Klagen helpt niet, maar soms ben ook ik mega corona-moe
Soms ben ik het zooooo zat! Wie niet, denk ik dan meteen daarachteraan. Heel Nederland (en daarbuiten) snakt naar de tijd na corona.
Zeker nu de winter niet (meer) lijkt te komen en het verlangende gevoel naar de lente bij mij begint te borrelen. Dat het pas begin februari is, maar voor dat gevoel niets uit. Mijn systeem is elk jaar rond deze tijd ‘klaar’ met de winter. 😉
Enkel vraag ik me af of we echt wel richting het einde van de pandemie gaan?
Inhoudsopgave
De medische berichten zijn niet allemaal even hoopvol
Vanuit persoonlijke interesse door mijn medische studie volg ik uitgebreid de berichtgeving van virologen en deskundigen op het gebied van corona en de berichten die me gister onder ogen kwamen waren niet zo positief dat ik denk dat we er snel vanaf zijn.
Zo blijkt uit Amerikaans onderzoek dat er al heel snel (na drie weken) her besmettingen plaatsvinden met Omikron bij personen die niet zijn geboosterd. Onder deze categorie vallen heel veel volwassenen en kinderen. Nu is nog het devies (RIVM) dat je na een besmetting jezelf veilig kan ‘wanen’ voor een ruimere periode, maar als dit onderzoek (pre-print) gevalideerd gaat worden door andere onderzoeken, is het maar de vraag hoe lang die stelling overeind blijft staan.
Verder las ik ook dat het maar de vraag is of Omikron de Deltavariant geheel gaat verdringen of dat deze twee toch vrij afwijkende virusvarianten naast elkaar blijven bestaan en steeds weer opnieuw kunnen oplaaien. Om maar niet te denken al aan diersoorten die momenteel ook besmet raken met Omikron. Nu dat virus zo snel rond blijft gaan (onder mens en dier) is het haast wachten op een mutatie van het virus dat de besmettelijkheid van Omikron heeft en mensen zo ziek maakt als bij de Deltavariant.
Het kan natuurlijk ook meevallen: ik hoop het!
Nu hoeft dit niet (allemaal) te gebeuren, het kan ook meevallen. Het onderzoek is nog niet gevalideerd door andere onderzoeken. Ook kan er iets gebeuren waardoor het gunstiger uitpak Mijn terughoudende houding (zelfbescherming tegen nieuwe teleurstellingen wanneer het tegen valt) gelooft enkel niet dat we er snel vanaf zijn. Hoe graag ik ook zou willen.
En dan slaat de corona-moeheid soms even hard toe. De gedachte dat ons vrije leven (van voor corona) mogelijk nog lang gaat duren, beanstigd me. Ik ben wel wat gewend aan jongeren nog veel heftiger is om me te ‘dealen’. En hoewel klagen geen zin heeft -velen zitten immers in hetzelfde schuitje- is het soms ‘lekker’ om even te doen (en zeer menselijk!).
Laat deze blog daar nu eens een ideale uitlaatklep voor zijn. Niemand is verplicht het te lezen en ik ben het kwijt. 😉 Kan ik het ‘later’ nog eens zelf teruglezen wanneer corona lang lang langgggg geleden heeft plaatsgevonden en we haast alweer zijn vergeten hoe dat ook alweer was om met allerlei beperkende maatregelen het leven te leiden.
En waar kwam mijn frustratiepuntje dan juist gister vandaan?
Niet door de berichten die ik las, maar door de melding dat onze kinderdagopvang helaas morgen (vandaag) voor onze groep is gesloten, vanwege teveel besmette pedagogische medewerkers. Een vrij egoïstische gedachte, dat beken ik direct, maar wel een zeer eerlijke gedachte (of meer nog: een frustratie) die ik gelijk zou kunnen toevoegen in mijn persoonlijke beleving bij het boek ‘Is het al zeven uur?‘ die ik gister online plaatste.
Manlief zei nog gekscherend dat ze zoiets vooral moeten doen als onze jongens al ziek thuis zitten. Alsof ze zoiets kunnen plannen. 😉 Uiteraard leven wij beiden mee met de besmette pedagogische medewerkers die zo goed voor onze jongens zorgen op de dagen dat ze daar met veel plezier heen gaan. Enkel is het al lange tijd het seizoen van weerstand opbouwen in Huize Only, met bijna wekelijks 1 van de twee knullen thuis, of het verzoek om al halverwege de dag een kanjer op te komen halen. En dat vraagt van ons als werkende ouders de nodige creativiteit.
Feitelijk was dit op zichzelf staande puntje van frustratie niet voldoende om er ‘ineens’ even mega klaar mee te zijn. Het is een optelsom van telkens meeveren met wat wanneer mogelijk is en daarop adhoc anticiperen. Soms ben ik blijkbaar ook even niet flexibel en raak ik gefrustreerd. Het helpt ook niet dat ik mega verkouden ben. Hoewel ik steeds negatief test thuis, is een afspraak maken voor een cpr-test momenteel niet mogelijk door een technische storing.
Zou wellicht iedereen nu verkouden zijn (met of zonder coronavirus als oorzaak) en zo massaal bellen of online proberen in te loggen dat de boel geheel plat ligt of is de boel bewust gesaboteerd of … ?
Passen en meten in de gezinsagenda
Het is met grote regelmaat passen en meten hoe wij beiden voldoende aan onze zakelijke werkzaamheden buiten het ouderschap toekomen. (Met ook geregeld het resultaat dat dit niet lukt!) Vandaag is inmiddels afgestemd wie wanneer de kinderen ‘doet’. Veel werkende ouders zullen dit vast herkennen en nogmaals alle begrip dat ze kinderdagverblijf groep sluiten met teveel besmettingen onder het personeel, dat doen ze niet zomaar. Gezondheid gaat echt voor!
Ik hoop –ergens tegen beter weten in– dat er de volgende persconferentie kan worden besloten dat er verder kan worden versoepeld én dat de grootste besmettingsgolf tegen die tijd voorbij is. Het spreekwoordelijke gezegde ‘hoop doet leven’ zegt feitelijk alles. En het vermoedelijke ‘Whisfull thinking’ nog veel meer.
Tot de volgende persoonlijke blog!
Disclaimer: dit betreft een persoonlijke blog waarin een persoonlijke situatie (en mening) wordt verkondigd. De tekst dient niet als rapportage door een deskundige te worden gelezen, anders dan mijn ervaringsdeskundigheid als werkende, studerende mama. 😉
Gerelateerde blogs: