerdoel hier dus!

Graag hoor ik jouw mening of advies! Hoe ga jij om met perfectionisme? Heb jij er totaal geen last van?