pregnant 1597889 1920
| |

Geniet er nog maar even van! | CO#25

De meest gehoorde opmerking die wij sinds ik hoogzwanger ben om ons heen ontvangen is: Geniet er nog maar even van, deze laatste weken voor de bevalling. (of een variant hiervan) Ik kan me tot nu toe nog redelijk inhouden en weet dat het altijd goed bedoeld is, maar….

Heel eerlijk: van binnen denk ik direct aan van alles behalve genieten.

pregnant 1597889 1920
Bron: Pixabay

Genieten van hoogzwanger zijn: mij lukt het niet!

— Dit is een puur persoonlijke subjectief geschreven blog en vertegenwoordigt mijn eigen gevoelens en ik realiseer me dat er andere meningen over deze laatste weken van de zwangerschap heersen. —

Ik ben hierin echt niet de enige, dat weet ik van dames die ik ken die ook de zwangerschap op het einde spuugzat zijn door alle bijkomende ongemakken, hoe groot of klein ook. Of dat een representatief deel is van alle zwangeren, nee. Ik weet dat er ook dames zijn die de buik en alles eromheen zalig vinden en deze zelfs heel erg missen na de geboorte.

De vorige keer heb ik totaal geen last gehad van het missen van dametje in mijn buik en ook nu met ruim 38 weken ben ik het zat. Kortom, het is geen beeld dat voor iedereen geldt, maar zeker voor een deel van de zwangeren. De zin ‘geniet er nog maar even van’, kan dus best raak overkomen bij een hoogzwangere vrouw, die niets liever wil als de zwangerschap volbrengen en deze fase achter zich hebben.

Zouden ze het zich realiseren, wat ze precies zeggen?

Toch vraag ik me af of mensen die zeggen: ‘geniet er nog maar even van’, zich altijd realiseren dat de zwangere vrouw in kwestie er al meer dan 36 weken op heeft zitten vol met enkele of zelfs vele ongemakken.

Dat de buik echt dusdanig in de weg zit, dat er niet veel meer mogelijk is en de laatste maand(en) van een zwangerschap over het algemeen als (heel) zwaar worden beschouwd.

Dit varieert van ‘zwaar’ in de zin van:

  • Ongeduld tot de geboorte,
  • Letterlijk zwaar vanwege het extra gewicht of ongemak veroorzaakt door de buik die letterlijk in de weg zit,
  • Zwaar doordat het lijf pijnklachten doorgeeft die in geen enkele houding meer te voorkomen zijn.
  • En dan heb ik het nog niet over de voor weeën, harde buiken en indaling pijnen die bij sommigen al weken van te voren met regelmaat opspelen en uiteraard naarmate de geboortedatum dichterbij komt het genieten behoorlijk in de weg kunnen zitten.
  • Had ik verder het niet goed kunnen slapen al genoemd? Door een uk die zich veelvuldig laat voelen in een steeds kleinere behuizing. Elke draai of vriendelijke trap waarmee wordt geoefend voor de wereld buiten de baarmoeder, wordt hier zeer goed gevoeld. Plus de pijnen die de baarmoeder in de nachten geeft (is dan het actiefst) en de bekkenklachten die ervoor zorgen dat je steeds wakker wordt en moet gaan verliggen. En lig je dan eindelijk lekker, dan vraagt je blaas dringend om een wc bezoekje.
  • En vergeet de hormonen niet, die je als hoogzwangere vrouw heel duidelijk parten spelen met momenten van totale wanhoop en het gevoel je erg alleen te voelen in je zwangere zijn.

Uiteraard beleeft iedereen een zwangerschap anders

Wellicht komen die goedbedoelde opmerkingen van mensen die zelf de zwangerschap heel ontspannen hebben ervaren en vooral de tijd na de geboorte als zeer hectisch. Of mensen waarvan de kinderen al veel ouder zijn en ze niet meer moeten denken aan nog een baby in huis en de vermoeidheid die daarbij komt kijken.

Hier is dat vorige maal andersom geweest en ik verwacht ditmaal niet anders. Het krijgen van minder slaap neem ik graag voor lief, al vraag ik me af of ik echt veel minder slaap krijg dan nu, met steeds wakker worden door pijn en ongemakken. 😉

Terug baas in eigen buik

Eenmaal met mijn buik weer onder eigen beheer en controle, knap je al snel op en voel je je energie toenemen. Je kan weer meer uit de voeten, hebt niet meer overal hulp bij nodig en voelt je enkel daardoor al weer mens. Hoewel vriendlief met liefde me verzorgd en veel overneemt, verlang ik naar het moment weer alles op te pakken wat ik voorheen ook zelf deed.

Nu realiseer ik me dat het eraan ligt hoe je zwangerschap verloopt en hoeveel je daardoor beperkt bent geraakt in je dagelijkse leven. Hier is dat best extreem, met feitelijk gedwongen rust al vele weken. Nu ik me aan leefregels houd die bijna alle vormen van activiteit tot het minimum beperken zijn de bekkenklachten beheersbaar. Zodra ik, soms bewust, kies voor meer dat dan, zijn de gevolgen direct later op de dag en vaak nog dagen daarna merkbaar.

Rustige dagen zonder veel variatie

Mijn dagen zijn eentonig en bevatten veel rustmomenten. Ik breng dan ook zeker 16 uur per dag liggend op bed door, ongeveer 4 uur (indien een goede dag) op een goede stoel en de rest hangend op de bank in een stapel kussens. Activiteiten die moeten, verhogen direct het aantal rusturen en rusten betekent niet altijd slapen. Was dat maar waar. Ik ben moe genoeg, enkel uk is mega beweeglijk en laat vaak van zich horen.

Daarnaast is mijn lijf inmiddels bont en blauw (gevoelsmatig) en heb ik rekening te houden met heupen die niet meer willen en in slaap vallende ledematen. Het is werkelijk steeds draaien en hopen dat ik dan even in die houding mag blijven liggen. Ik verlang echt naar de bevalling, ook al zijn daarna alle klachten niet direct weg. Maar kleine uk in mijn handen houden, lijkt me zo zalig en zal veel goedmaken van alle pijnlijke momenten die ik nu dagelijks ervaar.

Dankbaar zijn en het zat zijn kan goed naast elkaar!

Ik ben zo dankbaar dat uk is ontstaan in mijn buik en wij kijken allebei heel erg uit naar de geboorte. Het wordt de laatste zwangerschap, dat is heel zeker, maar heus dat er momenten zijn dat we intens genieten van het levende gevoel van binnen, wanneer uk ons verblijdt met zijn aanwezigheid als we samen zachtjes praten. Je merkt goed dat hij al echt op onze stemmen reageert en graag wil laten weten dat hij ons hoort en op ons reageert.

Toch komen die opmerkingen soms hard aan

Toch, ondanks die hele speciale momenten waarin mijn buik alle kanten op vliegt en vriendlief zich werkelijk afvraagt wat uk daar allemaal uitspookt van binnen. Ik merk echt dat de laatste loodjes heel zwaar wegen en hoe goed bedoelt ook, die opmerkingen zijn. Ik kan ze vaak niet echt meer waarderen en laat ze gaan en probeer ze te vertalen naar iets wat voor mij passender is.

De mensen die ze uitspreken zijn echt lieverds die ons aan het hart liggen, niet enkel onbekenden. Maar ik zal zoiets nooit zeggen tegen een andere hoogzwangere vrouw, dat weet ik zeker. Gelukkig zijn er ook vele andere opmerkingen van medeleven en begrip. Nog even volhouden is een fijne bemoediging en als ze me dan in de rolstoel zien zitten of lopend zeer waggelend zien passeren, dan voel ik begrip.

Nog heel even, dan mogen we uk ontmoeten. Geen idee hoe lang nog… een week, langer, korter… we wachten het af…

Wordt vervolgd.

Barbara

genieten van hoogzwanger zijn mij lukt het niet
Repinnen mag.

Voel je vrij om nog wat verder rond te neuzen in een van de andere blogs over zwangerschap of andere onderwerpen. Enkele suggesties:

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten