Zal ik ooit een trouwjurk dragen en opnieuw trouwen?

Sinds ruim 5,5 jaar ben ik samen met de grote liefde van mijn leven. Beiden hebben we al relaties daarvoor achter de rug. Beiden al een keer eerder getrouwd en gescheiden. Heel lang heb ik geroepen dat ik nooit meer hoefde te trouwen, maar dit gevoel is gaan veranderen sinds ik manlief leerde kennen en nu zo intens gelukkig ben.

Tijdens mijn eerdere huwelijk heb ik geen trouwjurk gedragen, maar een ‘gewone’ jurk. Wij kozen toen voor een bescheiden trouwerij met een groep kleine groep intimi die eerst bij ons thuis werden ontvangen, meegingen naar het gemeentehuis en daarna hebben we gezamenlijk gegeten. In de avond was er een doorlopende receptie en een dag later vertrokken we op huwelijksreis. We kozen toen bewust voor een bescheiden feest en een grote huwelijksreis waar ik nog steeds mooie herinneren aan heb.

Zal ik ooit nog een trouwjurk dragen?

Het passen van trouwjurken heb ik wel al eens meegemaakt in mijn leven voor die tijd. Het was een heel bijzondere ervaring, die ik nooit zal vergeten. Of er nog een moment in de toekomst komt dat ik opnieuw trouwjurken mag passen en de allermooiste trouwjurk mag dragen op de dag dat manlief en ik, man en vrouw worden? Ik denk niet dat die dag dichtbij is. Helemaal zeker weten doe je het natuurlijk nooit, maar ik heb niet het gevoel dat manlief op korte termijn plannen heeft om een aanzoek te doen.

Ik ben een romanticus en ook wel een beetje traditioneel op sommige punten. Hoewel het heel modern is om als vrouw je man te vragen, zal ik dat niet doen. Zeker omdat ik weet dat de kans best groot is dat hij nee zal zeggen, omdat hij niet zo romantisch is ingesteld als ik en van mening is dat we alles op dat gebied al heel goed bij de notaris hebben geregeld. Waar hij zeker een punt heeft.

Nu ik de laatste jaren zo intens gelukkig ben met manlief neemt mijn verlangen wel toe om toch ooit nog te trouwen. Niet dat het feitelijk iets in het dagelijks leven zal veranderen, maar het gevoel zijn vrouw te zijn bij wet vind ik een fijne en vooral romantische gedachte. Het is puur gebaseerd op gevoelens en niet op rede, want op papier hebben we het zo geregeld dat er feitelijk wettelijk geen verschil meer bestaat tussen getrouwd zijn en de samenlevingsovereenkomst met dubbele testamenten die wij hebben opgesteld.

Romantische dromen

Ik kan mijn gevoelens niet eens goed naar mezelf toe uitleggen, want we zijn super gelukkig samen, genieten van onze kinderen en koesteren elke dag de dag dat we elkaar hebben leren kennen. Toch blijven de romantische gevoelens over trouwen en alles eromheen met regelmaat naar boven komen. Wat zou het mooi zijn als we samen onze trouwerij konden regelen, samen onze bruidsmode konden gaan uitzoeken. Samen bepalen hoe die speciale dag er dan uit zou komen te zien. Kleinschalig met intimi of het grootst mogelijke feest? Dichtbij huis of op een idyllische locatie? Met of zonder een huwelijksreis. Onze kinderen als bruidskinderen? Wie zouden we als getuigen vragen?

Nu ik zo intens van manlief houd, is het geluid van mijn romantische stemmetje op de achtergrond een fijn gevoel. Ik zal dus blijven dromen over de dag we ooit man en vrouw worden, ook al is de kans reëel dat die dag er nooit gaat komen. Manlief deelt mijn romantische gevoelens over een huwelijk niet. Hij gelooft niet in het instituut huwelijk en zijn gedachten daarover mogen er ook zijn. Accepteren van elkaar dat je op sommige punten anders denkt dan je partner is in mijn ogen heel belangrijk.

Mocht het nooit meer gebeuren dat ik een trouwjurk zal dragen, dan is dat iets waar ik best mee om kan gaan, het is geen heet hangijzer tussen ons. Ik kan heel gelukkig zo samen oud worden zonder ooit officieel zijn vrouw te zijn bij wet, temeer omdat ik dagelijks word bevestig in onze liefde voor elkaar en dat die veel dieper zit dan het instituut huwelijk.

Woon jij samen met je grote liefde zonder getrouwd te zijn en herken je jezelf in mijn verhaal?