Ik zie jou

Recensie Ik zie jou, Clare Mackintosh

Ik zie jou is een thriller waar je zelf ook haast paranoia-trekjes van kan krijgen.

Ik zie jou

| auteur: Clare Mackintosh | uitgeverij: De Fontein | paperback en E-book | recensent: Inge van de Vegte |

Recensie Ik zie jou

Inhoud

Het verhaal wordt verteld vanuit Zoë, in de ik-vorm. Verder zijn er hoofdstukken waarin agente Kelly de hoofdrol speelt, afgewisseld met een aantal cursief gedrukte stukken, waarvan je niet weet wie er achter zit.

Ik zie jou begint met de metrorit van Zoë van haar werk naar huis. Om de tijd te doden bladert ze in een krant, totdat ze een foto van zichzelf tussen de contactadvertenties ziet staan. Er staat een website bij, maar als ze daarheen gaat wordt er om een wachtwoord gevraagd. Ook is het genoemde telefoonnummer niet bereikbaar. Thuis gekomen laat ze de foto meteen aan Simon, haar vriend, en haar kinderen Katie en Justin zien. Zij zijn er echter niet van overtuigd dat het Zoë is op de foto en lachen haar bezorgdheid weg.

Ze probeert het naast zich neer te leggen, maar het mysterie wordt alleen maar groter als ze opmerkt dat er elke dag een foto van een andere vrouw bij de advertenties staat. Als ze een paar dagen later tijdens een nieuwsitem op tv over een moord, opeens één van die vrouwen herkent, weet ze dat ze gevaar loopt. Ze beseft dat ze dit niet meer alleen af kan handelen en schakelt de politie in.

Wie zit er achter die advertenties? Wat is er met haar voorgangers gebeurd? Waarom heeft ze het gevoel dat ze regelmatig gevolgd wordt? Is Simon wel eerlijk tegen haar? Kan ze de nieuwe, veel oudere vriend van Katie wel vertrouwen?

Persoonlijke Leeservaring

Inge (34):  Meteen al bij het eerste hoofdstuk werd ik meegezogen in het verhaal, het leek wel alsof ik zelf in de metro stond, tussen de stinkende en in m’n nek hijgende reizigers.

Tijdens het lezen vond ik het al raar dat Zoë begint te twijfelen of zij het wel is op die foto, ik neem aan dat je jezelf toch wel herkend? Of zou je in deze situatie overal aan twijfelen, zelfs aan jezelf?

Zijdelings worden er een aantal personages bij gehaald, die naar mijn idee een wat grotere rol hadden mogen spelen (bijvoorbeeld de straatmuzikante, Carl die in hoofdstuk 2 gearresteerd wordt).

Wat een onverwacht einde! En dan ook nog die epiloog! Het is een beetje ongeloofwaardig, maar ik ben wel terug gaan bladeren om te kijken of ik aanwijzingen had gemist. Dat is volgens mij niet het geval, maar als dat zo zou zijn zou het ‘bam-effect’ ook niet zo aanwezig zijn geweest.

Gelukkig reis ik niet met het openbaar vervoer naar mijn werk, ik denk dat ik toch wel wat paranoia-trekjes zou hebben na het lezen van dit boek. 

Mea Culpa ligt nog steeds op mijn te lezen stapel, maar komt na Ik zie jou wel wat hoger te liggen. Ik kan dus niet vergelijken, maar Ik zie jou is wat mij betreft een aanrader!

 

Gerelateerd:

Disclaimer: deze recensie betreft een samenwerking.

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten