| | | |

Vandaag Landelijke Dag tegen Pesten: mijn persoonlijke ervaring.

Vaak over mijn jonge verleden heb ik niet geschreven, maar nu als bijna 40 jarige durf ik dit onderwerp wel beet te pakken.

Landelijke Dag tegen Pesten

Een eigen ervaring dus met een akelig onderwerp: Gepest worden!

Als kind ben ik veel en vaak gepest. Ik was groter dan de rest, niet enkel in lengte, maar ook erg stevig en viel dus op en daarmee buiten de boot. De eerste jaren op de lagere school waren een ramp. Dit ging door tot de pester en ik vriendinnen werden en we de laatste jaren de grootste lol hadden op de lagere school.

Daarvoor heb ik heel wat pauzes alleen doorgebracht op het schoolplein in een stil hoekje. Echt veel beleid was er destijds niet. Vanuit thuis werd er ook niet veel mee gedaan. Ja, ik ging op judo en leerde daar mezelf te verdedigen. Daarna was het dus over. Ik kreeg genoeg zelfvertrouwen om er boven te staan en toen een jongen me uitdaagde, maaide ik hem zo op de grond (enkel nadat werd beloofd dat hij niets terug zou doen), daarna was het definitief gedaan. Althans op de basisschool.

Op het voorgezet onderwijs begon het op nieuw. Gevoelig als ik was, trok ik het me aan, en dus was het voor de pesters leuk om door te gaan. Al ging het onzichtbaarder dan op de basisschool, geniepig, kleine details. Ik was best mooi om te zien, maar mijn zelfvertrouwen was al dusdanig beschadigd dat ik mezelf zag als lelijk en onaantrekkelijk. Zaken die tot op de dag van vandaag door dreunen.

Het pesten ging niet zover dat ik lichamelijk werd belaagd, daarvoor stond ik te stevig op mijn voeten. Maar in mijn hoofd werd er veel leed aangericht. Jaren lang heb ik daar last van ondervonden. Daardoor koos ik, achteraf gezien, in het eerste gedeelte van mijn volwassen leven voor situaties die in de lijn passen bij een groot minderwaardigheidscomplex. Ook raakte ik zwaar depressief, door die achtergrond gecombineerd met wat andere persoonlijke zaken, die ik hier niet verder wil vermelden. Jarenlang heb ik therapiesessies gevolgd om sterker te worden en te helen.

Het pesten en minderwaardigheidscomplex hebben lang door gedreund in mijn leven, pas boven mijn dertigste begon ik daar van los te komen en nog ben ik minder zeker van mezelf, dan de gemiddelde vrouw (die niet gepest is vroeger). ‘Men’ heeft geen idee wat dat op jonge leeftijd kan aanrichten en daarom vind ik dat elk verhaal dat kan bijdragen aan minder pestgedrag op school, ondersteund dient te worden.

Zelfs als dat betekent dat ik zelf moet vertellen dat ik ook één van de gepeste meisjes ben geweest vroeger, die daar tot op de dag van vandaag hinder van ondervind. Niet dat ik er nu nog naar handel, maar de gedachtes van onzekerheid en lage eigenwaarde, zitten nog steeds diep van binnen geworteld.

Hopelijk ervaren minder kinderen tegenwoordig dit leed, al vrees ik het ergste. Het lijkt ‘erbij’ te horen, ondanks dat het zoveel leed aanricht. Een treurige gedachte. Zeker als je weet dat tegenwoordig er online zulke heftige zaken spelen dat tieners zichzelf van het leven beroven omdat ze het niet meer aan kunnen. Kon ik dit maar veranderen, konden wij dit maar veranderen, enkel weet ik niet hoe, anders dan doen wat ik nu doe en alle voorlichting ondersteunen die er aan kinderen wordt gegeven over wat pesten kan veroorzaken bij een ander.

 

Ben jij vroeger gepest? Of was jij een pester en heb je daar als volwassene spijt van?

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten