In De mythe van de dood is een monster losgelaten in Rome. Dood en chaos overheersen. Wie zal hem stoppen?

| auteur: Mirko Zilahy | uitgeverij: Xander | paperback en E-book | recensent: Evy De Brabander |

Recensie De mythe van de dood

Inhoud

Commissaris Enrici Mancini wordt naar Rome teruggeroepen om een wrede moord op te lossen. Een man is samen met zijn twee zoons vermoord en op een monsterlijke wijze ‘gebeeldhouwd’ na de dood. Het resultaat vertoont opvallend veel gelijkenissen met de afbeelding van een Griekse mythe. Kort daarop wordt nog een lijk gevonden. Een zwaarlijvige operazangeres is neergelegd als een Sirene in een verlaten ijsberenverblijf in de dierentuin van Rome.

Het lijkt erop dat het politiekorps met een bijzondere seriemoordenaar te maken heeft. Er is blijk van enorme woede tijdens de moord, maar er is ook uiterst veel aandacht besteedt aan de schikking van de lijken. Het portretteren van de Griekse mythologie is erg belangrijk. Waar komt deze obsessie vandaan?

Enrici Mancini en zijn team proberen aanknopingspunten te vinden. De twee eerste moorden werden kort na elkaar gepleegd en er is dus een grote kans dat het volgende lijk snel gevonden zal worden als ze de moordenaar niet kunnen stoppen. Waar houdt de moordenaar zich schuil?
Rome raakt in de ban van het monster. Wie zal het volgende slachtoffer zijn? En de rol van welke figuur uit de Griekse mythologie zal de uitverkorene moeten spelen? Welke gruwelijkheden zullen de commissaris en zijn team nog te zien krijgen voor ze de moordenaar kunnen stoppen? Als ze hem al kunnen stoppen…

Persoonlijke Leeservaring

Evy (33): De mythe van de dood is het eerste boek dat ik las van Mirko Zilahy. Dat betekent dat ik het eerste deel rond Enrici Mancini, Schaduw, niet gelezen heb en dat kon ik wel duidelijk merken. De mythe van de dood start waar Schaduw is geëindigd en er komt maar met mondjesmaat informatie over wat er voorheen is gebeurd. Er wordt wel naar verwezen, maar het blijft een beetje speculeren als je een ‘newbie’ bent. Dat is wel jammer, maar niet echt storend. Ik wist natuurlijk voor ik begon met lezen dat het een tweede deel was en dan is dat een berekend risico dat ik heb genomen.

De schrijfstijl van Zilahy is op zijn minst opmerkelijk te noemen. De uitgebreide beschrijvingen van de doodsstrijd van de slachtoffers, zowel vanuit het oogpunt van de slachtoffers als van de dader, zijn niet goed voor mijn maag. Ik dacht altijd dat ik een sterke maag had, maar dit boek voert toch een behoorlijke test uit. Ik weet niet hoe ik de schrijfstijl moet typeren, maar het voelt niet erg makkelijk aan in ieder geval. Het leest niet stroef, maar ik moest wel goed nadenken over elke zin.

In ieder geval had ik niet het gevoel dat ik dit boek zomaar hersenloos aan het strand, met een cocktail in de hand, kon lezen.

De verhaallijn zit goed in elkaar. Mede door de hoofdstukken die geschreven zijn vanuit het oogpunt van de dader en de slachtoffers, krijg je toch een ander beeld als lezer. Het maakt nieuwsgierig. Wie is de dader? En waarom begaat deze man zulke vreselijke moorden?
De personages komen minder goed uit de verf dan ik had gehoopt. Ik blijf een beetje op mijn honger zitten, maar het zet me wel aan tot het lezen van het eerste deel over Enrici Mancini. Misschien liggen er in dat boek wel veel antwoorden op mijn vragen te wachten.

De mythe van de dood is geen boek voor teergevoelige lezers. Er ligt vrij veel nadruk op de gruwelijkheden en er is minder ruimte voor de uitdieping van de personages. Het is geen dertien-in-een-dozijn verhaal en ik zal het me ook nog een lange tijd herinneren. Zowel de schrijfstijl als de opzet van het verhaal prikkelen de lezer en smaken naar meer!

Gerelateerd:

• Winacties op Onlybyme.
• Boekrecensies op Onlybyme.

Re-pinnen mag.

Disclaimer: deze recensie betreft een samenwerking.