In de eerste Column Only is te lezen hoe de verhuizing verliep. Laten we het erop houden dat dit niet geheel volgens plan is gegaan. 😉 (understatement) Sinds vrijdag 29 juni wonen we samen op papier en had ik nog een ‘rare week’ in het Brabantse land voor ik afgelopen vrijdag 6 juli definitief richting het Twentse land reed met een auto vol spullen. Deze Column Only een kijkje in mijn gevoelswereld van het moment: op visite in mijn eigen huis.

#2 – Op visite in mijn eigen huis

—- Lees onderaan deze blog over het ontstaan van Column Only’s —–

Samenwonen is nogal overweldigend

Feitelijk kan ik deze blog het beste over meerdere dagen schrijven om alle emoties te ‘vangen’. Mijn gevoelswereld is namelijk nogal van het moment afhankelijk. Er gebeurd zoveel van binnen. Het gevoel benadert het denkbeeld in een sneltrein te zitten, met soms stations die aan me voorbij gaan zonder de mogelijkheid om even uit te stappen.

Stilstaan lijkt ineens heel aantrekkelijk en liefst zou ik dan ook geregeld aan de noodrem trekken, maar die zijn in de nieuwe treinen niet meer zichtbaar aanwezig. Dus ben ik genoodzaakt om door te reizen naar een halte waar de trein stopt, om daar een break te nemen, wat te eten en de nieuwe ervaringen tot me te nemen. Vol overweldigende en onrust veroorzakende gevoelens.

Samenwonen met de liefde van mijn leven is naast een gevoel van hemels geluk, ook een roller-coaster aan emoties die nog even een weg dienen te vinden.

Ineens is op visite niet meer van toepassing, nu woon ik daar (euh… hier)

Verhuizen over grote afstand is best een stressvolle gebeurtenis, zeker indien je naast voor jezelf ook de zorgen hebt om dochterlief. Ook zij dient te wennen aan een nieuwe omgeving, moet afscheid nemen van haar oude omgeving, school en vriendinnen.  En dan nog het regelen van de verhuizing zelf (wat gaat er mee en wat blijft er achter). Kortom: ik ben de afgelopen maanden bezig geweest met regelen en zorgen voor. Daarbij bleef geen tot weinig ruimte over voor mezelf en denken aan de situatie na de verhuizing.

Samenwonen, en nu?

Ineens is het feit daar dat je samenwoont, maar dit nog niet ‘voelt’. Ik ben hier nu, onze spullen her en der in huis in dozen verspreid. Steeds meer spullen, die zich met de spullen van vriendlief en zijn zoon vermengen en een klein beetje Barbara in het nieuwe huis Only brengen. Maar me thuis voelen, nee dat is nog te vroeg. Nog steeds voel ik me op visite in mijn eigen huis. Zaken die me eerder niet opvielen, of beter gezegd, niet mijn focus hadden, voelen nu anders.

Grijs is erg grijs

Die grijze muur is toch wel erg grijs, en ik ben als persoon alles behalve grijs. 😉 De behoefte ontstaat om het huis (ook) meer van mij te maken zodat het echt ‘ons’ huis wordt. Nu krijg ik daar alle ruimte voor, sterker nog, ook vriendlief wil graag samen een start maken en dus gaat de look van Huize Only nog drastisch veranderen de komende tijd.

Zondag rustdag

Veel is wennen, zo zijn de winkels hier veelal op zondag gesloten, daar waar ik voorheen vaak rustig naar een bouwmarkt kon rijden in de buurt is dat hier echt afhankelijk van de koopzondagen. Zo stonden we dus voor een dichte deur deze zondag met het idee om alvast verf en toebehoren in te slaan. Er moet nodig meer kleur in huis, maar het zal moeten wachten tot de winkels me willen binnenlaten.

Vele bomen in het bos

Met een hoofd vol plannen en genoeg te doen om me maanden zoet te houden is er geregeld een moment van kortsluiting. Waar in hemelsnaam te beginnen? Het voelt als een groot bos vol bomen die ik door de massa haast niet meer ontwaar. Structuur aanbrengen door het geheel te groeperen is haast onbegonnen werk en dus is het simpelweg boom voor boom aflopen en doen wat er gedaan kan worden. Wat weer het lastige met zich meebrengt dat er elke keer weer vele bomen zijn om uit te kiezen om daarna naar toe te lopen.

Je raad het al, echt sprake van veel gestructureerde arbeid is er niet. Ik doe dus wat op dat moment goed voelt en zoals ik boven al omschreef is dat vaak ook juist even willen stilstaan en in het hoekje van de bank alles tot me laten komen en bezinken. Wat nu? Wat hierna? En dan?

Structuur aanbrengen, hoek voor hoek

Inmiddels ben ik in de keuken begonnen. De zwarte lamellen hebben inmiddels al moeten wijken. Vandaag (maandag) ben ik begonnen aan de ramen. De rolgordijnen volgen nog maar er is al een eerste sfeerverandering zichtbaar.

Eigenlijk was het plan om de woonkamer muren te gaan verven, maar nu ik een start heb gemaakt in de keuken ga ik daar eerst de muren een andere kleur geven. (Ook daar nu nog grijs.) De veranderingen zullen terugkeren in (nog te schrijven) inspiratieblogs hoe met kleine en grotere wijzigingen je interieur op te frissen. Mijn DIY hart begint al harder te kloppen. Bovenstaande foto komt uiteraard binnenkort terug in een inspiratieblog over raamdecoratie. 😉

Rustig aan wennen in Enschede en omgeving

Ik voel me mega gelukkig, want ik woon nu eindelijk samen en we hoeven niet meer uit elkaar en steeds naar elkaar toe te reizen, maar ik kom mezelf nu geregeld tegen. Het voelt alsof het niet klopt, alsof ik elk moment hier weer de deur achter me dicht kan trekken, terug onderweg naar Brabant.

Klussen in huis helpt!

Al moet ik zeggen dat dit gevoel (dat het niet klopt), nu ik een aantal dagen hier in Enschede ben, wel begint af te nemen. Vooral het actief bezig zijn om de woning van ‘ons’ te maken helpt. Als je na een dag ‘klussen’ ‘s avonds op de bank naar je resultaat kijkt en een blije man thuis ziet komen vol verwondering over wat een paar wijzigingen kunnen doen, dan geeft dat een heel goed gevoel.

Het voelt nog niet als definitief

Samenwonen in een (voor mij) nieuw huis, heeft tijd nodig om echt als definitief te voelen. Al moet ik zeggen dat ik in de keuken nu al echt een gevoel van ‘mijn keuken in wording’ begin te krijgen. Als de spierpijn het toelaat is morgen de bouwmarkt de gelukkige. Verf halen en verder in de keuken.

Ook staan daar nog meerdere dozen die erom schreeuwen te worden uitgepakt. Enkel is dat niet enkel een kwestie van uitladen en ergens ‘erbij’ stoppen, nee de gehele keukenindeling moet worden aangepast. Daar ik degene ben die merendeel zal zorgen voor de maaltijden, is het in mijn ogen logisch dat alles een plek krijgt waar ik goed mee uit de voeten kan. De heren hebben inmiddels besloten me mijn gang te laten gaan. Liefde gaat blijkbaar echt door de maag. 😉

Leuk dat je deze persoonlijke Column Only hebt gelezen. Volgende week weer een update!

Barbara

 

 

 

---

 

Waarom Column Only’s?

Gezien het leven bij ons zelden saai is (understatement) en ik al jaren geregeld uit tegen dierbaren dat ik er boeken over vol kan schrijven (en er nooit aan toekom om ook daadwerkelijk te gaan schrijven) is het idee ontstaan om er wekelijks een column aan te wijden. Een persoonlijk kijkje in ons leven, met recente en eerdere voorvallen als inhoud.