IMG 6347

Mickey, je wordt heel erg gemist!

Vanmorgen (als dit online komt gisteren) heb ik onze Mickey moeten laten inslapen, tegelijkertijd gebeurden er vandaag dingen die normaal voor heel veel vreugde hadden gezorgd, vandaag kon ik de blijdschap niet voelen hoe goed het nieuws ook, de pijn van het verliezen van Mick is te groot. Het leven in Huize Onlybyme bestaat de laatste tijd uit heel veel verdriet en ook heel veel blijdschap. Hoe groot kunnen tegenstellingen zijn!

IMG_6347Het leven is soms keihard!

Je hoort het geregeld een overlijdensgeval dat samenvalt met een geboorte of een andere blijde gebeurtenis. Zo is mijn dochter geboren een paar minuten nadat de dag eindigde (13 minuten na middernacht) op de dag dat mijn oma overleed. Mijn moeder was dan ook opgelucht dat het net een dag erna viel. En dit staat niet los op zichzelf.

Deze laatste weken zijn er hier behoorlijk wat heftige zaken gepasseerd en ik heb niet over alles even uitgebreid geblogd. Dat hoeft ook niet, er is altijd een grens van openbaar zaken delen. Wat me opviel is dat er tegelijkertijd deze periode ook hele positieve dingen zijn gebeurd, zelfs vandaag, op de voor mij meest trieste dag van 2016 tot nu toe.

Mickey, rust zacht lieverd!

Mickey is ‘slechtseen paar maanden in ons gezin geweest, maar heeft een diepe plek veroverd in het hart van mijn dochter en mijzelf. Toen ik haar vanmiddag moest vertellen dat Mickey er niet meer was toen ze binnen kwam en iets aan Mickey wilde gaan vertellen, brak mijn hart nogmaals doormidden. Mijn eigen verdriet en het ontroostbare verdriet van dochterlief. ‘Nou is mijn vriendje dood!‘ Ze heeft gelijk, ook mijn vriendje is weg. De makker die elke avond bij me kwam liggen, die mijn bescherming zocht wanneer Riana haar liefde te uitbundig toonde, die mij vroeg om nieuw water of eten als ik het even niet had gezien, die aangaf dat hij aandacht wilde of wilde plassen. Mickey was totaal gesocialiseerd in ons gezin, tot een paar weken terug hij begon te veranderen. Hij begon te dementeren, naast alle kwalen die hij al had toen hij bij ons kwam. Een week geleden was hij geheel van het padje en het werd erger en erger. Hij raakte de weg kwijt naar huis, kon niet meer zonder lijn lopen, raakte in huis zelfs de weg kwijt, ging op vreemde plekken zitten, wist af en toe niet meer dat hij Mickey was. Daarbij liet hij geregeld overal zijn urine lopen en vannacht zelfs zijn eigen slaapplek, terwijl hij ‘slechts’ op had hoeven staan om dat te beschermen, voor mij teken dat het einde daar was.

Na overleg met de dierenarts bevestigde ze mijn vermoedens: Mickey was totaal de weg kwijt en hem langer houden zou zulke ingrijpende maatregelen voor hem geven (hem op moeten sluiten in een bench) dat dat dierenmishandeling zou zijn. Ik kon dat hem niet aandoen en moest de moeilijkste beslissing nemen en hem laten gaan.

voor altijd in ons hartDan kom je thuis, is er geen blaffende Mick die me begroet, ruik ik zijn aanwezigheid nog en word ik overmand door verdriet. Het verlies vertellen aan Riana die vrolijk naar huis huppelt en haar nieuws aan Mickey wil vertellen van school bij thuiskomst, brak mijn hart nogmaals. Ik heb haar op schoot genomen en de grootste tijd van het middaguur vastgehouden en gepraat over Mickey en wat er gebeurd was in kindertaal. Ook belden we samen papa en oma. Het bleef moeilijk, toch ging ze naar school. Vanavond lukte het inslapen haar niet, ik heb haar in bed genomen en bescherming gegeven. Vandaag mag dat.

Verdriet en blijdschap (hoe wrang)

Normaal had ik een jubeldans gemaakt bij het arriveren van de post. Nu deed het me amper iets. Hoewel ik weet dat ik normaal heel blij zou reageren. Vanaf vandaag ben ik voor de belastingdienst ondernemer. Een hele stap. Ook kreeg ik juist vandaag weer nieuwe opdrachten en won ik gisteren een grote prijs van 10 boeken. En zo waren er ondanks andere tegenslagen en verwerkingen, meer positieve meevallers de afgelopen tijd. Waar ik dankbaar voor ben, maar het voelt zo dubbel.

Verdriet en blijdschap gaan hand in hand, dat is mij zo duidelijk zichtbaar gemaakt vandaag en ook andere dagen deze maanden. Vandaag is mijn verdriet zo groot dat de blijdschap niet wordt gevoeld, ook al is de stap naar mini ondernemer (voor de KvK voorlopig te klein) een grote stap. Het is een droom die uitkomt, die uiteindelijk een deel van de weg zal worden naar een (deel van) zelfstandig inkomen. En dat weer net een weekje na het verdrietige besluit te moeten stoppen met studeren.

Het verdriet zal lang tastbaar zijn hier, je raakt heel snel gewend aan een lieverd als Mickey. Een hond die echt bij je kwam liggen, je troost gaf en liefde gaf en zocht. Inmiddels hebben vele hartverwarmende reacties mij mogen bereiken via deze site en de sociale media, van mensen die hebben meegeleefd met Mickey, die een hondenleven had voor hij bij ons kwam en ik had hem zo graag langer een fijne oude dag gegund op een hond waardige manier. Bedankt voor alle lieve woorden!

Rust zacht lieve Mickey, rust zacht!

 

 

 

 

Deel gerust door!

Vergelijkbare berichten