Hoe gaat het met je? Geef jij een eerlijk antwoord?

Je kent het wellicht wel. Je komt mensen tegen op straat, het werk, andere ontmoetingsplekken en vaak komt de vraag ‘hoe gaat het?’ naar voren. Geef jij eerlijk antwoord? Of het gewenste antwoord?

Hoe gaat het met je is vaak een beleefdheidsvraag. Een manier van het gesprek openen. Op een diepgaand antwoord zit de vrager vaak niet te wachten. Want dan kost het ineens tijd en werkelijke interesse (die er niet altijd is). Dit leer je al doende. Zodat je weet dat het antwoord dat je zou kunnen geven afwijkt van het gewenste antwoord. Het is dan kiezen om wel of niet te zorgen voor een situatie waarin de vrager voor de keuze wordt gezet. Of hij/zij wel of niet de tijd vrij maakt om te luisteren.

Een neutraal antwoord voorkomt ongewenste situaties

Uit ervaring weet ik dat je soms van een koude kermis thuis komt. Je antwoord wordt overschreeuwd door een inspring antwoord waardoor het gesprek al snel een andere wending krijgt. Dit nog voor je goed en wel je antwoord hebt kunnen geven. Als je de vraagsteller niet goed kent en niet weet of hij de vraag uit belangstelling stelt of uit beleefdheid, is kiezen voor een neutraal antwoord vaak de keuze die je maakt.

Het gaat redelijk, en bij jou? Het gaat zo zijn gangetje.

Vrij lege antwoorden, maar ze houden in ieder geval de vaart in het gesprek en voorkomen pijnlijke momenten wanneer je werkelijk de vraag beantwoord en dan vervolgens merkt dat er niet ‘echt’ geluisterd wordt.

Hoe ouder je wordt, hoe beter je de kunde beheerst om te antwoorden op de gewenste manier. Je echte vrienden zullen zich overigens niet af laten schepen met een algemeen antwoord. Ze kennen je immers te goed. Ook zullen ze goed in kunnen schatten of ze op dat moment moeten doorvragen of je de tijd moeten geven om op een ander moment je verhaal te doen.

Je moet klaar zijn voor het geven van een eerlijk antwoord

Net als de vraag is het antwoord kunnen geven ook een kunde. Vaak wil je niet eens antwoorden als het werkelijke antwoord afwijkt van positieve geluiden die je graag de wereld verkondigd. Ben jij bereid je kwetsbaar op te stellen ongeacht de reactie van de vrager? Zeker als je vermoed dat de vraag ‘hoe gaat het met je?’ niet uit werkelijke interesse is gesteld, maar meer uit beleefdheid of gewoonte?

Het gaat wel. Het kan beter. Het gaat op en af.

Dit zijn vrij veilige antwoorden om dan te geven zonder de vrager direct te confronteren met een diep antwoord, waar deze geen tijd voor vrij wil maken. Ook scheelt het jezelf de confrontatie dat je antwoord geen luisterend oor zal krijgen.

Indien de vrager tijd heeft voor een gesprek zal er zeker een vervolg vraag komen of een antwoord vanuit zichzelf op zijn eigen vraag. Vaak is immers het stellen van de vraag hoe het met de ander vraagt een opening om zelf te kunnen vertellen hoe (goed) het met je gaat. Als je zelf juist je verhaal kwijt wilt.

Iedereen betrapt zichzelf er vast wel eens op dat je op ‘hete kolen zit’ en haast uit elkaar bast van de drang om te delen wat op je hart ligt. Niets zo menselijk als je willen kunnen uiten.

Toch is het juist dan goed om je te realiseren dat het niet altijd slim is om je eigen succes momentje te willen delen door eerst te vragen aan de ander hoe het gaat. De kans dat je geen antwoord krijgt waarna je direct je eigen succes kunt delen zonder erg ongevoelig over te komen is immers groot. Al is ook dat voor velen geen reden om niet toch gewoon juist wel hun positieve ervaring te delen. Men luistert niet echt wanneer het stellen van de ‘hoe gaat het met je’ vraag puur uit beleefdheid is gesteld.

Je zal dus maar net (hoe summier ook) laten doorschemeren dat het verre van tof gaat om direct daarna te horen dat het de ander zeer positief vergaat. Iets wat je uiteraard de ander gunt, maar hoe ongevoelig dat kan overkomen valt te raden. Je komt erachter, keer op keer, dat de mens sterk individualiseert en steeds meer zijn eigen leven belangrijk vindt. De liefde voor je medemens komt bij steeds meer mensen pas veel later naar voren. Vaak pas als ze zelf tegen deze lamp aan lopen. Elk leven krijgt immers momenten die pittig zijn.

De maatschappij is zot op positieve antwoorden.

Mensen horen graag dat het goed met je gaat, dat je een nieuwe baan hebt, een nieuw huis, zwanger bent, gaat trouwen, een relatie hebt, jarig bent, op vakantie gaat, promotie maakt, hebt gewonnen bij een wedstrijd, etc.

Horen dat het met iemand niet zo goed gaat is lastig, want dan kost het je tijd en aandacht om het antwoord te woord te staan met een vorm van bemoediging.

In onze gehaaste wereld van vandaag de dag is daar niet altijd tijd voor. Of beter gezegd: maken we te weinig tijd voor wat er in mij ogen (subjectieve mening) werkelijk toe doet. We verliezen het menselijke uit het oog ten behoeve van eigen gewin. Je eigen leven, carrière, bezigheden, gaat voor het geven van aandacht aan je medemens. Iedereen is druk en verwacht mega veel van zichzelf, om vooral niet onder te doen voor je buren, collega’s etc. Ons leven wordt beheerst door het leveren van prestaties.

Deze blog geeft geen antwoord

De kern van het verhaal is dat deze blog geen antwoord geeft op de vraag: hoe gaat het met je? Meer met een wedervraag: Wil je echt weten hoe het met mij gaat?