Het verhaal achter mijn beslissing om het bloggen om te gooien

Ik ga weer de ‘schoolbanken’ in en via een reguliere HBO opleiding HBO-V volgen. De studie staat op het punt van starten en ik ben me dan ook volop aan het voorbereiden. Met zeer veel enthousiasme heb ik al de nodige studieboeken in huis, de opvang voor de kinderen geregeld voor 3 dagen per week en kan ik vanaf februari mezelf wekelijks weer een dag student voelen als ik fysiek op de campus rondloop.

HBO-V Deeltijd via een Hogeschool: een bewuste keuze

Als je op wat oudere leeftijd (42) weer wilt gaan studeren is veelal weer naar een campus gaan niet de eerste gedachte. Vaak wordt een studie dan naast een baan, via de NCOI of langeafstandsonderwijs gekozen. Voor verpleegkunde is dat een wat lastig verhaal. Het is namelijk een zeer praktische opleiding en wordt enkel met klassikale begeleiding aangeboden (logisch) en dan is het verschil richting een hogeschool nog maar klein. Daarbij zag ik ook de voordelen van de hogeschool direct. (Veel stagecontacten en afspraken met instellingen en veel ervaring met deeltijd opleidingen).

Studeren: echt iets voor mezelf!

Velen zullen wellicht zich afvragen waarom ik ervoor kies om met een druk gezin en een bedrijfje in bloei ervoor kies om het roer om te gooien. Feitelijk zegt de tussenkop het. Ik kies echt heel bewust voor mezelf. De zorg heeft me altijd getrokken. Ik ben er als 17-jarige in begonnen en altijd zijdelings bij betrokken geweest.

Ook ik zie de oproep naar geschoold personeel in de zorg al jaren groeien en ik had liefst gister nog weer parttime aan de slag gegaan, maar mis de papieren. Dus ga je je verdiepen in de mogelijkheden en blijken mijn al behaalde HBO modules (71 EC) zelfs inzetbaar als minor binnen deze opleiding waardoor ik een half jaar eerder klaar kan zijn. (mooi meegenomen)

Een pittige studie, die niet even tussendoor kan

Nu ik de modules aan het bestuderen ben (en al een behoorlijke stapel boeken in huis heb en de structuur van de opleiding heb bekeken), weet ik dat het niet een opleiding is die je ‘even tussendoor’ doet. Alle kennis wordt namelijk cumulatief aangeboden, wat betekent dat je aan het einde van de opleiding alle stof paraat dient te hebben. Een deel van de toetsen wordt elk volgende blok zwaarder. Je krijgt dan de leerstof van al afgeronde blokken plus nieuwe stof aangeboden.

Ik volg mijn hart

Het was best lastig om te kiezen voor mezelf. Ik heb altijd graag terug de zorg in gewild. Manlief heeft me het laatste zetje gegeven. Mijn angst dat de studie wellicht te zwaar zou zijn wuifde hij weg. Geniet van de reis, was zijn antwoord. Kijk niet enkel naar het einddoel. Hij heeft gelijk. Tuurlijk wil ik graag uiteindelijk als verpleegkundige aan het werk. Ik zie mezelf in de toekomst graag parttime een aantal avonddiensten of nachtdiensten draaien. Enkel dat doel is nog zo ver weg en stel dat ik het niet kan volbrengen door x verschillende redenen. Manlief maakte daar al snel korte metten mee. Hij weet hoe graag ik studeer (kennisjunk als ik ben) en waarom niet. Het kan, het is goed voor mij, want ik kan mijn hart volgen en dan is dat indirect ook goed voor het gezin.

De break van het bloggen gaf me het antwoord in het najaar

Ik was duidelijk opgebrand en had te lang in het gezin de rol vervuld in dienst van de rest. Met veel liefde overigens, ik ben heel bewust gaan samenwonen, zwanger geraakt, heb ervan genoten, maar ja het was zwaar, zeker gecombineerd met 2 verhuizingen binnen een jaar tijd en de begeleiding van dochterlief, baby en manlief erbij.

Toen ik in oktober besloot mijn werkzaamheden tijdelijk neer te leggen had ik echt tot doel tot rust te komen en daarna weer vol energie verder te gaan. Juist nu Onlybyme zakelijk een succes is geworden, heb ik in die maanden van rust ervaren dat er meer is, en dat ik iets puur voor mezelf miste. Iets los van het gezinsleven, los van schrijven over ons leven door middel van informatieve blogs en recensies.

Schuldgevoelens

Het lastigste van gaan studeren vind ik de stap richting Kinderdagopvang voor onze kleine man van nu 9 maanden. Het voelt als niet goed, hoewel het feitelijk juist wel goed is voor mij. Uk is fantastisch maar een echte handenbinder op dit moment dus tegen de avond ben ik best vermoeid. Hij staat inmiddels en zet al de eerste voorzichtige stapjes opzij met steun… het gaat veel te snel! <3

Dochterlief wilde zelf al graag naar de BSO, maar met deze studie heb ik echt 2 studiedagen nodig per week en een dag naar de campus betekent dus 3 middagen BSO. Ik hoop dat ze het daar erg naar haar zin gaat hebben. Gelukkig gaan er ook behoorlijk wat klasgenootjes naar de BSO.

Loslaten moet ik, hoe moeilijk ook.

Bloggen is nu echt ontspanning en een dagboek voor later!

Het voelt fijn om dit zo van me af te schrijven. Ik weet dat ik echt niet de enige mama ben die worstelt met haar rol als mama en haar eigen zijn. Dus denk ik dat hierover schrijven vast wel zal worden herkend door een aantal vrouwen die zich heel dubbel voelen.

Het ergste is nog wel het idee dat ik me schuldig ga voelen, omdat het zalig zal aanvoelen om even niet fulltime mama te hoeven zijn. Uiteraard ben je altijd mama, maar wat ik bedoel is uiteraard dat anderen tijdelijk die zorg even uit handen nemen zodat ik in staat wordt gesteld te kunnen studeren.

Ik heb het zo gemist om zelf ook even uit huis te kunnen en nu is die mogelijkheid er. Ik verlang er naar en toch voelt het verkeerd. Alsof ik een zonde bega door mijn kleine lieve man achter te laten op het kinderdagverblijf.

Emoties

Uiteraard heb ik hier al van gedachten over gewisseld met verschillende dames en ze begrijpen mijn worsteling en ik krijg gelukkig ook veel bemoediging. Het gevoel zal vast wat slijten als ik zie dat uk het fantastisch naar zijn zin heeft en helemaal opgaat in het spelen met leeftijdsgenootjes aldaar. Maar wat zal ik met een brok van emoties hem daar achterlaten en proberen mijn tranen weg te slikken. Over dochterlief maak ik me minder zorgen, die is met 9 jaar al een stuk zelfstandiger.

De emoties zijn na de tweede zwangerschap nog lang niet terug naar normaal. Ik kan werkelijk zo beginnen met snikken om weinig… en toch zijn de beruchte 9 maanden af inmiddels om. Hopelijk is dat niet de conclusie dat wat nu is zal blijven. De gatenkaas begint gelukkig wel wat kleinere vormen aan te nemen. Er is vast nog hoop!

In een volgende blog meer persoonlijke informatie over het studeren, de kinderen en ons gezin. Bedankt voor het lezen.

Barbara

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten