Tokyo Tapes geeft een mooi beeld van een andere cultuur, een cultuur waarmee de meesten van ons weinig ervaring hebben.

Recensie Tokyo Tapes nr 6-4

Inhoud

Commissaris Yoshinobu Mikami is nu persofficier in het politiehoofdkwartier van Prefectuur D en daar is hij niet erg tevreden mee. Hij is jarenlang rechercheur geweest bij de Tweede Divisie van de Criminele Recherche maar is, door een overplaatsing, van die functie ‘beroofd’. Wanneer, door een kwestie van anonimiteit in de berichtgeving, zijn relatie met de verslaggevers verbonden aan zijn afdeling op korte termijn bergafwaarts gaat, moet hij alle zeilen bij zetten om dit weer goed te maken.

Bijna gelijktijdig met dit voorval wordt er ook weer aandacht gevestigd op een oude zaak, Zes Vier. 14 Jaar geleden werd het zevenjarige meisje Shoko ontvoerd. Het losgeld werd door de ontvoerder meegenomen en later werd het lijk van het meisje gevonden. De moordenaar is nooit gepakt en dit is een grote blaam voor de Japanse politie.

Mikami was indertijd ook betrokken bij de zaak en wanneer hij er nu weer mee geconfronteerd wordt, valt hem de afkeurende houding van Shoko’s vader op, ten opzichte van de politie. Waarom is deze man zo boos? Tijdens zijn eigen zoektocht naar de waarheid komen er steeds meer politieke spelletjes binnen de politiemacht naar de oppervlakte. Mikami probeert zich staande te houden in dit ‘strijdgewoel’ maar mag het belang van zijn gezin ook niet uit het oog verliezen. Hij en zijn vrouw Minako wachten al geruime tijd op de terugkeer van hun vermiste dochter, Ayumi, die van huis is weggelopen.

Als Mikami erg tegen de haren van zijn superieuren in strijkt, kunnen die het zoeken naar zijn dochter wel eens op een erg laag pitje zetten….en kan hij zichzelf dát vergeven? Waar ligt Mikami’s hart en trouw? Bij Administratieve zaken waar hij zich een loopjongen voelt maar nu een functie te vervullen heeft? Of toch nog steeds bij Criminele Recherche, waar hij het gevoel had écht onderdeel van het politiesysteem te zijn?

Persoonlijke Leeservaring

Evy: Ik snap waarom het boek bij de ‘thrillers’ thuishoort, maar toch ontbreekt de spanning voor mij. Wat niet betekent dat ik niet genoten heb. In tegendeel, het was een verademing om een keer iets helemaal anders te lezen!

Het is een complex boek, er zijn erg veel personages en elk personage heeft zijn eigen agenda . Alle personages worden voorgesteld en krijgen hun eigen karakter toebedeeld, wat wel zorgt voor een ‘echt’ gevoel. Ik kon me een beeld vormen van elk personage, alsof ik naar een film keek. Het speelt zich in Japan af, waar ik nog nooit geweest ben en ik heb dan ook totaal geen voeling met de machtsspelletjes binnen het politieorgaan. Dat wordt allemaal mooi beschreven in het boek maar ik moest er wel aan wennen.

Doordat de namen allemaal ‘vreemd’ klinken vergeet ik ook steeds weer ‘wie waar zit’ en wat de machtsverhoudingen zijn tussen de verschillende leden van het korps. Iedereen lijkt elkaar goed te kennen en achter elkaars rug om hun ‘zaakjes’ te willen regelen.

Dit boek is perfect voor lezers die zich graag willen vastbijten in een boek. Want, toegegeven, het leest erg vlot maar je moet er wel de aandacht bij houden om alle valstrikken, die de personages voor elkaar neerleggen, te ontdekken. Tokyo Tapes geeft een mooi beeld van een andere cultuur, een cultuur waarmee de meesten van ons weinig ervaring hebben. Het is wel een boek om te lezen met een notitieboekje bij de hand. Of je kan het lezen, en daarna nog een keer herlezen om álles te begrijpen.

Gerelateerd: