Kan dit echt zomaar gebeuren op scholen?

Een bezorgde mama, die graag anoniem wil blijven,  schreef mij onderstaand verhaal over hoe het er toe ‘kan’ gaan op de basisschool. Een gewaarschuwde ouder telt voor twee!

Toen mijn zoontje in groep 5 zat, werd ik plots door de juf aangesproken met de vraag of ze het met ons al hadden gehad over het doubleren van hem. Nee, niet dus, en eigenlijk schrok ik er een beetje van. Ja, de oudste zaten we al een tijdje over na te denken, maar bij deze meneer was verder niks aan de hand, dan alleen wat moeite met lezen. Maar daar hadden we een Ralfi-leesgroep voor, dus dat zou wel goed komen. Daar maakten we ons niet zo druk om. Je hebt nu eenmaal kinderen die graag lezen en kinderen die het maar niks vinden. Onze zoon viel duidelijk in de tweede categorie.

De juf begon op de gang in de drukte net voordat de les begon aan me uit te leggen dat ze hem verdachten van dyslexie en hem graag wilden laten testen. Hé, wat? Dyslexie, een zoon van mij? Kom anders na school even binnen dan kunnen we het makkelijker bespreken? Dus ik met een beduusde kop naar huis en ’s middags weer terug naar school voor het gesprek. Ja, ze zei het echt. En het verklaarde ook nog eens zijn strijd tegen lezen.

Dyslexie

We lieten hem testen en inderdaad, diagnose dyslexie en een stoornis in het korte termijn geheugen. De beslissing om hem te laten doubleren was toen snel genomen, want hij moest een traject in om opnieuw te leren lezen en spellen volgens een andere methode. Hij zou het nog druk krijgen die knul van ons. Tijdens de lessen werd hij al regelmatig uit de klas gehaald voor extra leesoefeningen en vanuit dat traject kreeg hij huiswerk mee. Door te doubleren zat hij weer op het goede leesniveau. Hij zou minder uit de klas worden gehaald en zo meer tijd krijgen om zich te richten op de dingen waar hij moeite mee had.

Ondanks zijn jaar doubleren, bleef hij een beetje achter op schema met al de vakken, maar vandaag schoot het me echt even verkeerd. Hij zit ondertussen in groep 7, het moeilijkste jaar van de basisschool. Weliswaar op een andere school sinds anderhalf jaar, maar goed. Vandaag zat hij redactiesommen te maken en daar heeft hij wel vaker moeite mee. Dit is echt de grootste straf die je een kind met dyslexie kan geven. Maar toen bleek dat hij met omtrek en oppervlakte, delen, breuken en procenten moeite had. Daarbij zaten de tafeltjes er ook nog niet helemaal zitten, omdat dat automatiseren bij hem een langere weg nodig heeft. Nou toen wist ik het even niet meer.

Samen hebben we er over zitten praten en nu blijkt dus dat ze hem uit de rekenlessen hebben gehaald om extra leesoefeningen te kunnen doen. Hij heeft heel de uitleg en beginfases van groep 4 gemist. Omdat hij dat heel goed wist te verbergen, zoals de meeste dyslectici kunnen, kwam ik er vandaag pas achter, dat hij verder achterloopt dan we dachten. Sommige berekeningen heeft hij nog nooit geleerd en andere heeft hij zichzelf (al dan niet fout) aangeleerd . Zijn lezen en taal is nog steeds vrij zwak en heeft de nodige uren oefening per week nodig.

Kan dit echt zomaar gebeuren?

Over een paar maanden is dit schooljaar ten einde en ik hou mijn hart vast of hij wel door kán naar groep 8. Gelukkig heeft hij een hele sterke wil en heeft al aangegeven dat als het nodig is hij elke dag wel 2 of 3 uur wil oefenen om zijn achterstand in te halen. Dat vind ik getuige van veel wilskracht, maar ik vind dat ze op zijn vorige school een enorme fout hebben gemaakt. Ze hadden hem nóóit onder rekenen de klas uit mogen halen om bijles in taal te geven. Het rekenen heeft hij dus heel lang verborgen kunnen houden door gokken en andere trucjes, maar nu blijkt dus dat hij weer voor een hele grote uitdaging staat: Zijn rekenwerk op niveau brengen voor het eind van het schooljaar, ondertussen zijn lezen niet laten verslappen en dan nog nieuwe dingen aanleren.

Kan dit echt zomaar gebeuren op scholen?