Strijden met prioriteiten
Een tijd terug, toen mijn buik nog gevuld was, met de spartelende voetjes en handjes van onze zoon, schreef ik een brief aan mijn dochter. Ik was op en top hormonaal en niet helemaal toerekeningsvatbaar, maar als ik de brief nu terug lees, ben ik blij dat ik hem geschreven en bewaard heb:
Lieve kleine meid,
Daar lig je dan, voor het eerst in je grote meiden bed, in je grote zussen kamer. Nog zo klein, maar al zo’n groot mensje. Twee jaar geleden, zat je nog veilig in mama’s buik en wisten we nog niet half, hoeveel je ons leven zou veranderen. We kunnen niet meer zonder je, maar nu liggen er daar in jouw oude kamer weer allemaal kleine kleertjes en moeten we straks onze aandacht verdelen over jou en je kleine broer. Een nieuwe uitdaging. Ik hoop met heel m’n hart, dat ik je alle aandacht kan blijven geven, die je verdient en dat je nog verder opbloeit tot een mooie gelukkige meid. Ik zal er hoe dan ook voor je zijn, zelfs als het even lijkt, alsof ik je niet hoor, als je broertje weer om eten schreeuwt.
Je bent en blijft voor altijd mama’s mooie prinses.
Liefs,
Mam
Wennen aan nieuwe situatie
De afgelopen 3 maanden zijn op zijn zachts gezegd rumoerig geweest. De bevalling, het verlies van dierbare familieleden en huisdieren, zieke familieleden, de ziekenhuisopname van onze zoon, al vlak na zijn geboorte en de algehele verandering in een gezin met een ‘newborn’ is mij niet in de koude kleren gaan zitten. Omdat het ritme ook continu veranderde, kwam ik ook niet goed op gang en deed ik vaak niks, omdat er TE veel te doen was.
Inmiddels slaapt de kleine man door en eet hij op vaste tijden. Hierdoor heb ik wat meer rust gevonden en draait het huishouden ook weer op volle toeren. Maar nu merk ik, dat ik mijn prioriteiten heb verschoven. Mijn huis is dagelijks opgeruimd en zowaar ook best schoon, wat überhaupt al knap is, met al het loslopend wild in huis. Maar ik begin te merken aan Evy, dat ze meer aandacht van me vraagt.
Prioriteiten stellen
Daar zit dus het probleem. Als ik de halve dag aan het opruimen ben en daarnaast ook het eten maak, 4 van de 5 flessen aan Dexx geef en de was doe dan zijn de +/- 18 uren uit mijn dag ook al vrij snel op en daarmee ook mijn energie.
Als papa haar ’s avonds dan op bed nog een verhaaltje voorleest, zou ik het liefste bij ze gaan liggen. Toch doe ik het vaak niet. Dat half uurtje dat zij samen boven zijn en even kwaliTIJD hebben, kom ik even bij. Kruip ik even op de bank, met onze zwarte kater en doen we even helemaal niets. Vaak vind ik de rust niet om dit langer, dan even vol te houden. Het huis ligt immers nog steeds (of eigenlijk alweer) vol met speelgoed, afwas en vieze kleren. Maar nu hoor ik dus mijn lievelingetjes door de babyfoon lachen van plezier en weet ik, dat ik kostbare momentjes mis. En waarvoor? Een opgeruimd huis? Ik vraag me af wat Evy zich later herinnert. Een opgeruimd huis of de plezier die ze met papa en mama had voor het slapen gaan.
Toch maar weer mijn prioriteiten veranderen dus. Als het een beetje meezit, heb ik tegen de tijd dat de kinderen het huis uitgaan, een goede balans gevonden tussen hun en het huishouden en dan beginnen we weer helemaal opnieuw.