Ontwerp zonder titel
|

Ontstressen en uitrusten lijkt eenvoudiger dan het is. | CO#44

Foto toont persoonlijke foto vanaf de achterzijde geschoten met een speeltuin op de achtergrond. Met een tekst overlay.

Het lijkt eenvoudig en toch is het lastiger dan ik in eerste instantie dacht: ontstressen en uitrusten. Sterker nog, het is knap ingewikkeld om bij te komen, terwijl het leven van alledag gewoon doorgaat. Althans dat is mijn ervaring en wellicht pak ik het niet op de beste manier aan. Toch, merk ik dat je al doende leert. Het is nu ‘eindelijk’ soort van gelukt om mezelf te gaan hervinden. De komende tijd is een periode van herstel.

Een eerlijke blog over mijn persoonlijke hobbels deze afgelopen (en komende) periode.

| CO#44 – een Columns Only blog

Mezelf hervinden kost tijd

Nu, met uk bijna 5 maanden oud, de normale schoolweken weer opgestart (hier begint nu vierde week na zomervakantie) en manlief weer goed in zijn werkritme, begint er een periode waarin ik probeer om alle emoties een plekje te geven.

Het leven is niet makkelijk, soms zelfs behoorlijk pittig. Toch blijf ik vinden dat ik een bofkont ben met een liefdevolle relatie, geweldige kinderen en dierbare vrienden. Ik prijs mezelf elke dag gelukkig, al is het niet enkel rozengeur en maneschijn.

Ik heb mezelf een tijd lang op een zijspoor gezet en dat moet worden hersteld. Dit deed ik overigens met liefde en volle overtuiging. Ik zou het zo weer doen. Het is een keuze die ik gemaakt heb voor onze liefde en ons gezin. Met nu een blije baby die kirrend vanuit de box zijn plezier deelt, terwijl ik deze blog typ.

Bijna 2 jaar samen

Over een ruime maand kennen we elkaar twee jaar en in die periode is er veel gebeurd. Het is logisch dat ik dit geestelijk allemaal (nog) niet heb verwerkt. Na hals over kop verliefd worden en beiden inzien dat het geen bevlieging is, kwam er een tijd van intensief heen en weer rijden tussen Enschede en Deurne (NB). Het gaan samenwonen in Enschede bleek de beste oplossing, dus lieten dochterlief en ik het Brabantse land achter ons. In Enschede moesten we wennen en het huis ons thuis ‘maken’.

Pittige zwangerschap en bevalling

De plannen om het huis een make-over te geven kregen al snel vertraging doordat ik zwanger werd van onze lieve knul. Het was een ronduit pittige zwangerschap. Ik zou het zo weer doen, maar het was echt een periode waarin mijn lijf functioneerde als ‘woning voor de baby’ en deed waar het zelf zin in had. Met als gevolg een halve zwangerschap amper kunnen lopen en stikken van de pijnen. (Bekkeninstabiliteit) De rolstoel werd dan ook een goede vriend vanaf 20 weken en verruimde mijn leven enigszins. Daarnaast kreeg ik een geestelijke terugval (prenatale depressie) en voelde ik me ronduit ziek de eerste maanden.

De geboorte bracht een wondertje op de wereld. We koesteren onze kerel nog elke dag en genieten volop van zijn snelle ontwikkelingen. Helaas ging ook de bevalling verre van soepel. Buiten dat de baby niet wilde indalen en ik daardoor ongewild door moest lopen tot 41 weken, bleek de bevalling zelf ondanks vlotte ontsluiting een regelrechte nachtmerrie met een spoedkeizersnede. Uiteraard vergeet je veel als je je zoon in je armen mag nemen, maar de gedachte dat ik de keizersnede niet zou overleven, onderweg naar de operatiekamer, heeft maanden lang nagedreund. Keer op keer, herhaalde de gebeurtenis zich en voelde ik mezelf afscheid nemen van het leven.

Verhuizing naar Nijmegen

Met een onverwachte promotie moest er daarna ook nog snel verhuisd worden en waren we 2 weken na de bevalling al bezig met het zoeken van een nieuwe woning. Kraamtijd heb ik gevoelsmatig niet gehad. De stress bleef hoog, er moest een huis worden gevonden en verhuisd in de zomermaanden zodat dochterlief direct in het nieuwe schooljaar zou kunnen beginnen in Nijmegen.

Dit is gelukt, maar betekende wel dat we op de dag dat onze baby 3 maanden oud was gingen verhuizen. Je kan je vast de stress vooraf en naderhand voorstellen. We hadden het gelukt dat het werk van manlief de verhuizing regelde dus alles werd ingepakt. Ik had het liever zelf gedaan, maar nog herstellende van de operatie was dat geen optie. Feitelijk had ik al te veel gedaan door toch in het nieuwe huis te gaan schilderen en het geheel gereed te maken voor onze komst.

Alles nieuw

Dan woon je ‘ineens’ in een nieuwe woning in een nieuwe stad. Met stapels dozen die schreeuwen om te worden uitgepakt en energie die nergens te vinden lijkt. Toch ga je door, op de automatische piloot.

Inmiddels zijn ongeveer driekwart van de dozen uitgepakt en is de woning leefbaar (zolang je de zolder negeert). Dochterlief heeft haar eerste schoolweken achter de rug en hoewel ze nog wat zorgen heeft over het ontstaan van pesterijen (zoals op de vorige school), lijkt het goed te gaan. Haar eerste speelafspraak is al achter de rug en het was leuk.

Manlief begint zijn draai te vinden in zijn nieuwe functie op de Radboud Universiteit en is daar druk mee en ik ben druk met het zorgen voor uk en proberen alles een plekje te geven, naast alle overige dagelijkse taken.

Tussendoor ontstressen en ontspannen

Feitelijk moet ik, tussen het normale dagritme door, tijd vinden voor mezelf. Met een baby zijn de dagen niet goed voorspelbaar. De ene dag speelt en slaapt hij veel, de andere is hij minder fit en hangerig. Voorgenomen dagindelingen worden dan ook om de haverklap bijgesteld aan de behoeften van de kinderen. En daarnaast dien ik ook nog rekening te houden met mijn geestelijke gesteldheid die door het bipolair zijn ook niet altijd voorspelbaar is.

Kortom: ontstressen en ontspannen is een uitdaging. Toch begint dit steeds meer te lukken. Dit door heel bewust keuzes te maken. Ik probeer altijd veel ballen omhoog te houden en verwacht van mezelf 100% inzet als moeder, partner en vriendin.

Uit ervaring weet ik dat ik hier niet mee door kan gaan, wil ik niet totaal opgebrand eindigen. Feitelijk erken ik al dat ik emotioneel verre van lekker in mijn vel zit en overspannen ben. Met alle gebeurtenissen van de afgelopen 2 jaar, vind ik het niet echt een verrassing dat mijn lijf en geest ho zeggen. Dus ben ik de sneltrein uitgestapt en boemel ik nu met de stoptrein verder van station naar station. Ik neem rust elke halte en kom op deze manier ook op de volgende bestemming, enkel op een iets rustiger tempo.

Rustiger aan

Letterlijk heb ik dus mezelf een soort van handrem opgelegd. Ik neem heel bewust minder zakelijke opdrachten aan. Blog minder regelmatig en zeker niet zoveel als ‘normaal’ is bij Onlybyme op dit moment van het jaar. Dus geen 1 of meerdere blogs per dag. Het zal komen zoals het komt.

Minder opdrachten betekent minder druk dat het bloggen ‘moet’. Meer persoonlijke blogs zonder een verwachting erachter van een externe partij. Zelfs boeken die ik wil lezen en recenseren schaf ik meer en meer zelf aan, om niet een bepaalde druk te willen voelen om tijdig te leveren. Ik heb te lang veel te veel van mezelf gevergd en dat betaalt zich nu uit in het heel snel overprikkeld zijn.

Snel overprikkeld

Het hoort bij overspannen zijn, gaf mijn huisarts als verklaring. Ik kan door ‘weinig’ totaal overprikkeld raken. Een monotoon geluid op de achtergrond, spelende kinderen, muziek, beelden die flitsen, etc. Ook haal ik de kleuren standaard door elkaar en kan ik niet op woorden komen. Mijn bovenkamer zit ‘vol’ en geeft op deze wijze signalen dat ik echt rust moet nemen.

Het voelt alsof de controle over mezelf is overgenomen door een niet beïnvloedbaar brein, dat het niet langer duldt dat ik doorga wanneer het blijkbaar tijd is om te rusten. De overprikkeling zorgt ervoor dat ik geregeld totaal uitgeput ben en dien te rusten. Doorgaan gaat niet, probeer ik dat toch, dan grijpt mijn lijf in door een migraine aanval of andere wijze waardoor ik eenvoudig weg niet meer verder kan en wel moet rusten.

Mezelf hervinden: ik ben onderweg

Ik prijs me gelukkig, met een liefdevol gezin en lieve vrienden. Ze zijn er voor me en geven me de rust en ruimte om bij te komen. Heel bijzonder om te ervaren. Het moeilijkste is dat ik van mezelf nog steeds verwacht dat ik 100% doorga en steeds er tegenaan loop dat dat nu geen haalbare kaart is. 70% is echt maximaal op dit moment, als dat al realistisch is. Ik voel me daardoor dagelijks te kort schieten en moet keuzes maken. Wat doe ik wel en wat laat ik even voor wat het is?

Toch merk ik dat het erkennen van het overspannen zijn me nu helpt. Ik mag nu een stap terug nemen. Het is goed dat ik dat doe. Ook mag ik me soms ongelukkig voelen, los van het feit dat ik heel gelukkig ben. Dan kan samengaan en mag er zijn en de ruimte hebben. Mijn gevoelens mogen er zijn, stuk voor stuk, en een plek krijgen vanwaar ik weer op een stabielere wijze door kan.

Tot slot, heeft mijn eeuwige bewijsdrang dat ik een bijdrage wil leveren aan de maatschappij, niet bijgedragen aan mijn geestelijk welzijn. (Afgekeurd, WAO, bipolair) Het continu ‘moeten’ opboksen tegen vooroordelen. Het door blijven gaan, terwijl er genoeg signalen waren die al langere tijd aangaven wat meer rust in te plannen. Het is niet de oorzaak geweest van deze overspannenheid, maar heeft zeker geen positieve bijdrage gegeven. Het is zoals het is.

Wordt vervolgd.

Nawoord

Wellicht vraag je je af waarom ik dit zo persoonlijk beschrijf? Ik ben de fase van mezelf schamen voor een mindere periode in mijn leven voorbij. Dat heeft me in het verleden niet verder geholpen en ik merk dat het juist wel verwoorden van mindere momenten, mij helpt. Het van me af schrijven als het ware. Het is niets om me voor te schamen, ik weet waarom het is ontstaan en ik had niets kunnen doen om het te voorkomen.

Juist niet verbergen dat je mens bent en kwetsbaar, maakt het leven in mijn ogen zoveel meer waard. Er wordt in de ‘sociale wereld’ al vaak genoeg een beeld gecreëerd dat alles perfect dient te zijn om aan de norm te voldoen.


Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten