Ga op tijd naar de tandarts! | Kaakontsteking
Een fikse ontsteking in mijn linker onderkaak. Feitelijk is het mijn eigen schuld, laat dat duidelijk zijn. Ik was bang geworden voor de tandarts en durfde tijdens mijn zwangerschap niet meer te gaan toen er een stuk van mijn kies afbrak (oude vulling) en ik het horror beeld van de laatste behandeling bij de mondhygiëniste, zonder verdoving, nog vers in mijn geheugen had.

Dus kon het gat zich verder verdiepen en werd(en) mijn tandzenuw(en) flink op de proef gesteld. Ik ben dus veel te laat naar de tandarts gegaan en zover als het bij mij nu is geëindigd, is dus niet een standaard verhaal. Het is een persoonlijke ervaring die ik wil delen en die wellicht een ander er juist wel toe beweegt op tijd naar de tandarts te gaan.
Inhoudsopgave
Pas na de zwangerschap naar de tandarts: niet slim achteraf!
Achteraf terugkijken is altijd makkelijk oordelen, maar ik ben willens en wetens weggebleven bij de tandarts. Heus had ik hinder van het gat in mijn kies. Ik dacht dat er een stuk kies was afgebroken, dit bleek een uitgevallen vulling te zijn geweest, maar het resultaat was gevoelsmatig hetzelfde: een hinderlijk gat. Elke maaltijd werd ik eraan herinnerd; ik had een vaste relatie gekregen met tandenstokers en nam het vervelende gevoel dat koud drinken gaf en af en toe wat pijnklachten (die met een molletje weer weg waren) op de koop toe.
Ik wilde niet naar de tandarts tijdens mijn zwangerschap. Na een eerdere behandeling zonder verdoving bij de mondhygiënist en de gevoeligheid die ik nu al voelde in mijn mond elke dag, moest ik er niet aan denken om óók nog een behandeling te krijgen. Want verdoven tijdens zwangerschappen is nogal een taboe iets wat toch zo lang mogelijk moet worden vermeden? (Althans dat dacht ik. Mijn toenmalige tandarts gaf aan dat ze zo min mogelijk wilden verdoven tijdens zwangerschappen…) Kortom: de angst regeerde en dus ben ik zelfs een consult over opties uit de weg gegaan. Terwijl er wellicht ook tijdelijke oplossingen waren die minder pijnlijk zouden zijn geweest of wellicht toch een verdoving. Kortom: nu achteraf is het makkelijk praten en had ik beter wel in overleg kunnen gaan wat er mogelijk was op dat moment.
Direct na de zwangerschap werd twee maanden later
Eenmaal in de uitstelmodus werd het makkelijker om steeds een goede reden te vinden om niet te gaan. Geholpen door het heersende coronavirus zag ik mezelf niet als noodzaak om zo snel mogelijk gezien te worden, zeker niet met onze kleine Jonah die langer in het ziekenhuis moest blijven. Dus werd de afspraak verzet en zag ik pas net voor de kerstperiode een tandarts voor de periodieke controle. Deze zag de status en oordeelde dat het voelen van de kies een goed teken was. Dan was de kies nog levend en de afspraak voor het vullen van het gat werd gepland halverwege januari.
Toeval bestaat niet: een kiespijn aanval precies de dag voor de vulafspraak
De nacht voor de afspraak om de kies te laten vullen zal ik niet snel vergeten. Precies dat moment besloot mijn kies intens te gaan mopperen en was de pijn niet te onderdrukken met molletjes en ibuprofen. Dus kreeg de tandarts een ontsteking op zijn bord gelegd en werd de behandeling ter plekke aangepast.
Er werd een foto gemaakt waarop de ontsteking onder mijn wortels van de betreffende kies goed zichtbaar was. De bacteriën waren zich via de zenuwkanalen in de kies daaronder in de kaak gaan vestigen en veroorzaakten daar immense pijnklachten. De uitspraak: een boer met kiespijn kreeg voor mij ineens heel veel begripswaarde. Wat een pijn!
Wortelkanaalbehandeling vanwege plaatselijke kaakontsteking
De kies was uitermate gevoelig en beweeglijk geworden. Ik vreesde dan ook dat deze zou worden getrokken, maar de tandarts besloot onder een grote verdoving (en extra verdovingen tijdens de behandeling) een wortelkanaalbehandeling te starten. Dit was een tijdrovende klus die niet paste binnen de geplande tijd van de afspraak en dus werd deze niet afgemaakt, maar er kwam een noodvulling en een vervolgafspraak na twee weken.
Zo ging ik, nu 2 weken geleden naar huis, met feitelijk nog steeds mega veel pijn, maar het idee dat dit snel minder zou worden. Helaas bleek dit niet het geval en werd ik diezelfde week nogmaals gezien. De wortelkanaalbehandeling werd opnieuw voortgezet en kon ook toen, na een behandeling van 2 uur niet worden afgerond. Er bleek echt een hele erge ontsteking te zitten die dermate veel tijd kostte. Opnieuw ging ik met een tijdelijke vulling en tevens een AB-kuur naar huis.
Deze AB-kuur sloeg niet aan en werd na een week gevolgd door een zwaardere kuur en afgelopen donderdag werd de wortelkanaalbehandeling afgerond met nu nog steeds een kaakontsteking, zichtbaar door een grote blauwe plek, verdikking van de kaak en het niet normaal kunnen openen van de kaak tot op heden.
De kaak moet tot rust komen en met hulp van de AB-kuur de ontsteking te lijf. De pijn was afgelopen weekend niet te harden en dwong me tot zwaardere pillen, waardoor ik wazig werd, maar wel tijdelijk bijna pijnvrij. Inmiddels is het dinsdag, dik twee weken na het begin van deze ellende en weet ik wat het is om kiespijn/kaakpijn te hebben. Het is inderdaad een soort pijn die je niet snel zal vergeten en erg akelig is en veel erger aanvoelt dan een stevige hoofdpijnaanval.
Kan de kies behouden worden of moet deze er toch nog uit?
De ontsteking lijkt nu over het hoogtepunt heen. De pijn neemt af en ik kan met iets minder pijnstillers de dag door. Ik heb echt twee weken de maximale doseringen geslikt en kan nu iets daaronder op redelijk wijze functioneren. Wel is het probleem nog niet de wereld uit. Mijn kaak kan nog steeds niet ver genoeg open en eten is lastig, al gaat ook dat langzaam vooruit. De drukpijn onder de kies is wat afgenomen en ook de beweeglijkheid is minder groot, maar of het genoeg zal zijn? Ik weet het niet. In overleg met de tandarts zal dit worden gemonitord. En wordt dit vervolgd.
De prognose voor mijn kies op de langere termijn is niet gunstig. Of deze echt tot rust kan komen en later een kroon kan krijgen blijft de vraag. Zo niet, dan wordt deze alsnog getrokken en krijg ik een implantaat. Iets wat echt voorkomen had kunnen worden als ik direct toen de vulling uit de kies losliet was gegaan. Angst is nooit een goede raadgever, dat blijkt nu wel weer.