backpain g2438d9394 1280
| |

Het gaat niet helemaal top qua gezondheid | Persoonlijke blog

Het is al langere tijd geleden dat ik echt een persoonlijke blog heb geschreven over mijn eigen uitdagingen in het leven. Deels was dit omdat ik niet wilde dat dit openbaar zou worden. Ook nu voelt het nog erg met de billen bloot gaan. Toch heb ik besloten erover te schrijven, juist omdat ik van mening ben dat ik me niet hoef te schamen en dit anderen die iets soortgelijks meemaken wil meegeven.

Als je gezondheid je in de steek laat, met welke oorzaak ook, is er geen reden tot schaamte. Je hebt hier niet om gevraagd.

Het gaat niet helemaal zoals ik zou willen

Niemand vraagt erom dat je gezondheid je in de steek laat en toch is het tegenwoordig haast ‘not done’ om je ziek te melden. Zeker als het niet zichtbaar of overduidelijk is, wat je mankeert. In onze altijd maar doorrazende maatschappij is het voor veel mensen een strijd om dagelijks te voldoen aan de ‘standaard’ waarbij men wordt geacht te werken, een gezin draaiende te houden inclusief de vele neventaken die daaraan vast zitten, sociaal actief te zijn en natuurlijk ook nog een sport beoefenen.

Feitelijk is de vorige subtitel een understatement: het gaat totaal niet zoals ik zou willen!

Nu ben ik veeleisend naar mezelf toe en wil ik standaard meer dan ik kan in de uren die de dag heeft (en mijn energie me toestaat) en dat geeft behoorlijk wat frustraties.

Door het ervaren van negatieve reacties (uit de maatschappij en ook vanuit mijn eigen omgeving) over mijn geestelijke uitdagingen, in het verleden, ben ik als reactie daarop enkel meer van mezelf gaan eisen. Er is een soort bewijsdrang ontstaan waarin ik laat zien dat ik het wel kan. Dat ik wel ‘normaal’ kan functioneren, wat dat ‘normaal’ dan ook mag zijn.

Ik vind dat ik het ‘allemaal tegelijktijd moet kunnen’: studeren, een bijbaan in de zorg (afgewisseld met periodes stagelopen voor mijn opleiding) en een jong gezin met 3 kinderen van 1, 2 en 11 jaar ‘managen’ als mama(44) met vele nevenfuncties. Een lieve, steunende partner voor mijn kanjer, sociale contacten onderhouden met mijn vrienden en sportieve activiteiten ondernemen. Mijn persoonlijke uitdagingen* in het leven maken het allemaal nog een stapje zwaarder, maar ik wil daar in de praktijk niets van weten en zie het enkel als een persoonlijke tekortkoming als ik merk dat het me teveel word.

* Ik ben bipolair II. De lichtere vorm van manisch depressief die zich bij mij met name uit in hypomane episodes in een rapid cycle. Ik schreef eerder een aparte informatieve over hoe het is om met hypomane episodes te leven.

Ik wil teveel, zeker nu ook mijn lijf nee zegt.

Het is (te) veel wat ik dagelijks probeer te bolwerken. Ik wil altijd meer dan lukt en de balans daarin zoeken blijft lastig. Het is ingewikkeld voor mij om een voldaan gevoel te hebben wanneer er zaken zijn blijven liggen, die ik had gedacht al lang af te hebben.

Dat er na de laatste bevalling met keizersnede nog extra fysieke klachten zijn bijgekomen is iets wat ik te lang heb geprobeerd te negeren. Eerst door het slikken van pijnstillers (niet voelen en gewoon doorgaan) en daarna door het omzeilen ervan of het toepassen van warmtetherapie en daarna ging het wel weer. Helaas namen de klachten de laatste maanden enkel toe. De fysiotherapeut gaf aan dat het wel langere tijd gaat duren eer de klachten weer onder controle zijn. Ook sta ik op de wachtlijst bij de reumatoloog, maar dit gaat nog even duren.

Elke dag pijn, waardoor extra vermoeid en geestelijk wankeler

Handen in de rug die pijn aanduiden.
Bron: Pixabay

Mijn leven is door de chronische pijn in de onderrug en bekkenregio sinds de laatste bevalling behoorlijk veranderd. Gelukkig is de pijn niet elke dag even erg, maar wel in die mate aanwezig dat ik met grote regelmaat pijnstillers moet gebruiken om de normale dagelijkse dingen te kunnen doen. Ook begint elke dag met ongeveer een uur warmtetherapie om de rugspieren te ontspannen. Op slechtere dagen moet ik vaker rust nemen om de pijn draaglijk te houden.

Daarnaast heb ik al jaren last van reumatische klachten waaronder veel pijn in mijn vingers, handen en polsen. En zit de nek- en schouderregio al vast zolang ik me kan herinneren omdat ik vooraan heb gestaan bij het uitdelen van een behoorlijke boezem. 😉 Hoewel ik heel lang resoluut nee heb gezegd tegen de optie om een borstverkleining te ondergaan, is dat inmiddels toch anders geworden. Ik begin me te realiseren dat het verkleinen van mijn H-cup ook positief zal bijdragen aan mijn schouder-, nek- en rugspieren hoog in de rug en daarmee ook indirect op de onderrug. Zeker na het zien van voorbeelden van resultaten ben ik aan het nadenken over deze stap. Ook nu we ons gezin compleet hebben is het maken van die stap voor mij eenvoudiger om te overwegen.

De reumatoloog gaat de pijn niet wegnemen, daar heb ik geen illusies over, maar toch is het tijd voor het laten stellen van een diagnose. Bij de pijn in de bekkenregio heb ik het vermoeden dat de oorzaak daarvan moet worden gezocht bij de keizersnedes van twee zwangerschappen vrij snel achter elkaar. Ook een andere gynaecologische ingreep kan daar aan bijdragen. Het is nu afwachten op mijn eerste afspraak bij de reumatoloog dit jaar, met voorlopig nog geen duidelijke datum vanwege de oplopende wachtlijst in verband met Corona en daarna eventueel een doorverwijzing naar een andere specialist.

Ik krijg mijn agenda niet meer gedraaid zoals ik zou willen

Mijn dagelijkse agenda heb ik moeten aanpassen. De pijn heeft me hiertoe gedwongen, maar ‘dat’ accepteren is iets wat nog steeds gaande is.

Het is zelfs de vraag of ik kan blijven doen wat ik wil doen. Kan ik wel als verpleegkundige aan het werk, na het afronden van de studie (en is het haalbaar de studie af te ronden met nog een aantal intensieve stages)?

In eerste instantie heb ik deze vragen vooruit geschoven door studiejaar 22/23 een tussenjaar te nemen, zodat het daarna thuis iets rustiger wordt met de jongens dan beiden een eind richting de basisschool. Er moeten dan wel verbeteringen zijn opgetreden qua klachten, maar nu al een definitieve beslissing nemen met nog mogelijkheden om te onderzoeken en eventueel klachten te verhelpen, is nog te vroeg. Wordt vervolgd.

Positief blijven denken

Het weer iets actiever bloggen (hier en op Onlylifestyle.nl)doet me geestelijk in ieder geval goed. De afleiding die het geeft van de pijn en ook het plezier aan het bloggen zelf, werkt stimulerend. Het gevoel dat ik bezig ben en blijf, ook al wil mijn lijf veel minder dan ik zou willen, geeft me een goed gevoel.

Daarnaast probeer ik veel knuffeltijd te pakken met de jongens en mijn dametje individueel aandacht te geven. De kleine dingen tellen immers het zwaarst in het ervaren van gelukkige momenten en dat ben ik me erg bewust. De ene dag lukt dit uiteraard beter dan de andere, afhankelijk van hoe het gaat. Soms slaap ik zo slecht door de pijn dat ik half verdoofd de dag doorbreng en tussendoor moet gaan rusten. Kortom: ik probeer er het beste van te maken.

Wordt vervolgd.



Eerder verschenen persoonlijke blogs:

Wat heeft 2022 voor ons in de planning?

Het einde van het jaar nadert rap; ons jaar is omgevlogen.

Een noodgedwongen studiebreak. Soms zit het mee, soms ….

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten