woman 586185 1280
|

Hypomanie: hoe is het om te leven met hypomane episodes?

Na vele diagnoses in het verleden, herkenning, ontkenning en vooral ook het gevoel niet echt in een hokje te passen met als gevolg de neiging een gekregen ‘etiket’ weer te willen afschudden, kan ik inmiddels openlijk vertellen over mijn geestelijke gesteldheid. Daar er nog steeds een grote taboesfeer heerst rondom mensen met een ‘geestelijke’ aandoening, vind ik het tijd worden hier openlijk over te schrijven en informeren. Een ervaringsverhaal over het leven met hypomane episodes.

Hypomanie; hypomane episodes
Bron: pixabay

Hypomanie: uit persoonlijke ervaring

—- Opmerking: Deze blog heeft als doel te informeren en is geschreven vanuit een persoonlijke beleving. Het verwoordde kan op punten herkenning geven of juist verwarring. Ik ben geen deskundige en hoop dat dit wordt gelezen vanuit de interesse hoe het is om te leven met hypomane episodes. —-

Wat houdt een hypomanie in?

Een hypomanische episode staat heel duidelijk omschreven op wikipedia:

Hypomanie is een lichte vorm van manie. Evenals bij een manie treden hyperactiviteit, overmatige vreugde, impulsiviteit of prikkelbaarheid op, maar het contact met de realiteit gaat niet verloren en er treden ook geen psychotische symptomen op (zoals wanen en hallucinaties).

In lichte gevallen hoeft hypomanie niet eens als een aandoening gezien te worden, maar in combinatie met andere symptomen (met name depressiviteit) kan er wel sprake zijn van een stemmingsstoornis.

Symptomen (Hypo)manie

Deze symptomen kunnen zowel voorkomen in een manische als in een hypomanische episode. Vaak zijn ze in een manie wel sterker aanwezig. Een hypomanische episode gaat soms ook onopgemerkt voorbij.

  • Verhoogd gevoel van geluk
  • Het gevoel hebben de hele wereld aan te kunnen, erg zelfverzekerd zijn
  • Euforie
  • Verhoogd energiepeil met tegelijk een verminderde behoefte aan slaap
  • Snel praten
  • Impulsiviteit
  • Ondoordachte aankopen
  • In een opwelling belangrijke beslissingen maken
  • Hyperseksualiteit
  • Makkelijk irriteerbaar

Hypomanie en taboe

Er heerst helaas een grote taboe op het hebben van geestelijke aandoeningen en nog meer op het er openlijk over praten.

Zelf heb ik ook jaren mijn mond gehouden. Je krijgt namelijk al heel snel de stempel: afgekeurd en afgeschreven. Wanneer je mensen vertelt dat je afgekeurd bent en in de WAO zit (Wet Arbeidsongeschiktheid; die oude stoffige regeling waar de huidige WIA voor in de plaats is gekomen nu al ruim 15 jaar geleden.) en dan ook nog verteld dat dit is op geestelijke gronden, dan ben je zo goed als ‘voor gek verklaard’.

Ik ben niet gek! Sterker nog, ik ben volop menselijk, geniet van het leven en de dierbaren om mij heen beschouwen me als een sociale persoonlijkheid met een groot hart voor haar medemens. Heus zijn er verbeterpunten in mijn karakter aanwezig, ik ben verre van heilig op dat vlak, maar ik ben ‘best te doen’ en neem het geheel met een korreltje zout als het neerkomt op mijn kwaliteiten en vooral verbeterpunten.

Mijn persoontje in een notendop:

Zo ben ik redelijk chaotisch en impulsief van aard (past prima in het beeld van een hypomaan), geregeld erg aanwezig (waterval), vrolijk, afgewisseld met juist heel stil en teruggetrokken (vooral door uitputting na een hypomane episode) en soms neerslachtig (al is dat heel goed stabiel te houden met antidepressiva). Verder ook nog een wervelwind (niet ordelijk in huis, understatement), snel geïrriteerd, ongeduldig en soms te perfectionistisch.

Ben ik geestelijk ‘ziek’?

Volgens de deskundigen wordt hier verschillend over gedacht.

Mijn ‘aandoening’ zit ergens tussen de Cyclothyme stoornis en Bipolaire stoornis in, dus een soort van Bipolair NAO (niet apart omschreven). Buiten vele hypomanische episodes afgewisseld met recidiverende depressiviteit (onderdrukt door medicatie) en een gevoelige persoonlijkheid, ben ik vooral mezelf: een gelukkige vrouw in de bloei van haar leven.

Met de belangrijkste termen zojuist genoemd, – al kan ik nog wel wat meer met ‘etiketten’ strooien waar ik in meer of mindere mate tegen aan ben gelopen in mijn twintiger jaren -, valt op te maken dat een definitieve diagnose stellen ingewikkeld is en ik ben gestopt precies uit te vinden in welk hokje ik thuishoor, daar het er waarschijnlijk honderden zijn. Ieder mens is immers uniek 😉 .

Eenmaal uit de medische molen (Geestelijke gezondheidszorg, 10 jaar aan verschillende therapieën), ben ik uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat eenieder verschillend is en dus zo ook de manier van ermee omgaan en wat een eventueel passende behandeling is.

Ben ik momenteel onder behandeling?

Nee, niet actief. Behalve dan een terugkerende afspraak bij de huisarts om een nieuwe serie aan herhaalrecepten uit te schrijven voor antidepressiva en maagbeschermers om mijn maag te ontlasten. Wellicht lijkt dat onverstandig als je even terugleest richting de termen hierboven, maar daar ieder mens anders is, anders reageert en anders handelt is het in mijn situatie mogelijk met enkel wat ondersteuning op het depressieve vlak zeer gelukkig te leven. Al dien ik wel rekening te houden met mijn psyche en af en toe mijn agenda daarop aan te passen.

Hoe is het om hypomanisch te zijn?

Vermoeiend. Ik denk als ik het in 1 woord zou moeten omschrijven dat het dat is. Uitleggen aan anderen wat er precies gebeurt in een hypomane episode is lastig.

Feitelijk slaat mijn gehele denkwereld op hol. Alles gaat sneller. Denken, praten, meerdere gedachtes door elkaar heen, meer productiviteit, minder slapen (niet omdat ik niet moe ben, maar steeds wakker word, vol creatieve ideeën en dan is het lastig te ‘blijven’ slapen) en ja ook impulsiviteit.

Na een aantal dagen van extra activiteit komt de terugval, is mijn hoofd als het ware uitgeraasd en overvalt de moeheid. Zonder medicatie zou ik waarschijnlijk een depressieve episode inrollen maar dat is daarmee afgebakend. Deze zijn goed ingesteld en dus blijf ik tussen de hypomane episodes door redelijk stabiel.

Daar ik niet de realiteit om mezelf heen verlies kan ik redelijk ‘normaal’ blijven functioneren. Wel dien ik erg te letten op voldoende rustmomenten. Juist omdat ik niet goed aan mijn nachtrust toekom door overmatige hersenactiviteit, dien ik dat deels overdag te compenseren en na een episode heb ik er rekening mee te houden dat ik een paar dagen zo goed als niet productief ben door uitputting. Al gebruik ik vaak de hypomanische dagen om extra te doen, want dan gaat alles sneller en makkelijker.

Indien ik niet zou weten dat het geestelijk als ‘aandoening’ verklaarbaar is, dan zou ik mijn weken indelen in productieve en niet-productieve dagen. Enkel heb ik nooit echt vat op ‘wanneer’ welke fase aan de gang is.

Triggers lokken hypomanie uit

Helaas is het zo dat stress, spannende of juist erg leuke gebeurtenissen een hypomanie kunnen uitlokken (althans bij mij). Dus nu, dit schrijvend net voor de verhuizing vanwege het heuglijke feit dat we gaan samenwonen, is een zeer positieve gebeurtenis in mijn leven de trigger geweest. (De concept versie is al eerder geschreven in een hypomanie, getriggerd door verhuisstress).

Ook heb ik last van een zogenoemde ‘rapid cycle’ wat zoveel inhoud als dat de ‘normale’ en hypomane periodes elkaar in rap tempo afwisselen (in mijn geval: meerdere malen per maand). Dus ook zonder echte ‘triggers’ komen de hypomane periodes terug, al is er wel een verschil in intensiteit merkbaar, de ene hypomane periode is veel milder dan de andere.

Bij continue hoge druk neemt de intensiteit en duur toe. Dit is voor mij het grootste risico en dan dien ik me bewust te zijn dat het geheel niet omgekanteld naar een zware klinische depressie. Door de medicatie word ik hierin ondersteund en na 40 jaar levenservaring weet ik genoeg van mezelf af om te weten hoe te handelen. Soms down zijn mag namelijk en is normaal.

Levenservaring

Met de nodige levenservaring weet je op een gegeven moment goed wat wel en niet werkt. Deskundigen zouden mij graag platspuiten en vlak houden, want dat zou voor mij (en vooral mijn omgeving) beter zijn. Gelukkig weet ik inmiddels beter. Vlak ben ik een slechts een grijze muis zonder de mogelijkheid echt liefde te voelen en leef ik in de mist.

Liever ben ik een vat vol tegenstrijdigheden, maar wel een vrouw die leeft en ervaart. Emoties zijn niet slecht en mogen getoond worden. Vriendlief heeft de voorkeur niet altijd te weten wat voor ‘bui er heerst’ duidelijk uitgesproken. Alles liever dan een grijze muis op de bank. Het houdt het geheel levend en het is zelden saai.

De schaamte voorbij

Nu, op veertig jarige leeftijd, ben ik over de schaamte heen dat ik afgekeurd ben voor regulier werk. Ik weet waarom dat dit is en dat het ook nu nog niet mogelijk zou zijn om standaard te werken in een vast dienstrooster. Dit betekent echter niet dat ik stil zit. Op momenten dat het gaat ben ik een bezige bij: besteed ik vele uren aan mijn bedrijfje Onlybyme, als zzp-er van een uit de hand gelopen passie, als student van een bachelor opleiding, als mama van een geweldige dochter en als vrouw van een zeer lieve man.

Dit gaat veelal een fulltime werkweek in uren voorbij, maar is zeer grillig en onvoorspelbaar qua indeling. Soms ben ik 12 uur achter elkaar actief bezig met ‘werkzaamheden’ en op andere momenten lig ik uitgeput in bed. De standaard aanwezige vermoeidheid, daar er altijd meer te doen is en mijn creatieve geest me graag bezighoudt, heb ik inmiddels een plek gegeven in mijn leven.

Indien mogelijk zou ik heel graag, net als velen, werken ergens op kantoor en een leven omringd met collega’s aan mijn bestaan toevoegen. Helaas is dit niet realistisch en het is de vraag of dat ooit wel realistisch zal worden. Maar afgekeurd is zeker niet afgeschreven. Het heeft mijn leven feitelijk op ontelbare wijzes verrijkt doordat ik nu in staat ben met mijn hindernissen een aandeel te vervullen in de sociale maatschappij met Onlybyme en alle neventaken waar ik me mee bezighoud en nuttig maak.

Afwijkend zijn mag

Het leven is bijzonder ook als je niet standaard of gemiddeld bent, maar afwijkt van de massa. Ik probeer op positieve wijze onderscheidt te bieden en variatie aan de massa. Indien de groep naar links gaat, heb ik standaard de neiging heel sterk rechtdoor te overwegen of zelfs totaal de andere kant op te gaan.

Juist het individueel ‘durven zijn’ wie je bent en daardoor wellicht ook wat vaker in de spotlight doordat je opvalt als ‘vreemde eend’ doordat je jezelf onderscheidt, maakt het leven erg bijzonder. Het is soms knap lastig om ‘anders’ te zijn, maar ook zeer belonend. Zeker als je in acht neemt dat de massa zich continu probeert aan te passen aan de bewegingen van de groep en je als individu veel meer in staat bent je eigen plan te volgen en pad te kiezen.

Waarom ben ik nu open over mijn hypomane episodes?

Feitelijk hoop ik door open te zijn ook anderen te inspireren hetzelfde te doen. Ik ben echt geen op zichzelf staand individu. Er zijn velen volwassenen die ook afwijken van de grote massa, maar die dit proberen te verbloemen of sterker nog, proberen zichzelf in alle mogelijke bochten te wringen om te voldoen aan de ‘opgelegde’ regels met wisselend succes. Iets wat dodelijk vermoeid is als je probeert een huid te passen die duidelijk vele maten te klein of te groot is. Mijn advies is dan ook: wees jezelf!

Je bent mooi en goed zoals je bent en je dierbaren om je heen zouden niet willen dat je verandert voor ‘de maatschappij’, enkel en alleen om meer van hetzelfde te worden. Jouw individuele kenmerken zijn juist iets om te koesteren en op positieve wijze in te zetten. Wees trots op wie je bent en waar je voor staat in het leven. Wees jezelf en niemand anders.

Andere informatieve artikels:

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten