Jezelf kwetsbaar opstellen, doe jij dat?

Langere tijd heb ik geprobeerd om mijn kwetsbaarheden waar mogelijk te verbergen. Ik wilde zo goed mogelijk het plaatje benaderen waaraan velen proberen te voldoen. En op de punten waarop ik niet aan dit algemene plaatje voldeed, probeerde ik dit te maskeren. Mezelf kwetsbaar opstellen deed me meer pijn dan het me bracht, dacht ik.

Waarom probeerde ik mezelf te verbergen?

De ‘maatschappij’ is hard voor mensen, zoals ik, die niet geheel mee kunnen komen. Het hebben van een (betaalde) baan, het grootbrengen van je kinderen, het managen van je gezin, het onderhouden van sociale contacten, sportieve bezigheden en mantelzorgactiviteiten zijn ongeschreven verwachtingen die velen hebben van zichzelf en daarmee ook van anderen.

Ervaringen uit het verleden leerden mij, dat door te tonen waar ik niet goed in ben, wat ik niet beheers of kan, een directe voedingsbodem is voor mensen die denken zich een mening over mij te kunnen vormen omdat ze ‘de waarheid’ of beter gezegd ‘hun waarheid’ in pacht hebben.

Door niet meer persoonlijke te bloggen en nog maar amper op de sociale kanalen actief te zijn kwam er langere tijd geen informatie meer ‘rechtstreeks’ van mij de wereld in. Ik dacht dat door mezelf niet meer kwetsbaar te tonen in het openbaar, dat ik minder last zou ervaren van de druk (die ik mezelf oplegde) om toch maar vooral tot in benadering te voldoen aan de algehele verwachtingen.

Dit werkte in de praktijk best goed, maar het strookt niet met mijn open karakter. Het gaf rust en tegelijkertijd ook onrust.

Mezelf kwetsbaar opstellen

Met het schrijven van deze blog kies ik heel bewust om mijn kwetsbaarheid juist wel te tonen. Ik ben tot het inzicht gekomen dat ik enkel kan zijn wie ik ben en anderen die negatief willen denken dit toch wel (blijven) doen.

Door juist wel open en eerlijk te zijn over wat ik niet kan (hoezeer ik het ook zou willen kunnen) geef ik juist ook een signaal af aan anderen die ook (deels) in hetzelfde schuitje zitten. Niet iedereen is in staat om te werken in een reguliere baan. Hier kunnen vele oorzaken aan ten grondslag liggen, waarvan ziekte en familiaire omstandigheden er slechts enkelen zijn. Dit niet mee kunnen doen, maakt je daardoor niet minder waardevol als mens en persoon. Je bent in mijn ogen goed zoals je bent en mag er zijn, ook al lukt het je niet te voldoen aan ‘de maatschappij’.

Wat zitten mijn kwetsbaarheden?

Naast fulltime mama (de jongens zijn nu 4 en 5 jaar en tienerdame 14) en homemanager lukt het mij niet om daarnaast ook regulier te werken. Ik zou dit heel graag willen, maar dit is gecombineerd met mijn taken thuis en mijn geestelijke uitdagingen niet haalbaar. Het lukt mij nu al jaren om geestelijk redelijk stabiel te blijven, maar dit kost mij heel veel inzet en ik moet dan ook met regelmaat op en afschalen qua belasting om die stabiliteit in stand te houden.

Bij een reguliere baan wordt er van je verwacht dat je ‘presteert’ in de uren dat je werkt. Dit is erg lastig als je hoofd er een ander ritme op nahoudt. In mijn geval zorgt mij bipolair (II) zijn ervoor dat ik tijdens hypomane dagen heel druk ben in mijn hoofd en/of soms in staat tot zeer grote inspanningen en resultaten. Deze productieve dagen worden echter afgewisseld met dagen waarin ik dien te herstellen van deze energie explosies (waarin ik ook beduidend minder slaap en feitelijk roofbouw pleeg op mezelf) en naar beneden zak in prestaties en gemoed. Regulier werken met vaste werktijden zou de mogelijkheid om uit te rusten, wanneer nodig, blokkeren en is dit haast een gegarandeerde route richting een langdurige zware depressieve periode waarin ik geheel uitval. Iets wat ik mezelf als moeder niet kan permitteren.

Hoewel ik nu niet meer het doel nastreef om terug te keren in het reguliere arbeidsproces, sta ik niet stil. Ik studeer hobbymatig naast het fulltime ouderschap en alle nevenfuncties die daarbij komen kijken en heb inmiddels bijna 3 volledige Propedeuses afgerond en ben uit pure interesse een 4de Propedeuse begonnen. Daarnaast hoop ik, als de jongens een paar jaar ouder zijn, parttime in een vrijwilligersfunctie in het sociale domein mezelf nuttig te maken. Wellicht in een parttime constructie (vanuit huis) met flexibele werkuren. Ik benader het leven liefst positief en wat nu niet kan is wellicht in de toekomst wel mogelijk.

Stel jij jezelf kwetsbaar op?

Ik begrijp het heel goed als je antwoord daarop nee is, of wellicht iets in de trant van: ‘Enkel bij een zeer select gezelschap aan mensen waarbij ik mezelf durf te zijn.’ Het is namelijk nog al een stap om open en bloot online te zeggen dat je niet mee kunt komen met de algemene verwachtingen die de maatschappij van je heeft.

Zelf worstel ik hier al jaren, zo niet decennia mee. De beslissing nu deze blog te schrijven en daar open over zijn, geeft me eigenlijk een opgelucht gevoel. Liefst zou ik morgen nog fulltime werken in een uitdagende sociale functie en daarnaast sociaal mega actief zijn in allerlei verenigingswerk. Het is heel hard om te weten uit ervaring dat mee willen doen in mijn geval resulteert in een zware terugval, waardoor ik uiteindelijk helemaal niet meer mee kan doen. Doen wat kan is voor mij het hoogst haalbare en dat heb ik inmiddels leren accepteren.

Gelukkig weet ik uit ervaring dat je kwetsbaar opstellen ook heel veel kan brengen. Eerlijk zijn over je eigen beperkingen naar anderen, geeft vaak zeer verrassende positieve en opbouwende reacties en (h)erkenning bij mensen waar je dat misschien nooit van zou verwachten.

Om tot slot nog terug te komen op de laatste zin uit de eerste alinea: ‘Mezelf kwetsbaar opstellen deed me meer pijn dan het me bracht, dacht ik.‘ Inmiddels denk ik dat me wel kwetsbaar opstellen naar anderen toe me juist veel heeft gebracht in mijn persoonlijke leven.

Mijn leven is verrijkt met een aantal zeer dierbare vriendschappen die ik elk stuk voor stuk koester. Daarnaast heb ik een liefdevolle man die me door dik en dun steunt en aanmoedigt om vooral mezelf te (durven) zijn en drie schatten van kinderen die elke dag (hoe zwaar soms ook) een feest maken om te mogen leven. Ik zou het voor geen goud willen missen.

Warme groet,

Barbara