Ineens bepaalde een bacterie, die via een urineweginfectie bezit van mijn lichaam nam, mijn leven. Hoe een simpele blaasontsteking ontaarde in een tijdelijke hel.

Het besef dat je ‘slechts’ mens bent komt mega binnen. Je bent zo goed als hulpeloos en totaal overgeleverd aan een hardnekkige bacterie die bezit van je lichaam neemt. De harde realiteit. Iets wat ik nu achteraf nog steeds als zeer confronterend ervaar.

Je ‘denkt’ als vrouw heel wat aan te kunnen, bent als mama immers nooit ziek. Zo benaderde ik ook deze infectie. Hoe heftig is het, dat je binnen een paar dagen zo ziek bent, dat je niets anders kan dan al je zorgtaken als ouder overgeven aan dierbaren? Sterker nog, dat je amper meer in staat bent voor jezelf te zorgen?

Ineens zijn al je plannen (en verplichtingen) niet meer relevant. Het enige wat nog telt is beter worden.

Nog nooit ben ik zo ziek geweest!

Een urineweginfectie die begon met een onschuldige blaasontsteking schoot verkeerd en maakte me zo ziek dat ik niet meer in staat was voor mezelf te zorgen. Vriendlief nam deze zorg over en ook dochterlief werd liefdevol opgevangen.

De antibioticakuur sloeg na 2 dagen thuis niet goed genoeg aan. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis met zeer hoge ontstekingswaarden en duidelijk falende lichamelijke functies. Ik kon niet veel meer dan liggen en slapen. Met een kalium infuus en antibioticashots elke 6 uur, werd mijn lijf geholpen de bacterie de baas te worden.

Haperende motoriek

De meest simpele handelingen waren een haast onneembare hobbel geworden. Eten, drinken, Whatsappen, televisiekijken. Alles koste mega veel energie. Zelfs bellen bleek dodelijk vermoeiend.

Een zeer ‘rare’ ervaring als je gewend bent om ‘even snel’ wat te Appen. Je normaal ‘blind’ honderden woorden weg typt op de laptop en zonder enige moeite gewend bent uren te discussiëren. Nu bleek het schrijven van een berichtje op de mobiel met 1 vinger haast onmogelijk, daar elke beweging na elke seconden letterlijk pijn deed en daardoor blokkeerde.

De fijne motoriek haperde totaal. Eten ging niet verder dan drinken en vloeibaar om zo min mogelijk energie daaraan kwijt te zijn. Ook de grove motoriek kreeg er van langs. Zelfstandig douchen ging niet meer, een wc bezoek nog net (met de wc binnen 5 meter), met daarna een uur totale uitputting.

Langzaam herstel

Na thuiskomst uit het ziekenhuis duurde het zeker nog twee weken voor ik me weer een beetje mens begon te voelen. Zelfs nu (na 3 weken) ben ik nog niet totaal de ‘oude’. Uiteraard was ik het daar niet mee eens en dacht met 50% herstel wel weer 100% te kunnen functioneren.

Iets wat je als mama gewend bent om te doen na elk ‘griepje’, want dat is ‘normaal’. Mama’s zijn immers nooit ziek en de maandelijkse ongemakken wuiven we ook zeer gemakkelijk weg als: het hoort erbij. Dat we ons ondertussen mega ‘klote’ (weet even geen andere bewoording die het gevoel treffend weergeeft) voelen en soms echt ziek, wordt weggeschreven als iets ‘natuurlijks en normaals’ wat erbij hoort en waar je mee om dient te leren gaan (Althans zo is het mij geleerd en ik kreeg het advies gewoon wat harder te werken en afleiding te zoeken. Zwakte zou niet helpen, sterk zijn en doorgaan wel!).

Ditmaal nam dezelfde houding bezit van mijn geest, enkel was mijn lijf het daar duidelijk niet mee eens. Mijn lichaam liet dit dan ook onherroepelijk merken met intense vermoeidheid. Overgave en het nemen van heel veel rust bleek de enige en snelste weg naar herstel.

Conclusie van deze ervaring: onderschat een blaasontsteking niet!

Vaak is een lichte blaasontsteking vrij onschuldig en goed te verhelpen met het drinken van extra vocht. Een antibioticakuur is niet altijd direct nodig. Zeker nu tegenwoordig medisch wordt geadviseerd niet voor ‘alles’ meteen naar de antibiotica te grijpen om resistentie tegen te gaan.

Ik dronk volgens het algemene advies extra veel water en de beginnende blaasontsteking ‘leek’ na twee dagen verholpen. De irritatie bij het plassen was weg en ik voelde niets meer wat me ook maar wees op een nog steeds aanwezige infectie. Gevoelsmatig had ik het ‘euvel’ verholpen. Dat ik onderwijl enkel zieker werd had ik niet in de gaten.

Zeker door het samenvallen van mijn maandelijkse periode waren de eerste klachten niet direct terug te leiden naar de niet verslagen infectie. Bij ongesteldheid ben ik gewend een scala aan symptomen te ervaren.. Pijn in de baarmoederstreek is dan ‘normaal’ en te onderdrukken met paracetamol.

Foutieve eigen diagnose: blaasontsteking was niet verholpen!

Toen de koorts op kwam zetten, was mijn eerste gedachte het krijgen van de ‘normale’ griep. Meer mensen in mijn omgeving hadden last van griepverschijnselen en het winterseizoen is nu eenmaal het moment voor het krijgen van de griep.  De signalen van een blaasontsteking waren voorbij en de koorts leek meer passend bij griep en verkoudheid. Althans dat dacht ik oprecht.

Mijn urine voor de zekerheid gecheckt, doordat de huisarts doorvroeg en zeker wilde weten waar de steeds terugkerende hoge koortspieken vandaan kwamen. Toen bleek mijn ‘eigen’ diagnose heel ver van de waarheid. Direct werd ik aan een kuur gezet en de huisarts wees me erop dat hij overwoog me te laten opnemen. Ik weigerde dit in eerste instantie, daar ik dacht dit wel ‘even’ te doen thuis. De kuur zou zijn werk doen, ik zou rust nemen en dochterlief kon dan gewoon thuisblijven en ‘alles’ zou doordraaien. Als mama ben je gewend zo te handelen en de woorden dat ik ‘echt ziek was’ legde ik onbewust naast me neer. Hoe anders pakte dit alles uit.

Een urineweginfectie is niet te vergelijken met een ‘griepje’.

Een flinke urineweginfectie, waarbij het nierbekken ontstoken raakt en/of de nieren zelf, is in de verste verte niet te vergelijken met een ‘griepje’. Het dwingt je tot totale overgave en ontneemt je zo goed als alle functies die zo vanzelfsprekend zijn. Een ‘griepje’ is naar en je kan daar goed ziek van worden, maar je kan nog ‘soort van functioneren’ en jezelf redden.

Uit eigen ervaring kan ik nu mededelen dat een bacteriële infectie je totaal omver kan blazen, ook in de kracht van je leven. Ik begrijp nu dan ook goed dat er vroeger, voor de antibiotica was uitgevonden, mensen stierven aan soortgelijke infecties. Nog steeds ben ik dankbaar dat de bacterie mijn lijf nu heeft verlaten en ik weer kan aansterken.

De zin om te schrijven keert langzaam aan weer terug, met als resultaat deze blog. Een ervaring die ik wilde delen en die wellicht anderen zich ervan bewust maakt dat niet elke op het eerste oog ‘onschuldige infectie’ onschuldig eindigt. Je dient altijd alert te blijven op je eigen gezondheid. Af en toe raad vragen van je huisarts is aan te bevelen. Ook al ben je zelf vaak goed in staat te ‘dokteren’ en te ‘bepalen’ wanneer je hulp nodig hebt.

Ervaring en levensles rijker

Deze ervaring heeft mij het besef gegeven dat we als mens nergens meer zijn als we worden getroffen door een pittige infectie. Ik heb mezelf voorgenomen, indien iets soortgelijks me verderop in het leven treft, sneller het advies op te volgen van de huisarts. Deze stelt nooit ‘zomaar’ voor om opname in het ziekenhuis te overwegen.

Zelfs toen ik na onderzoeken op de eerste hulp de keuze kreeg voorgelegd om opgenomen te worden, heb ik nog gevraagd of ik naar huis mocht en het nog langer aan mocht kijken. Dit mocht, maar de arts was duidelijk, indien geen verbetering was het de volgende dag hoe dan ook opname. Ik koos door die duidelijkheid ‘eieren voor mijn geld’ en verbleef twee ruime dagen in het ziekenhuis. Ik mocht de kuur verder in tabletvorm afmaken indien ik koortsvrij bleef, anders had ik me weer moeten opnemen.

Dankbaar

Achteraf ben ik enkel dankbaar dat ik me weer levendig voel. Dat de energie per dag toeneemt en ik na 3 weken totale afwezigheid weer kan ‘functioneren’. Dankbaar dat ik weer mijn passie kan uitoefenen en alles wat als zo vanzelfsprekend is tot je het niet meer kan. Het heeft me een nederig besef gegeven dat niets in het leven vanzelfsprekend is.

 

Disclaimer: Dit artikel is gebaseerd op een eigen ervaring en dient te worden gelezen als ervaringsverhaal en niet als medisch stuk. Voor inhoudelijke informatie verwijs ik door naar Wikipedia: blaasontsteking of urineweginfectie.

Mocht je symptomen ervaren van een blaasontsteking, dan kan mijn persoonlijke advies na deze ervaring enkel zijn: breng je huisarts op de hoogte!

 

Eerder geschreven artikels over gezondheid:

• Voorbereidingen coloscopie: Wat kan je verwachten?
• Toename burn-outs, de verklaringen, symptomen en oorzaken.
• Informatie over muggen en muggenbulten! De mug nader bekeken!
• Artrose, wat houdt het in en wat kan je eraan doen?
• De gevolgen van een sterk verlaagde weerstand
• Nieuw dieetadvies: vet én suiker mag ook!
• PMS excuus kan weg: chocola is gezond!
• Keelpijn tips; deze werken echt!
• Het Norovirus (buikgriep), wat te doen?
• Letterlijk ziek van de warmte: dit helpt!
• Verstandskies oorzaak van hoofdpijn?
• De koude griep? Bestaat dat?