Bij deze psychologische thriller, Ik tel tot tien, raad ik aan de achterflap niet vooraf te lezen.

| auteur: Linda Green | uitgeverij: Boekerij | paperback en E-book | recensent: Inge van de Vegte |

Recensie Ik tel tot tien

Inhoud

Lisa is een hardwerkende vrouw, die daardoor al regelmatig ‘mijlpalen’ in het leven van haar kinderen heeft gemist. Inmiddels heeft de hele familie al de verrichtingen van haar dochter Ella op het klimrek gezien en ze beseft dat het tijd wordt dat ze dat ook met eigen ogen ziet. Maandag gaat Ella voor het eerst naar school, dus Lisa besluit vrijdagmiddag vrij te nemen om nog wat tijd met haar door te kunnen brengen.

Ella komt net terug van het feest van een vriendje waar ze een mooie rode ballon heeft gekregen, die moet natuurlijk mee naar het park! Omdat Ella haar handen vrij moet hebben op het klimrek krijgt Lisa de belangrijke taak de ballon vast te houden. Maar dan gaat haar telefoon… Had ze maar nooit opgenomen… Als ze zich omdraait om Ella te gaan zoeken gaan nog niet meteen de alarmbellen af, het komt wel vaker voor dat Ella zich héél goed verstopt.

Pas als ze beseft dat vreemde mensen Ella opeens ook aan het zoeken zijn raakt Lisa in paniek, hoe heeft ze haar dochter uit het oog kunnen verliezen?! Is Ella weggelopen? Is ze meegenomen? Zal er een verzoek om losgeld komen? Leeft ze überhaupt nog!? Allemaal verschrikkelijke vragen, waar je als ouder in die situatie de meest verschrikkelijke antwoorden op zal verzinnen…

Persoonlijke Leeservaring

Inge (34): Waarschijnlijk de nachtmerrie van elke moeder; je kind kwijtraken, op welke manier dan ook. Ik denk dat er zeker verschil zit in hoe Ik tel tot tien beoordeeld wordt tussen vrouwen die wel en die geen kind(eren) hebben. Sinds begin dit jaar val ik onder de eerste categorie, gelukkig speel ik nog geen verstoppertje met hem (buiten het verstoppertje spelen onder het dekbed). Tegen die tijd verwacht ik dat dit boek nog wel een paar keer in m’n gedachten naar boven zal komen.

Voor mij ligt er een onderliggende boodschap in dit boek; in de huidige maatschappij wordt er wel heel veel aandacht geschonken aan onze telefoons, in plaats van aan elkaar. Ik weet natuurlijk niet of het zo bedoeld is, maar ik zal hier zeker op proberen te letten.

Het verhaal wordt vanuit verschillende personen verteld wat het interessant houdt.

Ik heb het gevoel dat ik nogal in herhaling val, maar ook bij dit boek raad ik aan de achterflap niet vooraf te lezen.

De cover vind ik het noemen waard; mooi dat de letters en de rode ballon er wat op liggen. De vage bomen komen onheilspellend op me over.

Het boek begint en eindigt met een soort hoofdstuk zonder nummer, waarin naar mijn idee met een nogal beschuldigende vinger naar moeders van overleden kinderen wordt gewezen. Ik kan me voorstellen dat dat best wat mensen pijn kan doen en snap de toevoeging ook niet.

 

Conclusie

Goed boek met een einde dat ik niet aan had zien komen! Ik tel tot tien heeft me nieuwsgierig gemaakt naar andere boeken van Linda Green, het zal wachten zijn op de vertalingen.

 

Gerelateerd:

• Winacties op Onlybyme.
• Boekrecensies op Onlybyme.

Disclaimer: deze recensie betreft een samenwerking.