De dood zingt in Napels combineert speurwerk met een vleugje mystiek, overgoten met Italiaanse opera.

| auteur: Maurizio de Giovanni | uitgeverij: Xander | paperback en E-book | recensent: Evy De Brabander |

Recensie De dood zingt in Napels

Inhoud

Commissaris Luigi Alfredo Ricciardo is niet erg geliefd bij zijn collega’s en superieuren, maar hij heeft één zeer bijzondere eigenschap. Hij ziet overleden mensen op het moment van hun dood. De doden zeggen ook iets. Ze herhalen steeds eenzelfde zin. Een zin die voor hen heel belangrijk was op het moment dat het leven hun lichaam verliet. Een zin die de emotie weerspiegelt van dat moment. Ricciardo heeft al veel leed en verdriet gezien en dat weerspiegelt zich in zijn heldere, glasharde, groene ogen én in zijn ietwat stuurse karakter.

Wanneer op een avond het lichaam van de beroemde operazanger, Arnaldo Vezzi, wordt gevonden in het Koninklijk Theater San Carlo, moet Ricciardo de zaak zo snel mogelijk ophelderen. Hij pareert de druk van bovenaf met zijn norse, sarcastische opmerkingen, maar toch wil ook hij heel graag weten wat er precies in die kleedkamer is gebeurd. Waarom zingt de dode Vezzi een zin uit een opera waar hij niet in voorkomt? En wat als het enige goede dat wordt herinnerd over het slachtoffer zijn stem is?

Ricciardo zal toch een spoedcursus over de opera nodig hebben om deze zaak op te lossen, want blijkbaar zit het antwoord van het mysterie verscholen in de betekenis van deze ene zin… Kan Don Pierino, de priester, hem voldoende ‘onderwijzen’ over deze voor Ricciardo nieuwe wereld?

Persoonlijke Leeservaring

Evy: Wat was dit een leuk boek! Nu klinkt ‘leuk’ misschien niet als iets wat bij een thriller past, maar ik bedoel er mee dat ik er van genoten heb. Een boek dat je niet zomaar vergeet, omdat het zo bijzonder aanvoelt. De kleine kanttekening is misschien dat niet iedere, échte thrillerfanaat om kan gaan met het ‘zweverige’ aspect van ‘I see dead people’, maar dat moet iedereen voor zichzelf beslissen. Het stoorde mij helemaal niet, maar ik lees dan ook wel vaker boeken die een bovennatuurlijk tintje hebben.

De vlotte schrijfstijl en de kleine 240 pagina’s zorgden ervoor dat ik De dood zingt in Napels in rap tempo had uitgelezen. Ik hoop stiekem op een tweede deel met commissaris Ricciardo in de hoofdrol, want ik ben gewoon erg nieuwsgierig geworden naar zijn verdere professionele én persoonlijke avonturen. Hoe nors hij ook is, ik droeg hem wel een warm hart toe! En stiekem hoop ik in het volgende boek dan op een kleine romantische affaire…

Ricciardo is zeker niet het enige interessante personage in De dood zingt in Napels. Wat dacht je van de priester, Don Pierino? Of Maione, de enige vriend die Ricciardo lijkt te hebben? Beide personages zijn erg aimabel.

Is De dood zingt in Napels erg spannend? Nee, dat niet, maar je wordt als lezer wel érg nieuwsgierig wie nu die moord heeft gepleegd. Er lijkt gewoon geen enkele goede kandidaat te zijn! En de ontknoping kwam voor mij ook echt als een verrassing.

Het nawoord was voor mijn gevoel totaal overbodig. Ik weet ook niet wat de schrijver hier mee probeerde te bereiken, maar het is niet gelukt. Eigenlijk is dat wel heel jammer, want het deed voor mij een klein beetje afbreuk aan een voor de rest meer dan prima verhaal!

Gerelateerd:

• Winacties op Onlybyme.
• Boekrecensies op Onlybyme.

Disclaimer: deze recensie betreft een samenwerking.