Hoe gaat het nu met mij een maand na de keizersnede

Van de week las ik bij blogger Nicole een persoonlijke blog over hoe het met haar ging. Ik herken veel van wat ze verwoord en het maakte bij mij de behoefte los om ook ‘eerlijk’ op te schrijven hoe het met mij gaat. Vertellen dat het niet zo fantastisch gaat als ik zou willen is niet het leukste om te doen, maar wel eerlijk.

Een persoonlijke blog over het afgelopen jaar.

Met mij gaat het niet zo goed als ik zou willen

Zonder dat ik een drama wil maken van mijn geestelijke gesteldheid, kan ik niet anders dan concluderen dat 2020 voor mij (en voor velen) een pittig jaar is geweest. Met een keizersnede die niet liep zoals gewenst en een verblijf van Jonah op de couveuse afdeling gedurende 20 dagen, was ook december niet het gouden randje van 2020, na een zware zwangerschap in coronatijd.

Barbara: Vertellen dat het niet zo fantastisch gaat als ik zou willen is niet het leukste om te doen, maar wel eerlijk.

Ontzwangeren: tranenvloed

Hoewel ik me gelukkig voel en gezegend met een fantastische man en gezin en geniet van elke dag vol met geluksmomenten, is er tegelijkertijd veel te verwerken en voel ik me geregeld bedompt. Het ontzwangeren is duidelijk begonnen: ik zit vol emoties waar ik geen of weinig raad mee weet.

De tranen lopen sneller over mijn wangen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Blijkbaar neemt dat met elk gekregen kind toe? Ik ben emotioneel een lekkende dijk, die meer vingers nodig heeft dan mijn handen tellen om het water tegen te houden. Op de meest onhandige momenten schiet ik vol. Waar je anders je emoties goed de baas kunt en kan uitstellen naar een later moment, is het nu dweilen met de kraan open. Ik kan niet veel meer dan aanvaarden dat de emoties er zijn en ik laat de tranen inmiddels maar gewoon rollen, ook al weet ik vaak niet waarom ik huil. Het gevoel is vaag en groots. Een complete chaos in mijn hoofd. Het voelt alsof ‘alles’ vraagt om tranen.

De combinatie maakte dit een zwaar jaar

Voor mij is 2020 het jaar waarin ik begon aan een studie HBO-V(nog voor Corona vanuit een behoefte die er al jaren is), Hidde 1 jaar werd, Riana begint te puberen, ik zwanger raakte van Jonah, net voor de eerste lockdown, er een zware zwangerschap volgde met een stressvolle periode na de geboorte vanwege de gezondheid van Jonah.

Los van Corona was het jaar 2020 voor ons pittig en het virus maakte het nog een flinke schep pittiger. De zwangerschap voelde extra zwaar en eenzaam. Veel moest ik alleen doen, controles, aankopen, etc. Alles om gehoor te geven aan de gevraagde beperkingen, maar leuk was anders. Ook het vrijwillig afzonderen van anderen viel zwaar. Toch wilden we de kans zo klein mogelijk houden op een besmetting. Dit is ons gelukt: we zijn ‘nog’ niet ziek geworden. De zwangerschap is achter de rug en gelukkig doet Jonah het inmiddels goed. We hopen in het voorjaar onze dierbaren te kunnen voorstellen aan Jonah.

Al ligt dat natuurlijk ook aan de ontwikkelingen rondom covid-19. Die, met het oog op de vol liggende ziekenhuizen, de nieuwe varianten uit de UK en Zuid-Afrika en de vaccinaties die nog wel een tijd gaat duren, me zorgen baren.

De balans op 1 januari 2021

We voelen ons gelukkige ouders nu alles ‘lijkt’ mee te vallen. Jonah doet het goed, groeit goed, gedraagt zich als ‘normale’ baby, Hidde gaat super en zit in de overgang naar de fase ‘ik zeg nee’, Riana is inmiddels een trotse tiener en wij prijzen onszelf gelukkig met een gezin vol liefde, genegenheid en warmte.

Toch is er los van het gezin en de liefde voor elkaar veel wat nog verwerkt moet worden. Mijn hoofd loopt over met gedachten die een plek moeten vinden. Drie zware zwangerschappen met pittige bevallingen en periodes daarna gaan je niet in de koude kleren zitten. Daarnaast ben ik herstellende van een keizersnede. Dit gaat fysiek redelijk voorspoedig maar vraagt geduld (mijn slechtste eigenschap).

De komende periode maak ik pas op de plaats en laat ik de emoties toe. De kraamperiode voelt niet als dusdanig, maar ik neem wel mijn rust en de ruimte om even niet meer te hoeven dan noodzakelijk. De studie staat tijdelijk op plan C. Tijd voor mezelf en het gezin is wat nu nodig is. De dagen zijn nu gevuld met het zorgen voor de kinderen en af en toe wat tijd voor ontspanning.

Schrijven is voor mij pure ontspanning en goede afleiding en de reden waarom ik besloot om het bloggen weer op te pakken. Ik heb het gemist.

Liefs, Barbara