Fool yourself: het werkt echt!

Wellicht ben je er allang mee bekend, maar jezelf voor de gek houden werkt echt!

Huh, ik hoor je denken, waarom zou je dat willen doen? Wel het kan je leven op momenten ‘even’ makkelijker maken. Hier een expert in ‘masker opzetten’ en ‘doorgaan’. Dat word je vanzelf hoor, als je ‘moet’. Hoe je dat doet? Wel, je doet wat je moet doen… standje overleven heet het ook wel… ben je verdrietig… maar komt dat verdriet niet uit… wat doe je dan? Juist! Masker op, glimlachen en aan iets leuks denken.

het werkt echt

Lachen, het werkt echt!

Voel je je tot op je ziel gekwetst of zo boos dat de stoom uit je oren komt. Verdrietig over iets waar je geen controle over hebt, of heb je gewoon eens een pittige baaldag? Het maakt niet uit wat voor heftige emoties je ervaart, maar het komt wel ‘eens’ niet uit. Je ‘moet’ naar een belangrijke afspraak, werken of iets anders en dan wil je ‘tijdelijk’ die emoties parkeren.

Hoe krijg je dat snel voor elkaar? Wel eens geprobeerd om te gaan lachen? Lachen terwijl je je rot voelt. Het klinkt wellicht absurd maar als je het doet, hoe gemaakt ook, zal je merken dat je je opgeruimder gaat voelen. Vrolijke muziek à la K3 of iets heel erg ‘hyper-de-piep’ helpt goed en dan lekker hard meezingen op stand 10. Of een blooper bekijken op YouTube en zodra je maar merkt dat je lachspieren in beweging komen, echt extreem gaan lachen…

Niet voor niets bestaat er zoiets als lachtherapie. Je kan door lachen heel veel gedachtes ‘tijdelijk’ parkeren en je stukken beter voelen. Het geeft ontspanning. Bij lachen gebruikt je gezicht ook nog eens minder spieren dan bij sip of boos kijken en het brengt een hormoon in je bloedsomloop waardoor je je fijn voelt. (verdere biologische kennis houdt hier even op, maar het is zo na te zoeken)

Iedereen weet dat na een lachbui (je weet wel, lachen met het gevoel dubbel te liggen en niet meer te kunnen van de pijn in je buik en de tranen die over je gezicht rollen… ), dat stoppen met lachen (vooral in gezelschap als je elkaar aankijkt en dan weer begint) heel moeilijk is dan. Dat je na zo’n lachsalvo, terwijl je aan het bijkomen bent, een gevoel van verlichting ervaart, haast een gevoel van gelukzaligheid. Zo’n ‘hè hè’ gevoel, nadat de laatste lachsnik is verdwenen.

Gebruik die wetenschap als je door moet en verdriet of boosheid je in de weg zit. Hier een mega expert. Als je jezelf deze techniek aanleert, is het op een gegeven moment al genoeg om je gezicht in een glimlach te plooien om je tranen weg te slikken. Je denkt gelijk aan een gelukzalig iets (in mijn geval veelal iets komisch met dochterlief) en je krijgt de kracht om over hetgeen je bezighoudt (en op dat moment totaal niet uitkomt) heen te stappen en ‘tijdelijk’ door te gaan.

Waarschuwing: zorg wel dat je daarna jezelf ruimte geeft je emoties te uiten die je hebt geparkeerd!!

Overdaad schaad

Hoe waar! Helaas ook daarin een expert. Doordat ik jarenlang mijn ongewenste emoties ‘tijdelijk’ parkeerde als mijn leven me dwong door te gaan als alleenstaande mama en de lach methode extreem goed ging beheersen, stelde ik het toelaten van de emoties steeds meer uit. Je emmer loopt dat vol en op een gegeven moment over, zodra er zich een moment voor doet, dat je niet meer in staat bent je ‘masker’ omhoog te houden.

Nu is dat moment niet erg en zelfs goed, want je volle emmer(s) ‘moeten’ leeg en wat het dan ook is waardoor het eruit komt, laat het toe. In feite heb je jezelf te kort gedaan door slechts af en toe je emoties toe te laten. We zijn mensen en we mogen gevoelens voelen van boosheid, verdriet, afgunst, etc. Dat is ‘normaal’. Enkel de maatschappij verwacht dat we maar door en doorgaan en inmiddels verwachten we (althans ik) het ook van onszelf. De opmerking ‘niet aanstellen, gewoon doorgaan’, klinkt vast menigeen bekend in de oren. Je staat op stand overleven en daarin blijf je staan tot je jezelf de rust en tijd gunt om tot jezelf te komen. Om je emoties te verwerken en er te laten zijn, hoe pittig ook.

Zet je masker op tijd af!

We leven in een maatschappij waarin we niet meer gewend zijn om elkaar onze ware gevoelens te tonen. Hoe vaak krijg je niet de vraag: hoe gaat het met je?  Als je dan eerlijk zegt dat het niet zo goed met je gaat, dan merk je dat men het meer uit beleefdheid vroeg (vaak, niet altijd) en niet zit te wachten op de waarheid. Heb je nooit gewoon gezegd dat het goed gaat, terwijl dat totaal de waarheid niet was? Juist om niet te willen worden beschouwd als zeur of ‘lastig’. We leven meer en meer in een ik-cultuur waar het belang van de individu voorop staat en niet meer de groep als geheel. Eerder schreef ik daar al over in: Ik-cultuur versus Wij-cultuur.

Een in mijn ogen spijtige ontwikkeling, waarin minder en minder wordt gegeven om je medemens en men meer kijkt naar eigen geluk en zaligheid. Uiteraard kan je niet het leed en verdriet van iedereen op je schouders meenemen, maar af en toe even stilstaan bij iets wat een ander meemaakt of doormaakt is geen slecht iets. Mensen bakenen hun grenzen zo hard af. Je bent er voor directe familie en vrienden en de rest wat onder categorie kennissen valt, daar is geen ruimte meer voor compassie. De snelheid van het leven van vandaag de dag, dwingt je als het ware om daar niet meer bij stil te staan. Tot we massaal worden getriggerd op televisie via een inzamelactie van een ramp ergens in de wereld. We kopen onszelf af met het doneren aan goede doelen. Onze hedendaagse bijdrage aan de maatschappij iets buiten onze eigen veilige kring.

Heus, ook ik kan er niet altijd zijn voor iedereen, toch probeer ik er zeer bewust mee om te gaan om mensen die een luisterend oor nodig hebben of een schouderklopje niet direct te negeren als het wat verder van mezelf af staat. Sterker nog ik word vaak innerlijk gestuurd om juist die mensen te helpen, puur door er even te zijn. Daarover in een andere blog meer.

Persoonlijk zou ik willen pleiten voor meer aandacht voor de mensen om ons heen! Kijk iets verder dan je eigen kleine kring. Wees menselijk en geef je medemens wat aandacht en liefde. Vaak kost het weinig tijd en doet het veel goed bij de ander. Iedereen kan een klein beetje compassie uit onverwachte hoek gebruiken af en toe. Je hoeft niet iedereen te helpen of naar iedereen te luisteren en alle verhalen aan te horen om toch iets te kunnen bijdragen aan de maatschappij verder dan je eigen kleine wereld. De wereld is echt aan het doorslaan in individualisme!

 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten