Gedwongen zwijgen

Soms werkt het om van je af te schrijven. Ook al kan je niet altijd zeggen wat je wil zeggen, door een legio aan goede redenen. Een gevoel weergeven kan echter altijd, vandaar het volgende gedicht: “Gedwongen zwijgen”. Uiten is immers belangrijk, voor ieder mens. Ik ben daar veel op gewezen de laatste tijd door lieve mensen om me heen. Dat ik niet altijd maar moet zwijgen, maar soms kan spreken niet en toch moet je dan iets met die gevoelens. Misschien komt het gevoel over, misschien ook niet.

Mij deed het schrijven al erg goed, bedankt voor het lezen alvast, Barbara.

Gedicht: Gedwongen zwijgen

 

Zoveel boosheid en verdrietige gedachten,

zoveel willen zeggen over ‘dat’ waarover je,

zo weinig te kunt en mag uiten.

Intens verdrietig, dat het is zoals het is,

nu en al tijden en ook zo zal blijven.

 

Uit bescherming zwijgen,

ook al zijn er zoveel dingen, die je dwars zitten.

Niet alles kan, ook al wil je,

denkend aan degene en grotere belangen, dan die van jezelf.

 

Dus zwijg je, krop je op, huil je heel zachtjes, jezelf in slaap.

Wetend dat dat in dit geval het beste is.

Ook al is je binnenste totaal overhoop en vraagt het

om te mogen schreeuwen, naar wie maar luisteren wil.

 

Echter, zo werkt het niet in het leven.

Je dient aan het grotere geheel te denken, niet aan de pijn,

die jezelf doorboort en verscheurt. 

Alles om te voorkomen, dat degene ook zoveel gaat lijden,

als is het maar door ooit, ‘het’ te lezen, door mij geschreven.

 

Copyright: Barbara Oosthoek, 20-12-2015