laptop 3087585 640

Anderhalvemetereconomie als mama, student en vrouw | Persoonlijk blog

Eerder schreef ik gekscherend een blog met een suggestie voor het woord van 2020: gezinsthuiswerken, met daarin een persoonlijk kijkje van ons leven thuis. Inmiddels is er een grote kanshebber opgedoken in de media: de anderhalvemetereconomie. Dit woord is door minister Wiebes van Economische Zaken drie weken geleden geïntroduceerd en heeft daarna vleugels gekregen.

laptop 3087585 640
Afbeelding van Jan Vašek via Pixabay.

—- Het staat in de titel al aangegeven: dit is een persoonlijke blog over mijn eigen ervaringen als mama, student en vrouw met de nieuwe anderhalvemetereconomie waarmee ik leer omgaan naar beste kunnen. Daar er best veel nep-informatie over het virus wordt verspreid wil ik dit benadrukken en is er een disclaimer onderaan deze blog toegevoegd.

Het leven zal (voorlopig) niet meer worden zoals voorheen

Velen hopen (tegen beter weten in) dat bepaalde grote evenementen in de zomer weer gaan plaatsvinden, zelf vermoed ik dat dit niet het geval zal zijn. Als er al versoepelingen na 28 april worden aangekondigd, zal vermoedelijk gaan om zeer kleine aanpassingen van de nu geldende ‘intelligente lockdown‘ in Nederland. Al zou ik me ook goed kunnen voorstellen dat er juist wordt gekozen voor een langdurige verlenging van de huidige maatregelen.

Hoe ervaar ik de anderhalvemetereconomie zoals deze nu is?

Wennen! Mijn hele normale manier van leven en doen is veranderd. Met alles wat ik buitenshuis doe moet ik nadenken hoe ik daarbij de afstand kan bewaren tot anderen. Niet iedereen is daar continu bewust mee bezig merk ik, waardoor ik niet enkel zelf afstand bewaar tot anderen, maar ook probeer te anticiperen op hun bewegingen om toch die anderhalvemeter ruimte te bewaken. Niet dat ik denk dat mensen expres de kleinere ruimte opzoeken, maar het is zo gebeurd. Even iets vragen aan een winkelmedewerker of hallo zeggen tegen een bekende. Normaal zou dit plaatsvinden op ongeveer een meter afstand. We zijn niet gewend om veel eigen ruimte te hebben en al helemaal niet opgelegd. Als we een blokje willen omlopen om een situatie uit de weg te gaan, dan is dit altijd een bewuste actie geweest. Nu is het een opgelegde regel om minimaal die anderhalvemeter afstand te bewaren.

Tot het begin van dit jaar was het zeer normaal om vrijwillig in lange rijen staan in pretparken. Of denk aan de vele vormen van ontspanning of zakelijke bijeenkomsten waarbij je (on)bewust ervoor koos om met veel mensen dichtbij elkaar te zijn: concerten, evenementen, braderieën, in openbaar vervoer etc.

Nu is het in de supermarkt navigeren tussen de beschikbare ruimte en de mogelijkheid om toch de benodigde boodschappen te verzamelen. Even snel de winkelwagen vol en weer thuis is er niet meer bij. Ben je op een druk(ker) moment bij de winkel dan is het wachten op je beurt. Al weet ik dat tot op heden nog te vermijden door juist de rustige tijden te kiezen voor de inkopen.

Sociaal is het leven stilgelegd

Ons leven is kleinschalig geworden. Als we al de deur uit gaan als gezin dan is het voor een ommetje wandelend of fietsend. Daarnaast worden de noodzakelijke boodschappen in huis gehaald (niet samen maar alleen) en ik denk bij het gaan naar een andere winkel heel bewust na over het moment, om zoveel mogelijk de mensen te ontwijken. Het uit de weg gaan van mensen is voor mij heel onnatuurlijk. Nog meer dan voorheen maken wij gebruik van online bestellen. Iets wat we altijd al graag deden, maar nu nog meer dan normaal.

Het gezellig samen door een winkelcentrum lopen is er niet meer bij. Kijken, kijken, niet kopen is echt van toepassing op ons, om vervolgens thuis de bestelling te plaatsen, maar nu wordt het rondkijken, gecombineerd met een drankje op een terras gemist. Of een filmpje pakken, een sociale afspraak met vrienden. Wij hebben als gezin besloten dit niet te doen. Met kinderen is het bewaren van anderhalvemeter niet te doen, dus blijven we thuis en gaan we voor een frisse neus naar buiten en boffen we nu met het mooie lenteweer. De tuin is dus een verlengstuk van onze woning geworden.

Behoefte aan afstand thuis

Buiten dat het best ingewikkeld is om je afstand tot anderen te bewaren is het juist in huis vaak lastig om je eigen ruimte te behouden. Ik merk dat ik geregeld behoefte voel om alleen te zijn en dit kan niet zo vaak als gewenst. Niet dat ik niet graag bij mijn kinderen en partner in de buurt ben, maar het is wat veel soms. Een baby van 1 jaar, een 9 jarige dame die haar schoolwerk doet en bruist van de energie die ze niet genoeg kwijt kan. Manlief die vanuit huis werkt en dus daarmee ook druk doende is en tja ik zou feitelijk nu hard moeten studeren, maar ik krijg het amper voor elkaar. De rust is er niet voor in huis en al helemaal niet in mijn bovenkamer.

Het is ingewikkeld voor mij om me te focussen op de studie, naast het zijn van mama en vrouw. Er is zoveel wat mijn aandacht vraagt en eenmaal klaar met die taken is de energie die over is zeer beperkt. Dus doe ik wat ik kan.

Studeren krijgt (tijdelijk) minder prioriteit

Het werkt ook totaal niet motiverend dat de toetsen zijn geannuleerd deze maand. Het is nog onduidelijk wanneer deze worden ingehaald en op welke wijze. Dat betekent straks nog meer uren blokken op de dan al weggezakte kennis die ik heb opgedaan de afgelopen maanden. De motivatie van heel mijn studiegroep is verminderd, bij eenieder om andere redenen, maar het helpt niet mee om je focus goed te houden. De online lessen zijn een fijn alternatief, maar het is niet te vergelijken met fysiek onderwijs.

Kortom: de studie krijgt nu minder prioriteit dan ik zou willen, maar wel accepteer. Niemand heeft deze nieuwe situatie met opgelegde beperkingen vanwege een hardnekkig virus kunnen voorzien. Als ik het van te voren had geweten, had ik het starten van deze studie waarschijnlijk uitgesteld. En velen hadden dan anders gehandeld. Nu is het handelen naar beste kunnen en heb ik mijn studieplannen bijgesteld. Focus ik me niet op ‘alles’ wat eigenlijk zou ‘moeten’, maar op wat nu gezien deze situatie redelijk is.

De focus op het gezin nu

Het is in mijn ogen nu het allerbelangrijkste dat mijn dametje van 9 zo goed mogelijk door deze abnormale periode komt. Dus haar begeleiden bij huiswerk en ook haar toestaan af en toe een off-day te hebben. Natuurlijk mist ze haar vriendinnen en wil ze naar school. En heeft ze niet altijd zin om thuis netjes haar werk voor school te maken. Of netjes te luisteren naar wat wij als ouders van haar willen.

Als ik de verhalen hoor van andere ouders die strijden met hun kinderen om het schoolwerk gedaan te krijgen dan mag ik zeker niet klagen. Merendeel van de tijd gaat alles wat van haar wordt gevraagd zonder mokken. Ook merk ik dat de inzet van haar meester haar goed doet. Ze kijkt uit naar het dagelijkse moment dat ze even online contact heeft met de klas.

Naast onze 9 jarige kanjer hebben onze kleine man en mijn eigen kanjer uiteraard ook wat extra aandacht nodig. Ik probeer manlief te ondersteunen bij het mogelijk maken van zijn werktijd. Hij doet hetzelfde mijn kant op. 😉

Focus naar het positieve

Onze kleine man is nu net 1 jaar oud en een handenbindertje. 😉 Dit betekent automatisch minder werktijd voor ons beiden als ouders. Al is het zalig om zijn ontwikkeling te volgen. Je gaat buiten de beperkingen door de situatie nu juist ook extra letten op alle positieve dingen om je heen. Ik kan intens genieten van elke bloem die begint te bloeien in de tuin. Van elke schaterlach van de kinderen. Van elk gebaar dat in zijn kleinheid heel bijzonder is.

Het is voor iedereen wennen deze nieuwe manier van leven. En ook al worden de beperkingen straks weer deels opgeheven, dan nog is het niet direct weer zoals voorheen. Sterker nog: ik vraag me af of het ooit weer zal worden zoals het was. En of dat ook wenselijk is?

—Disclaimer: Deze blog bevat subjectieve meningen over de wereld zoals deze nu is. Deze meningen heb ik gevormd op basis van de vele artikelen die ik over het Coronavirus, Covid-19 en de bestrijding daarvan tot op het moment van schrijven van deze blog heb gelezen, tezamen met alle berichtgevingen vanuit het RIVM en deskundigen (virologen, economen, e.d.). Ik wil benadrukken dat het persoonlijke blog is met vermoedens en eigen ervaringen. Er kunnen dan ook geen inhoudelijke rechten aan worden ontleend. Daarvoor verwijs ik door richting de websites van het RIVM en de overheid. —

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten