Wanneer Facebook je aan het huilen brengt, weet je genoeg. | CO#9

Nee, ik ben niet totaal over de rooie, en zie het leven nog steeds zitten. Wel heb ik een overdosis aan hormonen in mijn zwangere lijf die me zelfs in staat brengen om in tranen uit te barsten door een bug van Facebook waardoor ik om wat voor reden dan ook niet kon (wellicht nog steeds niet kan) posten op Facebook. Tijd voor mij om te concluderen dat dit signaal (en de vele andere signalen die mijn lijf me al 3 maanden geeft) me iets wil vertellen.

Het zwanger zijn valt me zwaar

Geen idee waarom, maar deze zwangerschap is totaal niet vergelijkbaar met de vorige. Ik voel me continu in een rollarcoaster, ben geregeld om (vrijwel) niets in tranen, heb irreële angsten en maakt het manlief soms knap lastig. Ik ervaar alles 10x sterker dan voorheen en dan heb ik het puur over de emoties die me beïnvoeden en niet over de chronische moeheid die nog steeds niet over wil gaan.

Minimaal 12 uur per dag slapen en de rest van de tijd hang ik meer dan dat ik werkelijk in staat ben tot iets actiefs. Doe ik iets actiefs, dan betaal ik direct de rekening en lig de rest van de dag (en vaak ook volgende dag nog) voor pampus. Ik wist dat vrouwen heel ziek konden worden en steeds konden overgeven en hoewel ik vaak me heel gammel voel en dan direct iets moet eten om niet neer te vallen (lage bloeddruk vermoedelijk) is het overgeven me bespaart gebleven. Dat je echter zo intens moe kon worden van het creëren van nieuw leven wat nu nog steeds zeer klein in mijn buik zich ontwikkelt: nee dat had ik niet geweten. Het is letterlijk afzien.

Vooruitkijken helpt en doet me verlangen naar…

Gelukkig kan ik (op dips na) de moed erin houden en houd ik me vast aan het wonder dat we volgend jaar hopelijk in de lente gaan ontmoeten. Begin ik me te verheugen op een baby in mijn armen, overweeg ik zelfs borstvoeding te gaan geven en krijg ik kriebels om zaken te gaan regelen. Toch is de moeheid alles bepalend. Ik heb noodgedwongen meerdere ballen moeten laten vallen, Onlylifestyle staat al een tijd stil en ook hier op Only ben ik niet mijn actieve zelf. Ik laat veel aan me voorbij gaan, accepteer de consequenties, en zal dan ook de komende tijd ongeregelmatig persoonlijk van me laten horen. Het is niet anders.

Energie besparen waar kan

Alles wat me veel energie kost moet wachten. En als ik al iets actiefs onderneem dan liefst met mijn gezin. Dochterlief telt echt op die momenten, en eerlijk gezegd ik ook. De zwangerschap heeft me bij de basis gebracht: enkel mijn gezin is echt belangrijk. De rest is feitelijk bijzaak ook al lijkt het vaak heel belangrijk. Wat niet kan, kan niet en eenmaal je neerleggend bij het feit dat je niet veel meer kan dan af en toe heel even iets doen,  geeft ergens ook weer rust. Uiteindelijk draait mijn leven niet om Onlybyme, studie of andere “zeer belangrijke” bezigheden. Het draait juist om de kleine gebaren.

Een voordeel bij een nadeel

Door het rust moeten nemen, kom ik meer toe aan mijn leeshobby en is ook netflix (mijn guilty pleasure) een zalige afwisseling. Nu ik in mijn 15de week van de zwangerschap zit zou de vermoeidheid dienen af te nemen, al is daar nog geen sprake van. Ik slaap iets minder, maar dat is denk meer van het ongemak, want de vermoeidheid is alles overheersend.

Zo is zwanger zijn niet leuk

Ik weet nu hoe mensen zich voelen die altijd moe zijn. Hoeveel uren ze ook slapen. Depressief ben ik niet, ik heb hoop en kijk uit naar wat komen gaat, maar geloof me, die vermoeidheid draagt niet bij aan het altijd alles vrolijk in zien. Zo is zwanger zijn ronduit onaangenaam.

We zijn beiden zeer dankbaar dat we dit wonder mogen verwachten, maar ik had het me toch anders voorgesteld. En ik vind dat er best eerlijk mag worden geschreven over de negatieve (mogelijke) kanten van het zwanger zijn. Hoewel ik blijf hopen dat er wellicht na de 16 weken verbetering gaat optreden qua energie, bereid ik me in gedachten maar voor op alles.

Re-pinnen mag.