Een week met de kinderen alleen
Deze week ben ik sinds lange tijd weer even met de kinderen alleen. Sinds ik 5,5 jaar geleden vriendlief leerde kennen zijn er maar weinig keren geweest dat we elkaar een week niet hebben gezien. We hebben elkaar vanaf het begin bijna standaard elk weekend opgezocht en na een klein jaar woonden we al samen. Af en toe een paar dagen kwam wel voor. Vaak omdat ik er even voor een studiebreak op uit ging om net even wat meer focus te hebben, wat handig is als je tentamens voor de boeg hebt.
Manlief heeft in het verleden veel gereisd voor zijn werk en beperkte dat de laatste jaren zo veel mogelijk, waarbij corona natuurlijk een handje hielp en iedereen zoveel mogelijk thuis hield. Een Europees project vraagt nu af en toe wel de nodige afstemming met zijn collega’s uit diverse landen en deze week zitten ze daarvoor in Oostenrijk met zijn allen. Samen met twee collega’s van zijn werk is hij zaterdag met de auto vertrokken (ze wilden de sneeuw nog even opzoeken voor ze vanaf maandag flink vergaderen) en komt hij donderdagnacht weer thuis. Hetgeen even schakelen is, maar verder geen probleem.
Afstemmen
Eigenlijk gaat het even alleen zijn met de kinderen me makkelijker af dan ik vooraf had gedacht. Het meest loop ik nog aan tegen het niet kunnen afstemmen van zaken die ik normaal wel zou bespreken. Het niet kunnen delen van nieuwtjes over de kinderen bijvoorbeeld, met vandaag de eerste wendag op de basisschool van onze net 4 jarige kanjer (een mijlpaal) en onze jongste die weer een plasje op het potje deed vanmorgen (wat je als trotse ouders dan graag deelt met elkaar). Het is gevoelsmatig niet leuk dat je niet even ‘snel’ kunt bellen als je de basisschool uitloopt en als ouder dit graag wilt delen, maar het is zeker niet een ‘probleem’. Feitelijk is het een luxeprobleem waar ik even in moest schakelen, maar die schakel heb ik na een dag al omgezet en ik wacht het nu rustig af of lief de tijd heeft om ergens te bellen en/of we sturen elkaar berichten om zo toch een beetje op de hoogte te blijven.
Sneller gedaan
De dagen vliegen om, want je bent best druk met het managen van een gezin met drie kinderen. Al moet ik zeggen dat het me verbaast hoe snel ik zaken geregeld krijg. Soms heb ik het zelfs sneller gedaan nu alleen dan met manlief om me heen. Je hebt allebei je eigen stijl van dingen doen en dat kan elkaar ook in de weg zitten. 😉
Ook schakel ik nu af en toe een tandje bij om net even wat meer vaart erin te hebben, wetend dat er andere momenten zijn waarop ik weer juist wat rustiger aan kan doen. Al met al gaat het super en kom ik zelfs nog toe aan het werken in de tuin (de tuin uit de winterstand halen, alles bijwerken) en studeren. Het scheelt denk ik dat ik mijn verwachtingen voor wat betreft mijn eigen werkzaamheden ver naar beneden heb bijgesteld. Dus alles wat ik wel gedaan krijg voelt nu als fantastisch.
Grote hulp
De oudste tienerdame gaat uiteraard al lekker haar eigen gang en helpt mee indien nodig, al wil ik haar daar niet teveel mee belasten. Ze gaat super lief met haar jongere broertjes van 2,5 en 4 jaar om, dus ik kan haar af en toe even laten waarnemen. (De jongste is nogal een ondeugd af en toe en dan is een extra paar ogen best handig. 😉 ) Springen met grote zus samen op de trampoline vinden ze alle 3 leuk om te doen, of verstoppertje spelen. Al probeer ik ervoor te waken dat mijn tienerdame genoeg tijd heeft voor haar eigen dingen, wat ook belangrijk is.
Je merkt gewoon dat ze een mega sprong heeft gemaakt sinds ze nu al bijna weer 3/4 jaar in de brugklas zit. Het gaat goed op school, ze heeft leuke vriendinnen en haar draai gevonden. Uiteraard botsen we wel eens en is het puberen soms aanwezig en reageer ik als moeder ook niet altijd op de best mogelijke manier. Toch vind ik dat ze het super doet en ben ik retetrots op haar. Mijn kleine meisje is geen klein meisje meer maar al een hele dame. Nog heel even en ze is me in lengte voorbij.
Papa missen
De jongens hebben papa zaterdagochtend uitgezwaaid en met name de oudste mist papa, al is het geen drama. Hij legt zich erbij neer dat het is zoals het is. Ik probeer de tijd tussen nu en voor hem tastbaar te maken door elke avond voor het slapen gaan stickers te plakken op een vel waarop het aantal nachtjes nog staan tot papa weer thuis is. Hij kan al goed tellen en de cijfers herkennen dus dat is een beetje begrijpelijk. Ook krijgt hij nu dubbele kusjes en knuffeltjes van mama (en papa), waarbij hij mag kiezen van wie eerst: en dan kiest hij natuurlijk voor papa, zijn grote held. Ook is het bellen met papa natuurlijk fijn om te doen en de kusjes worden dan gewoon op de telefoon gegeven. Hartvertederend om te zien. Hij zal vast en zeker zeer verrukt zijn als hij papa weer ziet vrijdagochtend, dat weet ik zeker.
De jongste lijkt er ogenschijnlijk geen last van te ondervinden dat papa nu al de derde dag er niet is. Tijdsbesef is bij hem nog niet in termen van meerdere dagen aanwezig en ik neem hem gewoon mee in het ritme. Wat hem prima bevalt al weet ik zeker dat ook hij papa zal platknuffelen vrijdagochtend. Ik denk dat ze daar alle drie dan intens van genieten.
Tijd vliegt
Met de mannen op school/kdv probeer ik snel e.e.a. te doen in de ochtend. Voorlopig zijn halve dagen voor de oudste op de jonge kind groep (basisschool) waarschijnlijk meer dan genoeg. Hij komt ook de dagdelen dat hij naar vroegeducatie gaat bij Kentalis vanwege een vermoedelijke TOS heel vermoeid daar vandaan. Met zijn nieuwe juf al doorgesproken dat hij deze week morgenochtend nog komt wennen en dat we dan na de meivakantie 3 ochtenden proberen zodat hij totaal 5 ochtenden naar ‘school’ gaat, waarvan nog 2 naar Kentalis. Bij het tussengesprek van Kentalis vorige week kreeg ik te horen dat hij goed vooruit gaat en de logopedie verder ook op de basisschool kan worden aangeboden als hij toe is aan die overstap.
Mijn ‘werk/studeer’-tijd is dus de komende tijd nog wat verder beperkt, al kan ik ook deels in de avonden nog studeren en soms in het weekend. Gelukkig kan ik daar flexibel mee omgaan en vind ik het veel belangrijker dat het met de kinderen goed gaat, dan dat ik zo snel mogelijk mijn studie behaal. Dat is toch echt iets van de langere adem gecombineerd met ons nooit saaie gezinsleven. Vorige week wel weer een tentamen gehaald en helaas ook eentje net niet: ik kwam 1 goed antwoord te kort. De komende tijd mag ik me verdiepen in de Klinische Psychologie, iets wat echt in mijn straatje valt. Na de opleiding hoop ik ook in deze tak van de psychologie aan het werk te kunnen.
Tot de volgende persoonlijke blog!
Warme groet, Barbara
Leuk dat je deze persoonlijke blog hebt gelezen. Alle echt persoonlijke blogs vanuit Huize Only zijn onder deze gelijknamige categorie Huize Only terug te vinden.
