Hoe is het met Mickey na 2 maanden?
Inmiddels is Mick, zoals ik hem liefkozend vaak noem, bijna 2 maanden bij ons. Hoe gaat het nu met hem, na hoe we hem aantroffen in zeer verwaarloosde toestand?
Mickeys favoriete plek
Zoals vele honden zoekt ook Mick geregeld gezelschap op. Het was een tijdje zoeken naar zijn favoriete plekje, maar hij heeft het gevonden hoor: bij vrouwtje op schoot, tegen de bank aan, terwijl vrouwtje op de mini-laptop nog wat naleest op internet.
Het is er warm, veilig en een heerlijke plek om vooral veel weg te snoezen en het vrouwtje af en toe heerlijk te laten kriebelen. In zijn ogen DE PLEK.
Ook nu ik dit schrijf, ligt de brave jongen weer zoals op de foto. Voor mij fijn om te merken dat hij zich thuis voelt bij ons en vooral bij mij. Ik ben immers niet zo onvoorspelbaar enthousiast en ‘wild’ als dochterlief. Hij weet wat hij van mij kan verwachten en hoe ik hem benader. Duidelijkheid, daar heeft hij behoefte aan.
Riana en Mickey
Toch zie ik verbeteringen tussen Mick en Riana. Zo zoekt Mick Riana nu ook actief op en laat haar aaien en knuffelen. Het is nog steeds zoeken naar de balans hierin. Riana heeft zoveel liefde voor hem, dat ze, zonder deze intenties, hem wat te stevig wil knuffelen en wat te wild met hem omgaat. Dus geregeld moet ik Mick te hulpschieten, al laat hij zelf goed merken dat hij hulp wenst door me expliciet op te zoeken. Uiteraard bied ik hem dan veiligheid.
Als ik vragen heb, kan ik altijd terecht geweldige mensen met heel veel hondenkennis, erg fijn. Zo heb ik nog niet zo lang geleden heel even in dubio gestaan. Werd de te grote dosis aan liefde van Riana niet teveel voor hem? Waren haar ‘stoute’ benaderingen (het is en blijft een kleuter) niet te erg naar Mick toe?
Doel is hem een fijne oude dag te geven immers! Gelukkig wist zij me gerust te stellen. Nog toevalliger is het, dat vrijwel direct daarna, een verbetering zichtbaar werd hier in Huize Onlybyme. Gelukkig maar!
Zijn gezondheid?
Heel eerlijk, ik weet het niet. Hij eet wisselend, maar nooit veel, echter beweegt hij ook niet veel dus heeft niet veel nodig. Hij wil liefst NIET wandelen, hoewel ik het geregeld aanbiedt is voor hem het loopje naar het grasveld en Riana uit school halen meer dan genoeg. Ook nu hij weer goed in zijn vacht zit, wil hij liever niet aan de wandel. Hij beweegt voor zijn leeftijd soepel, heeft geen stijfheid en loopt niet mank, maar hij keert zodra hij klaar is met zijn doel om naar buiten te gaan, resoluut om en wil naar huis.
Hij vindt het heerlijk om te komen knuffelen en bij je te liggen, knort dan ook van genot. Er zijn geen signalen van pijnklachten, gelukkig. Dus we geven hem een beetje zijn zin en gunnen hem een rustige oude dag, met soms wat momenten van opleving aangewakkerd door dochterlief.
Hoop hem nog heel lang bij ons te hebben, die kleine hartendief! Hij heeft inmiddels een diep plekje in mijn hart verovert.
