Hoogzwanger, de laatste loodjes | CO#23
Nu hoogzwanger (34 +6 weken) is de zwangerschap zeker niet makkelijker geworden. Nu had ik dat ook niet verwacht met de pittige voorgeschiedenis van de eerdere 7 maanden, maar de bekende laatste loodjes wegen zeker hier het zwaarst. Fysiek dan, geestelijk voel ik me redelijk goed. In deze blog een persoonlijke update over de zwangerschap.
Inhoudsopgave
De beruchte laatste loodjes
Inmiddels is mijn buik formaat mega en vragen diverse mensen (onbekenden) uit meelevende interesse hoe lang ik nog ‘mag’. Men verwacht duidelijk een antwoord met een kortere periode dan ik geef. De verloskundige maakte me twee weken geleden duidelijk dat ik nog wel wat extra omvang tegemoet kon zien. (Ik vind het persoonlijk wel genoeg zo, maar het is goed als uk nog wat extra aankomt, dus ik laat het maar over me heenkomen. 🙂 )
Deze zwangerschap
Ditmaal heb ik een echte zwangere buik. Ik kan het me bij dochterlief niet zo goed meer herinneren. Wel dat ik vooral veel oversized kleding droeg en er koos voor comfort. Ik probeerde mijn omvang als het ware te verbergen. Ditmaal is totaal anders. De buik richt zich echt als een voetbal naar voren en het is eenieder duidelijk dat ik zwanger ben en niet enkel vol.
Het scheelt denk ook dat mijn vriend elk moment beetpakt om me te laten weten hoe mooi hij me vindt en de buik krijgt daarbij ook veel positieve aandacht. Ik mag er zijn. (De vorige zwangerschap verborg ik mezelf liever en voelde ik me alles behalve aantrekkelijk.)
De dagen verlopen rustig
Rust is feitelijk het toverwoord. Zolang ik me eraan houd om ‘niets’ te doen, is het redelijk te doen zonder al te veel heftige pijnen. Besluit ik eigenwijs meer te willen dan kan (wat bijna alles is, meer dan liggen in bed en hangen op de bank) dan krijg ik de rekening steevast gepresenteerd. Bekkeninstabiliteit is helaas iets wat niet aan en uit gaat. Ik mag vermoedelijk na de zwangerschap met de manueel therapeut aan de gang om alles weer zo goed mogelijk te krijgen.
Feitelijk is heel de zwangerschap een beproeving geweest, maar toch merk ik dat ik geestelijk sterk(er) ben en uitkijk naar uk. Vrijdag zijn we precies 35 weken zwanger en uk is nog steeds lekker eigenwijs en aanwezig. Netjes gaan liggen met hoofd naar beneden (en zo blijven liggen) is er nog niet bij. Bijna dagelijks zijn er draaimomenten en die zijn uiteraard zeer goed voelbaar. We gaan het afwachten of uk toch besluit wat de natuur van hem verwacht (95% ligt uiteindelijk in de gewenste houding) en of een natuurlijke bevalling mogelijk is.
Hoeveel weken nog?
Het is DE GROTE vraag die ons uiteraard bezighoudt en ook behoorlijk wat lezers die al hebben meegedaan aan de beschuit met muisjes winactie. Leuk om te zien wanneer jullie verwachten dat uk geboren gaat worden. (Waag gerust een gokje!)
We hadden zelfs al een vals alarm te pakken (dachten dat het vruchtwater was gebroken, dit bleek gelukkig niet het geval). Nu is het dus echt afwachten en de koffer voor het ziekenhuis staat inmiddels ook gereed en ik snuffel rond voor voedingsshirts (mocht de borstvoeding goed op gang komen).
Bevallen in het ziekenhuis
In mijn geval is een klinische bevalling verplicht. De voorgeschiedenis van dochterlief en medicatie gebruik verplicht ons om daar te bevallen. Iets wat ik zelf ook graag wil, zeker daar ik weet dat die stap de vorige keer het leven van dochterlief heeft gered.
Nu zijn de tekenen bij uk gunstig en is er meer zorg om mijzelf ditmaal. Dus veel stress om de gezondheid van uk heb ik nu niet. Ook denk ik dat de bevalling goed zal verlopen en ze weten waar ze op dienen te letten en wanneer in te grijpen, dus ik kan op geen betere plek zijn.
Dichtbij huis blijven
Wel hebben we besloten dat ik vanaf heden niet verder van huis ga dan ‘rondje kerk’ om zo tijdig in het ziekenhuis te zijn. Er is een soort van bevalplan opgesteld en ik dien liefst tijdig aanwezig te zijn voor het toedienen van antibiotica voor uk (voorzorgsmaatregel gezien geschiedenis dochter) en medicatie indien nodig voor mij. Bij de vorige bevalling wilde mijn baarmoeder na de geboorte niet samentrekken (atonie) met bloedverlies als gevolg. Het kan dus zijn dat ik na de bevalling, indien nodig alsnog op de operatiekamer beland, waar ze de bloeding stoppen. Die kans acht ik niet heel groot, gezien ze weten waar op te letten, maar blijft aanwezig. Ik ben er rustig onder, druk maken heeft geen zin en mijn eerste doel is het leven schenken aan uk.
Wordt het een natuurlijke bevalling?
Feitelijk hopen we op een natuurlijke bevalling omdat de herstelperiode daarna veel korter is. Maar indien uk dwars blijft liggen is dat onmogelijk en kan de geboorte veranderen in een (geplande) keizersnede. Tot op heden daarover geen verwachtingen. Het blijkt dat mijn lijf nog zeer veel vruchtwater heeft en dus heeft uk nog ‘alle’ ruimte om te draaien naar de gewenste positie. Uiteraard zal dit met het verstrijken van de weken lastiger worden, aangezien uk steeds groter wordt en minder beweegruimte heeft om de goede houding aan te nemen.
Verder zou er ook besloten kunnen worden dat er een geplande inleiding plaatsvindt (ook al ligt uk goed). Dit indien mijn lijf niet meer doet wat het moet doen. Bijvoorbeeld, indien de placenta niet meer voorziet in voldoende voedingsstoffen voor uk. Feit blijft dat het gewoonweg afwachten is wat er gaat gebeuren en wanneer we uk mogen gaan begroeten.
Wordt het maart of april? We gaan het meemaken!
Wordt vervolgd.
CO#-blogs zijn columns die worden geschreven vanuit het dagelijkse persoonlijke leven van Barbara Oosthoek. Graag stel ik me hier verder aan je voor.
Alle CO#-blogs zijn terug te vinden via de Column link. Op dit moment is de zwangerschap (uitgerekend begin april 2019) een vaak voorkomend onderwerp, deze zijn direct via de Zwanger link te lezen.
