Na de maagverkleining valt het soms vies tegen, maar geen spijt, totaal niet!
Hoewel ik nog steeds 100% achter de ingreep sta en elke dag vol vertrouwen tegemoet ga (en ik ervaringen van anderen heb gehoord die vele malen erger of beter zijn), is het tijd voor een persoonlijke blog over hoe het nu met mij gaat ruim twee weken na de maagverkleining, inclusief wat er vies tegenvalt!
Inhoudsopgave
De kleine succesjes na de operatie die er nu al zijn
Feitelijk mag ik eigenlijk niets dan tevreden zijn: ik kan ‘gewoon’ eten, heb nog maar 1x hoeven overgeven, loop niet steeds met diarree naar de wc of dat soort verhalen die er ook zijn als je ‘googled‘ naar ervaringen van anderen. Als ik puur naar de statistieken kijken doe ik het goed: Ik kan nu na ruim twee weken genoeg drinken (meer dan 1,5 liter per dag), haal al een heel eind dagelijks mijn benodigde eiwitten (60 gram per dag gewenst vanaf 6 weken po) en ook het innemen van de verplichte vitamines gaat goed. Ik val af: na 2 weken al 8,4 kilo kwijt. (Hetgeen ik mezelf toewenste, maar waar ik nu soms toch ook weer onzeker van word… hoe dubbel kan jezelf zijn…? Kan die weegschaal nu eigenlijk wel iets doen waar je je wel zekerder van wordt Bar?!)
Kortom: de operatie is nu al een succes en daar ben ik oprecht dankbaar voor, enkel is er toch ook wel een keerzijde aan die medaille die ik toch ook wil verwoorden in deze eerlijke blog.
Het is meer dan enkel herstellen van de operatie en eten volgens de ‘nieuwe manier’
Nog elke dag, ook na de eerste lastige dagen direct na de operatie, loop ik tegen momenten aan die ik behoorlijk lastig vind. Iedereen ervaart de veranderingen van je lichaam na de operatie op eigen wijze.
Al kan ik nu al zeggen dat alle dagen na de eerste drie dagen stukken makkelijker gaan dan de eerste. Ik heb nogal een pittige start gehad. Na de operatie bleef mijn bloeddruk langere tijd heel laag waardoor ik me hondsberoerd voelde (het gevoel van ik ga zo flauw vallen komt er het beste bij in de buurt). Hierdoor moest ik langer het bed houden dan ik wilde en kon ik niet de gassen eruit lopen. Tja en dat doet extra pijn. Ook was de pijn de eerste dagen echt pittig. Dit had ik vooraf niet zo ingeschat, maar uiteindelijk heb ik zelfs op dag 3 po 2x een tramadol genomen om even wat extra verlichting te ervaren. Toch herstelde dit ook snel en was ik op dag 5 po al geheel zonder pijnstillers.
Wat valt er soms vies tegen?
Behoorlijke gassen inclusief odeur!
Wat ik bijvoorbeeld echt heel erg vind is dat ik nu scheten laat als een bouwvakker inclusief een behoorlijke odeur erbij. Voorheen kon ik gerust in gezelschap iets laten gaan, het rook zelden. Nou dat is nu wel anders! De gassen van de operatie zijn nu mijn lijf wel uit, maar de geur blijft en ik zal moeten uitvinden of het iets met een bepaald soort voedingsmiddel te maken heeft, of dat dit een blijvend iets is wat ik zal moeten accepteren. Nu kan ik de winden gelukkig wel tegenhouden, maar mijn darmen zijn zo van slag dat ik al lang blij ben dat de lucht eruit kan. Tja, een kleine negatief bijeffect zal ik het maar noemen.
Inmiddels heb ik de grootste reden getraceerd. Een tijdelijke lactose-intolleratie na de operatie. Sinds ik de melkproducten merendeel laat staan in het in de darmen 80% rustiger. Dit geeft mij echt een fijner gevoel, hoewel het nog steeds wel af en toe opspeelt is het niet meer hele dagen gaande. Een opluchting!
Sterk verminderde energie
Verder is mijn energie echt niet om over naar huis te schrijven en mijn herstellende lijf wil niet meer zoals voorheen lekker een stuk wandelen. Hoewel ik de afstanden langzaam aan opvoer is het gevoelsmatig echt teleurstellend hoever ik nu kom. Dat het in deze twee weken al heel erg vooruit is gegaan moet ik ook eerlijk toegeven. De eerste dagen was ik blij als ik ons huizenblokje haalde zonder enorme krampen in mijn darmen of spierpijn in mijn bovenbuik. Ik heb de dagen echt vaker op de dag rondjes gelopen om het gas kwijt te raken en zag gelukkig het gemak toenemen, maar een wandeling van 5 km zit er nog niet in, ook al gaat het gemiddeld elke dag verder vooruit. Ik zal dit verder moeten gaan opbouwen en luisteren naar wat mijn lijf me verteld. Het is dus afwachten wanneer ik weer op het niveau van voor de ingreep zit en ook wanneer ik toe ben om iets extra’s te gaan doen. Bewegen is een van de pijlers na de operatie die het geheel tot een succes maken. 😉
Het (nog) niet vooruit kunnen
Ook het (nog) niet mogen tillen of iets anders van zwaar fysieke aard speelt me parten. Ook al weet ik dat ik dat over een kleine week weer wel mag, toch valt het me tegen. Ik ben niet de persoon om rustig aan te herstellen. Dat was ik met de keizersneden van beide knullen ook niet, ik wilde vooruit en had toen ook de grootste moeite mezelf in te houden. Nu dus weer enkel mijn lijf heeft duidelijk meer tijd nodig dan ik wil.
Ik houd me dus netjes aan het niet tillen advies en vraag mijn man telkens deze activiteiten over te nemen van de jongens. Het klopt niet met mijn moederhart. Je zoon niet in of uit een stoel mogen tillen of naar bed brengen, of op mogen pakken om te troosten, het voelt zo niet natuurlijk! Of in huis wat klusjes doen die normaal zonder nadenken tussendoor gaan, maar wat nu gewoon niet mag.
Geduld is het sleutelwoord. Al weet ik nu al dat ik dat niet ga krijgen tot het moment dat ik het allemaal weer mag en ook fysiek weer kan! Toch ook hier de positieve kanttekening dat ik merk dat mijn lijf vooruit gaat. Het doet al geen pijn meer als de jongens komen knuffelen. Ook lukt het me al zonder enige vorm van pijn op gelijke hoogte te tillen (niet te zwaar uiteraard). Het is dat er drie weken voor staan, anders had ik denk nu gewoon weer mijn dingen opgepakt, maar ik bewaar mijn geduld tot mijn lijf van binnen geheel is hersteld.
Het nieuwe eten is heeeeeel erg wennen!
Je weet het, je bereid je erop voor maar het is gewoon wennen na de maagverkleining dat het eten daarna voorgoed anders gaat. Het lastigste vind ik het dat eten zomaar verkeerd kan vallen. De laatste dagen wordt het minder, maar ik heb echt dagelijks meerdere vastlopers gehad, terwijl ik echt netjes genoeg kauwde, genoeg rust nam tussen de happen en slechts kleine beetjes at.
*vastloper = bij mij voelt een vastloper alsof ik ineens krampsteken krijg bij de overgang van de slokdarm naar de maag en dan moeten direct mijn armen omhoog en de rug recht. Dat gevoel zakt dan weer met 5 minuten. Gelukkig is het nog nooit zo erg geweest dat ik er van moest braken.
Nu lijkt dit echt wat beter te gaan de laatste dagen. Ik heb het ‘probleem’ nu hopelijk getackeld door nog langzamer te eten en dan na een aantal hapjes echt tussendoor te pauzeren en dan weer rustig dat ritueel te herhalen tot ik een bescheiden maaltijd naar binnen heb gekregen.
Het drinken gaat goed, zeker als het lauw is. Mijn voorkeur voor koud is gewijzigd naar lauw. Het meeste moeite heb ik met zuivelproducten. Standaard haal ik nu de drinkyoghurt al eerder uit de koelkast en laat het opwarmen naar kamertemperatuur voor ik het ga drinken, dat helpt iets.
Tot nu toe geen last gehad van dumping, maar ik ben dan ook nog niet echt gaan experimenteren met eten buiten het bekende pad. Het is bekend waar je op kunt dumpen: koolzuur, te snel te veel, te vet, te veel suikers. Gelukkig heb ik ook niet echt (vaak) de behoefte tot vet of zoet. Ik ben al blij als ik een normale maaltijd in enige redelijke hoeveelheid op krijg. Ik vul mijn (voorgeschreven) eiwitbehoefte aan met eiwit verrijkte producten zodat ik al in de buurt van de gewenste 60 gram per dag kom, maar vaak haal ik nog niet de gewenste 6 maaltijden.
Zeker als ik een afwijkend rooster heb met veel afspraken vergeet ik te eten. Het hongergevoel is niet aanwezig dus ik krijg veel te laat op de dag een signaal dat ik te weinig heb gegeten en kan dat dan niet meer corrigeren richting 6 maaltijden. Dit vraagt dus nog de nodige aandacht, maar ook hier maak ik de kanttekening dat ik pas net onderweg ben en mezelf ook de kans moet geven aan het nieuwe eten te leren wennen. Komt vast goed!
Het denken aan de medicatie tijdig in te nemen
Hoewel ik bewust mezelf de tijd geef om eraan te wennen is het nog zoeken naar het beste schema om de medicatie in te nemen. Voor het zetten van de Fraxiparine injectie heb ik de wekker in de avond gezet, omdat ik het anders wellicht vergeet. Gelukkig heb ik er geen moeite mee mezelf te prikken en voel ik er meestal weinig van op wat kleine na irritatie na van de vloeistof en dat trekt ook snel weer weg.
De rest gaat een beetje op gevoel. Ik neem de maagbeschermer en mijn medicatie meestal aan het begin van de dag. De multivitaminen ben ik nog aan het uittesten, welke vorm het beste valt en wanneer, maar ik kies meestal een moment uit na een maaltijd die wat steviger is van aard en redelijk is gevallen. De calciumtabletten gaan verspreid over de dag tussendoor tijdens drinkperiodes. Al met al lukt het me aardig, ik wil mezelf echt de tijd geven hieraan te wennen.
Conclusie: hoe het gaat nu na ruim 2 weken?
Eigenlijk gaat het voor de korte periode na de maagverkleining best redelijk. Het is een proces wat tijd kost om aan te wennen. Er gaan al veel dingen wel goed en ik ben ervan overtuigd dat de rest ook zal volgen. Over een paar weken weer een persoonlijke update!
Lieve groet,
Barbara
Je kan Onlybyme vinden op Pinterest, Facebook, Instagram, Twitter en Bloglovin’.
Leuk als je deze website gaat volgen!
Eerdere berichten over maagverkleining:
Waarom moet je fraxiparine injecties na een maagverkleining zo lang zetten?
Waarom ik bewust wel schrijf over mijn maagverkleining en heel het traject eromheen?
