Hoe was onze vakantie? Hebben we voornemens? | CO#17
Vanaf mijn nieuwe ‘kantoor‘ deze eerste blog die in 2019 online komt. Zittend op bed, ben ik dankbaar voor de beweegbare bedbodem en de mogelijkheid om op een lichtgewicht laptop iets te kunnen schrijven. De verkoudheid met gruwelijk lastige hoestaanvallen, gecombineerd met een wellicht iets te volle agenda, heeft geresulteerd in het ‘moeten’ nemen van een paar dagen ‘verplichte’ rust. De harde buiken zijn te veelvuldige aanwezig, een teken dat rust op zijn plek is. Vandaar ook nu pas, laat in de middag deze blog. De rest van de dag ben ik vooral bezig geweest met rusten. 
Inhoudsopgave
Hoe was onze vakantie?
Gezien de lastige december maand en de zware zwangerschap, besloot ik in december om de laatste 2 weken vrij in te lassen om bij te komen. Dit heeft me goed gedaan geestelijk. Wat ik verwachtte gebeurde, na de jaarwisseling werd het geestelijk makkelijker.
>>> Ik schreef er eerder uitgebreid over in: December overslaan, als dat zou kunnen! | CO#15<<<
Onze kerst was heerlijk rustig
Hier hebben we de eerste week en de kerstdagen doorgebracht zoals gepland: zonder verplichtingen en vooral met gezellige momenten thuis. Dit beviel ons extreem goed. Geen verplichte afspraken, puur doen wat goed voelt op dat moment. De kerst zelf zegt mijzelf niet veel vanuit eerdere ervaringen en hoewel de vredelievende gedachte me aanstaat, zie ik dat liever elke dag van het jaar en niet enkel deze dagen.
Rolstoel geeft meer mogelijkheden
Sinds deze vakantie is er een rolstoel in huis en deze hebben we inmiddels ook al meerdere malen gebruikt. Het is een drempel waar je ‘even’ overheen moet samen, maar uiteindelijk hebben wij ervaren dat de rolstoel ons meer mogelijkheden gaf om meer te ondernemen tijdens deze zwangerschap. De bekkenklachten zijn dermate hevig dat ik amper in staat ben enige afstand te lopen zonder stekende pijnscheuten in de liezen, wagelend als ‘eend’ en tempo ‘slak’.
De rolstoel heeft deze beperking opgeheven en ik heb zowaar kunnen ervaren dat je door je te laten verplaatsen, ruimte kan geven tot meer genieten. Al blijft het dubbel en zie je direct waar rolstoelgebruikers tegenaan lopen in het dagelijkse verkeer, want veel is nog steeds niet voldoende daarop aangepast. In mijn geval was het op die momenten ‘simpel’ om ‘even’ op te staan en een ‘obstakel’ lopend af te leggen en daarna weer te gaan zitten. Mijn begrip voor mensen die dit niet kunnen en echt afhankelijk zijn van de voorzieningen voor rolstoelen is dan ook immens gestegen.
Overgeven aan
Het me overgeven aan het feit dat manlief diende te duwen, was nog wel het meest moeilijke. Hoewel hij geen moment klaagde en meegenoot van het feit dat we meer samen konden doen en meer aan genieten toekwamen, bleef het in mijn hoofd spoken dat het voor hem zwaar moest zijn, al dat geduw. Hij blijft het echter afdoen als iets wat hij met liefde deed en de extra sportiviteit kon hij wel gebruiken. Aldus zijn bewoording. Maar toch, dat blijft wel een ‘dingetje’ merk ik.
Het is overigens niet zo dat ik nu amper meer loop. Kleine afstanden loop ik nog steeds, ook al brengt dit ongemak en pijn. Het zo mobiel mogelijk blijven is belangrijk, enkel als we weg gaan en langere tijd onderweg willen zijn ‘lopend’ dan breng ik grotendeels zittend door, of als ik weet dat het me ‘laten rijden’ me dusdanig veel energie bespaart waardoor ik later op de dag nog iets kan doen. Kortom, het is steeds kiezen.
Verjaardag dochterlief
Met nieuwjaarsnacht werd 8 jaar geleden dochterlief geboren. Dit hebben we uiteraard gevierd. Al eerder op zaterdag de 29ste en ze genoot zichtbaar. Haar vader was ook van de partij en kwam haar ophalen voor een week vakantie bij papa, waar ook nog haar verjaardag gevierd werd. Ze heeft heel bewust meegemaakt dat ze 8 jaar is geworden, een heerlijk leeftijd vol zalige uitspraken en gedachtegangen.
Elke leeftijd haar zien opgroeien en zich ontwikkelen is een waar feest. Ze is dan ook echt een wijsneus die begint te corrigeren waar wij als volwassenen iets in haar ogen ‘verkeerd’ hebben begrepen. Soms met behoorlijke hilarische gesprekken tot gevolg. Ook haar liefde voor de ongeboren uk is mega groot. Net kreeg ik 4 kusjes voor ze naar zwemles vertrok, en ik moest er 2 doorgeven aan uk. Om bij weg te smelten als mama. Al gaat ze ‘echt’ geen luiers verschonen hoor, alsdus haar stellige bewoording. Grinnik.
Een week samen
Met Riana een week naar papa hadden wij een weekje samen. Zoonlief gaat liefst zijn eigen gang en dat we plannen hadden om eropuit te gaan, werd haast toegejuigd. Over onze 4-daagse citytrip naar Rotterdam volgt nog een aparte blog.
Aansluitend verkasten we naar een hotel in Eindhoven om bij te komen en dochterlief zondag weer meer terug te nemen naar Enschede. Helaas bleek de verkoudheid te zijn toegenomen en zijn tol te eisen na de extra activiteiten in Rotterdam, dus het weekend heeft echt in het teken gestaan van rustig aan. Ook al had ik merendeel van de activiteiten in de rolstoel gezeten, blijkbaar was het gecombineerd met de zware aanhoudende verkoudheid reden voor toename van het aantal harde buiken.
Harde buiken
Op een gegeven moment kreeg ik bij zowat elke grotere beweging een harde buik. Opstaan, draaien in bed, lopen, etc. Kuchen deed uiteraard ook geen goed, maar het is bekend dat teveel harde buiken niet bijdraagt aan het volledig uitlopen van je zwangerschap. Het vergroot de kans op vroeggeboorte, iets wat ik, ondanks alle ongemakken, liever voorkom voor uk. Liefst zie ik de kleine nog minimaal 10 weken in de buik. 😉
Nu met ruim 27 weken is het daar dan ook een drukte van jewelste en ook de bewegingen van uk leiden soms tot harde buiken. Gelukkig is het voor uk zelf niet gevaarlijk, eerder voor deze mama onaangenaam. Zolang deze harde buiken zonder pijn of heftige krampen onderin verlopen zal het wel loslopen, maar met woensdag weer een bezoek aan de verloskundige, heb ik zelf besloten het even zeer rustig aan te doen. Enkel wat moet, de rest neemt vriendlief van me over. Dus ik verblijf merendeel van de dag in bed of hangstand op de bank.
De vakantie was…
We kijken samen terug op 2 fijne weken. De ongemakken werden gelukkig overschaduwd door het gevoel dat het fijn was even echt tijd te kunnen besteden aan ons gezin en ook samen kwamen we toe aan elkaar. Lief is vanmorgen dan ook weer gaan werken en dochterlief naar school. En ik, nam de rust zoals nodig en plaats nu (wellicht nog vol fouten) snel deze update blog online. 😉
Hebben we nog voornemens?
Niet speciaal omdat het 1 januari is geweest, maar we gaan er een zo goed mogelijk jaar van maken. We verheugen ons erg op de komst van uk en proberen dit laatste trimester zoveel als mogelijk te genieten en waar rust nodig is deze in te passen.
De komende tijd zal in het teken staan van zo gezond mogelijk de zwangerschap volbrengen en de nodige voorbereidingen treffen voor de komst van uk. Dus veel (online) winkelen en inrichten. Verder hoop ik op een rustig tempo door te kunnen blijven bloggen, zeker de persoonlijke blogs staan hoog op mijn verlanglijst, maar alles zoals het komt.
Als er iets onvoorspelbaar is gebleken is het wel het verloop van deze zwangerschap. Het scheelt dat ik merk dat het geestelijk makkelijker is nu, maar fysiek is het pittig en dat zal denk wel zo blijven. Kortom: rustig aan doorgaan en zien waar we uitkomen.
CO#-blogs zijn columns die worden geschreven vanuit het dagelijkse persoonlijke leven van Barbara Oosthoek. Graag stel ik me hier verder aan je voor.
Alle CO#-blogs zijn terug te vinden via de Column‘categorietab’. Op dit moment is de zwangerschap (uitgerekend begin april 2019) een vaak voorkomend onderwerp, deze zijn direct via de Zwanger‘categorietab’ te lezen.
