Recensie Beren en Lúthien, J.R.R. Tolkien

Beren en Lúthien is honderd jaar geleden al geschreven door J.R.R. Tolkien. Het is een prachtig verhaal over een eindeloze, epische liefde. De derde zoon van Tolkien, Christopher, heeft deze versies voor het publiek geredigeerd.

Beren en Lúthien

| auteur: J.R.R. Tolkien | uitgeverij: Boekerij | hardcover en E-book | recensent: Cindy Strijkers- Brakel |

Recensie Beren en Lúthien

Inhoud

Honderd jaar geleden schreef J.R.R. Tolkien een prachtig verhaal over een eindeloze, epische liefde. Namelijk het verhaal van Beren en Lúthien. Dit prachtige verhaal heeft meerdere versies aangezien Tolkien namelijk nooit helemaal tevreden was over de vertelling. Het verhaal was nooit helemaal af en hij bleef eraan sleutelen.

De derde zoon van Tolkien, Christopher, heeft deze versies voor het publiek geredigeerd. Hij probeert te laten zien hoe het verhaal van Beren en Lúthien in de loop der jaren veranderde.

Beren ziet een prachtige elfenvrouwe dansen in het bos. Het is Lúthien zij wordt beschreven als de allerschoonste. Beren is op slag verliefd, maar hij is een sterfelijke. Hun liefde lijkt onmogelijk.
De vader van Lúthien draagt Beren op een Simaril voor hem te halen, dan mag hij met zijn dochter trouwen. Een taak die onmogelijk zou moeten zijn. Samen trotseren Beren en Lúthien enorme gevaren om de Simaril in handen te krijgen en zo uiteindelijk te kunnen trouwen.

Beren en Lúthien speelde een zeer belangrijk element in het leven van Tolkien. Zijn vrouw was namelijk zijn Lúthien en hij haar Beren. De inspiratie voor deze epische liefde kreeg hij toen Tolkien met zijn vrouw in het bos wandelde en zij tussen de bloemen ging dansen. Nadat zijn vrouw was overleden liet hij onder haar naam ‘Lúthien’ zetten en na zijn overlijden werd hij bij zijn vrouw begraven en onder zijn naam werd ‘Beren’ gezet.

In liederen in een elfentaal.
oud en vergeten, gaat ’t verhaal
hoe langs de oevers der rivier
Beren en Lúthien zwierven. Hier
brachten zij vreugde in het bos
hun dag was licht, hun tred was los.

Persoonlijke Leeservaring

Cindy: Toen ik het boek in handen kreeg was ik meteen betoverd door de prachtige illustraties die in het boek staan. Ze spreken onmiddellijk tot de verbeelding en brachten mij terug naar Midden-Aarde. Het epische verhaal van Beren en Lúthien voelt voor mij sprookjesachtig aan. Elfen die dansen in het bos, een kattenkoning, spreuken, een pratende hond en een held tezamen met zijn grote liefde. Allemaal elementen die mij meenamen in dit feeërieke liefdesverhaal.

Ondanks dat ik het echt een prachtig verhaal vond, was het niet altijd even makkelijk te lezen. Er is een lang voorwoord van 30 bladzijdes omdat Christopher Tolkien uit wil leggen hoe het schrijfproces van zijn vader verliep en welke keuzes hij heeft moeten maken in dit boek.

Ook tussendoor heeft Christopher Tolkien mij meegenomen in zijn gedachtegang. Voor mij persoonlijk hoefde deze extra informatie niet, maar ik kan mij voorstellen dat betrokken fans hier van zullen smullen.

Het taalgebruik is, zoals ik van Tolkien gewend ben, van vroegere tijden. Voor mij was dat een toevoeging aan het verhaal. Het maakt het nog meer levendig. Het sprookje van Beren en Lúthien wordt in drie versies beschreven. Een gewone vertelling en twee maal in dichtvorm. Ik vond de dichtvorm even wennen, maar uiteindelijk vond ik dat prettiger lezen dan de normale vertelling.

Ik heb mij verloren in de gedichten, het verhaal is hierin echt prachtig beschreven. Ik weet zeker dat dit boek een welkome aanvulling is in de verzameling van Tolkien fans. Bij mij staat hij nu te pronken in mijn boekenkast.

 

De bloemen bloeien waar zij stond,
ook toen de winterwind hen vond.
Tinúviel, Tinúviel,
de vogels zingen altijd wel,
zelfs als besneeuwd de bergen staan,
waar Beren en Lúthien gaan.

 

Gerelateerd:

Disclaimer: deze recensie betreft een samenwerking.

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten