Kleuterpuberteit: Ja, maar Mammmmmmm?!

Misschien herkenbaar bij andere ouders, maar in plaats van “Mammmmmmm” is het nu de laatste tijd: “Ja, maar Mammmmmmm?!”… gevolgd door iets, wat kleuterlief echt heel belangrijk vindt om te zeggen of te vragen. Niet 1 keer per dag maar echt tientallen, zo niet ruim honderd keren per dag.

Elke leeftijd heeft zijn charmes!

(en iets mindere kanten 😉 )

Nu dametje bijna 5 jaar is en bijna dagelijks mondiger en inventiever wordt in haar antwoorden, wordt het voor deze mama steeds meer een uitdaging om zo te reageren dat er zo min mogelijk “Ja, maar Mammmms” achteraan komen. Ze wil van alles weten en laat het nu ook gerust weten, als ze het ergens niet mee eens is. In haar ogen is het heel normaal, dat zij wil dat er naar haar geluisterd wordt en liever nog dat de dingen gaan zoals zij het wil, liefst heel de dag en altijd. Mijn dametje zit in de kleuterpuberteit!

Vragen om iets te doen, is voeding voor strijd

Vragen om iets te doen, iets heel simpels, als bijvoorbeeld ‘even voor je komen staan’ (omdat je een beetje zalf moet smeren onder haar arm), wordt niet meer zomaar opgevolgd. Het lijkt voor kleuterlief een sport te worden, om dan net nog even eerst iets anders te doen, alvorens eindelijk dan toch, op aandringen van mama, met tegenzin te luisteren. De strijd aangaan is erg vermoeiend. Haar oren lijken niet vatbaar voor beter luistergedrag, op die momenten. En als het dan echt stout gedrag is, nee, maar gewoon een punt maken, dat ze zelf bepaald wanneer ze wat doet. Wat dus af en toe resulteert in discussies, want als mama dan er echt iets van zegt en een beetje haar ongenoegen laat blijken, is het huilen en totaal overstuur, want mama is boos en dat vind ze niet leuk en dan luistert ze helemaal niet meer. Afkoelen lijkt dan het beste, om daarna door te spreken, waarom ze deed zoals ze deed, wat ze vaak zelf niet eens weet.

Uit bad komen is ‘ineens’ onmogelijk.

Gisteravond kon de dame ineens niet meer uit bad. Het bad was glad en ze deed net of ze niet meer rechtop kon staan. Terwijl ze dat al sinds we hier wonen prima kan. Ze had besloten dat ze in bad bleef liggen tot het bad leeg was gelopen en ook daarna wilde ze blijkbaar mama dwars zitten door te blijven volhouden, dat ze niet kon gaan staan. Uiteindelijk ben ik weggelopen met een groot huildrama, als gevolg en echt niet dat ze uit bad kwam, ik trof haar tien minuten later nog hetzelfde aan. Een volhouder dus. Uiteindelijk is ze toch zelf uit bad gekomen en als we het dan samen doorspreken dan komt eruit dat ze zo deed omdat mama boos deed. Als je dan uitlegt dat mama niet boos was geworden, als ze gewoon had geluisterd en niet had gedaan alsof ze niet meer kon staan, dan wil ze dat niet begrijpen, in haar visie was ze immers vergeten hoe dat moest. Op zo’n moment straffen heeft niet veel zin, is de ervaring. Ze zal dan toch volhouden in haar volharding en later als je het voorval nabespreekt, weet ze zelf niet eens waarom ze deed waarom ze zo deed.

Afkoelen of negeren, werkt het beste!

Als het even kan, laat ik haar afkoelen en dan komt ze vanzelf wel weer. Negeren werkt ook, maar is niet altijd mogelijk. Straffen terwijl ze in een houding zit van niet luisteren en doen wat ze zelf wil, is totaal niet productief. Ze zal immers nergens op reageren, alle straffen accepteren op die momenten en gewoon dwars blijven doen. Hier een koppige dame, helaas een eigenschap die ik herken in mezelf. Toegeven dat ik fout ben, heb ik pas op latere leeftijd geleerd, maar als kind was ik een volhouder. Wat ik vond, was nu eenmaal zo.

Toch is het zeker niet zo dat ik een onmogelijke kleuter in huis heb hoor. Het zijn slechts momenten op de dag, de ene dag wat meer dan de andere. Verder is ze nog steeds haar lieve zelf en erg zorgzaam. Nu mama zo verkouden is, ging ze speciaal voor mama boven de tissuedoos halen vanmorgen. Ze stelde het zelf voor, de lieve schat. Dat we tegelijkertijd een discussie hebben over het ontbijt en ze weigert haar brood op te eten, kan dus prima gecombineerd gaan, met heel lief gedrag over een ander onderwerp. Het afzetgedrag hoort bij haar leeftijd thuis, ik hoor het ook bij andere mama’s en oma’s, dus echt zorgen maken doe ik niet, maar een uitdaging is het wel.

Heeft jouw kind ook de fase van kleuterpuberteit al gehad? Hoe waren jouw ervaringen?