Erfenis van de botten is verslavend geheimzinnig en dompelt de lezer weer onder in de mythes van de Baztán-vallei.

Recensie Erfenis van de botten

Inhoud

Erfenis van de botten is het vervolg op het eerste deel in de Baztán-trilogie, Beschermengel.

Amaia Salazar is na de intense zaak van vorig jaar toe aan haar zwangerschapsverlof. Ze bevalt van een jongetje, Ibai, en dat terwijl ze altijd dacht dat ze zwanger was van een dochter. Ze probeert te genieten van haar zoontje, maar al snel roept de plicht. Met een nieuwe zaak die steeds persoonlijker wordt, blijft er steeds minder tijd over voor haar gezin. Als blijkt dat er al jarenlang iemand andere moordenaars ‘aanstuurt’ in de Baztán-vallei, is het de vraag hoe dit verband houdt met Amaia. Wanneer ook Amaia’s moeder betrokken wordt in deze zaak, moet ze zelf het hoofd koel proberen houden.

De nachtmerries, geesten en godinnen lijken haar allemaal een andere kant op te willen sturen, maar wat is echt en wat verbeeldt ze zich? Lopen zij, James of Ibai gevaar? Of maken haar vroegere angsten, die weer de kop opsteken, haar paranoïde?

Waarom missen alle vermoorde vrouwen een arm? En waarom plegen alle moordenaars daarna zelfmoord? En wat heeft de mythische figuur Tartalo, de éénogige reus die mensen en schapen eet, met dit alles te maken? Zijn naam wordt namelijk op alle plaatsen delict aangetroffen…
Amaia moet op zoek naar het verband tussen alle zaken voor er nog meer slachtoffers vallen. Of voor zij en haar familie het slachtoffer worden.

Persoonlijke Leeservaring

Evy (33): Erfenis van de botten is het tweede deel van de Baztán-trilogie, met in de hoofdrol inspecteur Amaia Salazar. Bij het eerste deel was ik nog niet helemaal overtuigd, maar toen ik dit boek begon te lezen voelde ik de herkenning over me neerkomen. Ik was zo blij om Amaia weer ‘terug te hebben’.

De sfeer is, ook in dit boek weer, overheersend mystiek en raadselachtig. Alle gebeurtenissen lijken wel gedrenkt in mythes en bijgeloof. Waar stopt de realiteit en waar beginnen de verhalen? Dat is iets waar Amaia, het hoofdpersonage, zelf ook mee worstelt en als lezer ga je daar helemaal in mee.

Amaia is minder breekbaar in dit boek. Ze is door haar ervaringen in het vorige boek sterker geworden en dat voel je ook van de pagina’s afspatten. Op sommige momenten vond ik haar bijna té gevoelloos, als ze scherp van zich afbijt. Ik neigde er dan ook naar om haar minder aardig te vinden, en dat is net de kracht van dit deel. Het toonde me dat ik niet alles hoef goed te vinden óf te snappen wat het hoofdpersonage doet, om het boek te kunnen waarderen.

Het tempo ligt laag in het boek, en daar moet je als lezer wel van houden. Je kan dit boek niet snel ‘even tussendoor’ lezen, en dat is ook zonde. Het is net als goede rode wijn, het moet even decanteren en je moet er van genieten als je het drinkt. Dan proef je beter alle smaken die er in verborgen zitten.

Erfenis van de botten laat je als lezer verslagen achter, hopend op meer. Als een drugsverslaafde die zijn volgende shot nog niet kan krijgen. Wanneer komt de vertaling van het derde deel? I need it…

Gerelateerd: